عجب عنوانی؛ ابد و یک روز. حکم و سرنوشتی که از ابتدا نوشته شده و امکان بررسی مجدد نداره. جماعتی که تا آخر عمرشون محکوم به حبس توی چنین لجن زاری ان. لجن زاری که بعضیا اسم زندگی روش میزارن، ولی ...

روزی که شنیدم 9 تا جایزه توی جشنواره فجر گرفته، با خودم گفتم جشنواره فجر که حساب نیست. جایزه هاش رو هوان، ولی این این فیلم از سینمای ایران جداست. در سطح بهترین تراژدی های تاریخ سینما. فیلمی دیالوگ محور؛ اونم چه دیالوگایی. از این لحاظ شاید رو دست خیلی از بهترینا زده باشه. نمونه اش همین حصار ها که پارسال اومد، یا جابز دو سال پیش. حصار ها توی دیالوگ نویسی خیلی عالی بود، ولی اصلا به پای ابد و یک روز نمیرسه. دیالوگایی که یکی یکی از زبون این شخصیتای عالی با بازیای عالی ترشون خارج میشد. اصلا نفهمیدم که زمان فیلم چطور گذشت.

و همینطور پایان فیلم که اول تو ذوقم زد، ولی وقتی بهش فکر کردم دیدم بهترین پایان ممکن بود. ابد و یک روز، ینی تا آخر عمر. برگشت نداره و عوض نمیشه.

9 از 10. میتونم بگم بهترین فیلم ایرانی که دیدم.