مدیرعامل سونی: منتقدین عامل شکست فیلم هایمان هستند!

خب دلیل های اقتصادی مث تورم و اقتصاد به طور مستقیم با سیاست در پیونده.
و سیاست بازی به نظرم مهمترین دلیلشه.
فیلم ابزار انتقال ایدئولوژی نیست.
اما ایدئولوژی در اون تاثیر داره و باید از دل شخصیت ها بیرون بیاد اگر شد ابزار انتقال ایدئولوژی با فیلم مثل موجودهای بیچاره لانتیموس یا مهتاب از بری جنکینز طرف می شیم.
خود فهرست شیندلر هم با تمام زیبایی هاش جایی که ایدئولوژی بر داستان چیره می شه از نقطه ضعف فیلم حساب می شه.
فیلم ساعت ها این ویژگی ایدئولوژی زدگی رو‌کم داشت و هنوز هم ارزشمنده.
عمو مارتی هم درگیر این چیزا شد.
ابرقهرمانی ها به دلیل نوع روایتشون که چالش ها و نمایش های انسانی و احساسی در اون ها فرع و حاشیه است(چیزی که در هنر رمان و سینما و نمایش اصل هست) راحت تر و روشنتر درگیرش می شن.
نکته دقیقا اینجاست

نه من بحث آرمانی نمی کنم
خودت ببین جایی که ایدئولوژی بر داستان غالب میشه و تو‌چشم میاد اون داستان چقدر موندگاره
چیز مطلقی وجود نداره همه چیز میل میکنه به سمت ایدئولوژی یا حقیقتی برآمده از رابطه بین هنرمند و مخاطب و خود اثر..
درباره اینکه چپ و راست حالت سنتی خودشون رو از دست دادند باید بگم
حالت سنتی چپ و راست همیشه در حال تغییره
اما چهارچوب و ساختار فکری همونه.
قطعا چپ آمریکایی مفهوم ملیت رو می فهمه خلاف چپ ایرانی . پس حتما رنگ و بوی ملی (حالا گاهی به حق گاهی ناحق) احساس می شه.
حتی فیلم قاتلین ماه گل هم ضد ملی نیست. این نگاه ها بیشتر در جهان سومه.
ضمنا ما وقتی درباره آمریکا و سینما صحبت می کنیم باید شفاف تر باشیم نه در مه و هاله ای از ابهام و توده شکل حرف بزنیم.
من عنصر سیاست رو فقط یک عامل مهم می دونم یا شاید مهمترین عامل اما دیگر نقش‌آفرین های این میدان مانند تکنولوژی هم هست و همه این موردها با هم ارتباط داره.
درباره ماتریکس هم بگم یک گزاره جهان شمول نیست که بگیم
ضد سرمایه داری
بیشتر نقدی به جهان مدرنه که سرمایه داری نقش پررنگی داره
و اینکه من کرونا رو عامل کم تاثیرتری نسبت به سایر عامل ها می دونم

باید دید که ما ماندگاری رو در چی میبینیم. فیلم های تولد یک ملت و رزم‌ناو پوتمکین هردو فیلم های ماندگاری هستند و به تاثیرگذاری انقلابیشون در تاریخ سینما در هر فرصتی اذعان میشه، حتی توسط کسانی که کوچکترین قرابتی با محتواشون ندارن.
درمورد جو سیاسی غرب، خب ابزار دیگه ای برای تحقیق در این مورد ندارم جز بررسی رسانه هاشون و نظراتشون و نتایج و تحولات سیاسی که از صندوق های رأی بیرون میاد و در بین کامنت های آمریکایی ها هم من بارها نظراتی دیدم مثل اینکه میگن «کالیفرنیا بدرد نمیخوره، بدیدش به مکزیک بره!!» یا اینکه «ایالت تگزاس باید جدا بشه».
جمهوری خواه روزی طرفدار ریگان که گفت «اون دیوار رو خراب کن آقای گورباچوف» الان با پوتین سمپاتی داره! در اون طرف جهان حزب کمونیست چین و حامیانش دم از ملیت و ملی گرایی میزنن و یکی مثل جکی چان که هیچیش به کمونیست نمیخوره و کمونیست های اونجا قبولش ندارن، بخاطر مسائل ملی میگه من طرفدار حزب کمونیست هستم!
در ایران هم اتفاقا همینه، خیلی از این ارزشی ها که من بعضاً از نزدیک میشناسم و مدرکی هم دال بر مزدور بودنشون نیست، باور دارن ج.ا و ایران باهم یکین یا حداقل محکم باهم گره خوردن. شما به ج.ا بتوپی بهت نمیگن ضد دین و ولایت و.. بهت میگن وطن فروش! اینها هویت ملیشون ج.ا.ا هستش!

این چیزها کلا خیلی دچار پیچیدگی شدند و واقعا یه جواب ساده (یه جواب شفاف به تعبیر شما) نمیشه داشت. منتها ایدیولوگ ها و افراطیون سیاسی همیشه سعی دارن ملت و پدیده هارو تو اون چهارچوب های مطلوب خودشون محبوس کنن و این چیزیه که در بین ایرانی ها زیاد دیدم، اکثراً در بین نسل های پیرتر اما من در بین جوون ها هم دیدم؛ که اینا اگه چپ باشن، هر پدیده ای در دنیا رو می‌خوان با رفرنس زدن به مارکس توضیح بدن و در تظاهرات حمایت از فلسطین مثلا میبینی طرف از دختره میپرسه چرا دفاع میکنید؟ دختر میگه برو کتاب بخون؛ میگه چی بخونم؟ دختره میگه کمونیست مانیفستو بای کارل مارکس!!!
راست هم بهتر از این نیست وقتی میگه ترامپ اومده که لگبت و ووکیسم و جمهوری خلق چین و امت اسلام رو نابود کنه و شاه رو برگردونه!!!