جسد جین هکمن بازیگر آمریکایی برنده اسکار، همسرش بتسی آراکاوا و سگشان در خانه شان در سانتافه نیومکزیکو جسد پیدا شدند.
در طول حرفه‌ای که بیش از شش دهه به طول انجامید، جین هکمن دو جایزه اسکار، دو جایزه بفتا، چهار جایزه گلدن گلوب و یک جایزه انجمن بازیگران سینما را دریافت کرد.
کلانتر شهرستان سانتافه در نیومکزیکو در بیانیه ای اعلام کرد: “ما می‌توانیم تأیید کنیم که هر دو، جین هکمن و همسرش، بعدازظهر چهارشنبه در محل اقامتشان در مسیر سانست تریل، فوت شده یافت شدند. در حال حاضر ما معتقد نیستیم که دخالت جنایی در این حادثه دخیل بوده است.”
جین هکمن 95 سال و همسرش 63 سال داشتند.
هکمن برای نقش جیمی “پاپای” دویل در فیلم هیجان‌انگیز “ارتباط فرانسوی” به کارگردانی ویلیام فریدکین در سال 1971، جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد و برای بازی در نقش لیتل بیل داگت در فیلم وسترن “نابخشوده” به کارگردانی کلینت ایستوود در سال 1992، جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را از آن خود کرد.
نقش‌های دیگر او که نامزد اسکار شدند، در فیلم “بانی و کلاید” در سال 1967 – در نقش باک بارو، نقشی که باعث شهرت او شد – و فیلم “من هرگز برای پدرم نخواندم” در سال 1970 و همچنین بازی در نقش مامور در فیلم “میسیسیپی می‌سوزد” (1988) بود.
دفتر کلانتری شهرستان سانتافه به بی‌بی‌سی گفت: “در تاریخ 26 فوریه 2025، تقریباً در ساعت 1:45 بعدازظهر، معاونان کلانتری شهرستان سانتافه به آدرسی در مسیر اولد سانست تریل در هاید پارک اعزام شدند، جایی که جین هکمن 95 ساله و همسرش بتسی آراکاوا 64 ساله و یک سگ فوت شده یافت شدند.”
جین هکمن ، بیش از 100 نقش بازی کرد، از جمله لکس لوتر در فیلم‌های سوپرمن در دهه‌های 1970 و 1980. او همچنین در فیلم‌های پرفروش “هیئت منصفه فراری” و “گفتگو” به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا و همچنین فیلم “خانواده اشرافی تننبام” به کارگردانی وس اندرسون بازی کرد. آخرین حضور او در پرده سینما در نقش مونرو کول در فیلم “به موسپورت خوش آمدید” در سال 2004 بود.
جین هکمن متولد کالیفرنیا در سال 1930، پس از دروغ گفتن در مورد سن خود در 16 سالگی، به ارتش پیوست و چهار سال و نیم خدمت کرد. پس از خدمت سربازی، پس از مدت کوتاهی زندگی در نیویورک، تصمیم به دنبال کردن بازیگری گرفت.
برای تبدیل شدن به یک بازیگر حرفه ای، هکمن به پاسادنا پلی هاوس در کالیفرنیا پیوست، جایی که با داستین هافمن جوان دوست شد. او یک بار گفت: “فکر می‌کنم از حدود 10 سالگی، شاید حتی کمتر از آن، می‌خواستم بازیگر شوم. خاطرات فیلم‌های اولیه که دیده بودم و بازیگرانی که تحسین می‌کردم مانند جیمز کاگنی، ارول فلین، آن نوع مردان اکشن رمانتیک. وقتی آن بازیگران را می‌دیدم، احساس می‌کردم می‌توانم این کار را انجام دهم. اما قبل از اینکه شغلی داشته باشم، حدود هشت سال در نیویورک بودم. کفش زنانه می‌فروختم، مبلمان چرمی را برق می‌انداختم، کامیون می‌راندم. فکر می‌کنم اگر آن را در وجود خود داشته باشید و به اندازه کافی آن را بخواهید، می‌توانید آن را انجام دهید.”
او اضافه کرد که “می‌خواست بازی کند” اما “همیشه متقاعد شده بود که بازیگران باید خوش تیپ باشند”. “این از روزهایی می‌آمد که ارول فلین بت من بود. وقتی از یک تئاتر بیرون می‌آمدم و به آینه نگاه می‌کردم، شوکه می‌شدم زیرا شبیه فلین نبودم. احساس می‌کردم شبیه او هستم.”
او در سال 1963 به نیویورک بازگشت و در نمایش‌های آف برادوی و نقش‌های تلویزیونی کوچک بازی کرد. او در دهه 1970 نامی برای خود دست و پا کرد و به عنوان کارآگاه شهر نیویورک، جیمی “پاپای” دویل در فیلم “ارتباط فرانسوی” به یک بازیگر نقش اول مرد تبدیل شد. او در فیلم‌هایی مانند فیلم فاجعه‌ای “ماجرای پوزیدون” در سال 1972 به یک چهره ثابت در پرده سینما تبدیل شد.
جین هکمن و همسر اولش، فی مالتیز، 30 سال با هم زندگی کردند و سه فرزند را بزرگ کردند تا اینکه در سال 1986 طلاق گرفتند. در سال‌های آخر عمر، او و همسر دومش، بتسی – یک نوازنده پیانوی کلاسیک – به جز حضور عمومی نادر در مراسم گلدن گلوب 2003، جایی که جایزه سیسیل بی دمیل را دریافت کرد، از کانون توجه دور ماندند.
در سال 2008 به رویترز گفت: “من کنفرانسی مطبوعاتی برای اعلام بازنشستگی برگزار نکرده‌ام، اما بله، دیگر بازی نخواهم کرد. در چند سال گذشته به من گفته شده که این را نگویم، مبادا یک نقش واقعاً شگفت‌انگیز پیش بیاید، اما واقعاً نمی‌خواهم دیگر این کار را انجام دهم.” او همچنین توضیح داد که توجه خود را بر اشتیاق خود به نوشتن رمان متمرکز کرده است. او یک بار گفت: “من برای بازیگر شدن آموزش دیدم، نه ستاره شدن. من برای بازی در نقش‌ها آموزش دیدم، نه برای بودن در رکاب شهرت و مدیران و وکلا و مطبوعات.
