میثم کریمی – سینما صنعتی است که تاثیرگذاری آن بر انسانها انکار ناپذیر است.
پرده نقره ای می تواند انسان بزهکاری را به دنیا بازگردانده و البته در طرف مقابل، افراد ساده اندیش را گرفتار زرق و برق و قدرت نمایی پوشالی قهرمانانش کند و از آنان جنایتکارانی بسازد که در طول تاریخ نیز تعداد آنها کم نبوده.
شاید بتوان در این عرصه قاتل جان اف کندی، رئیس جمهور ایالات متحده را مثال زد که ظاهراً تماشای « راننده تاکسی » اسکورسیزی و تلاش برای جلب توجه جودی فاسر بر روی او برای انجام ترورش تاثیر گذاشته بود!
اما سینما همیشه صنعتی برای پرورش جنایتکار نبوده بلکه افراد بسیاری نیز بوده اند که با تماشای آثار بر پرده نقره ای، زندگی شان برای همیشه تغییر یافته تا بتوانند در این عرصه فعالیت نمایند.
سینمایی که با ساخت « کازابلانکا » مفهوم عاشقانه در سینما را مطرح کرد تا در سالهای بعد آثار پر سر و صداتری نظیر « آوای موسیقی » بتواند سمفونی عشق را زیباتر بنوازد و مخاطبش را به رویا ببرد.
سینما این اجازه را به انسان امروزی داد که تصاویر نامفهوم پراکنده در ذهنش که ارتباطی به منطق دنیای واقعی ندارد را در واژه ای به نام « تخیل » جای دهد و برای مدت معینی از زندگی واقعی دوری کند تا در اوهام و تخیل خویش غوطه ور گردد.
و البته سینما تبدیل به ابزار مهمی شد برای اشاعه فرهنگ ملل مختلف و دستاوردهای سرزمین شان. جایی که کوروساوا و اوزو ، توانستند ژاپن را به جهانیان معرفی نمایند و در ایتالیا، روسلینی و دسیکا و بسیاری دیگر از بزرگان نیز فقر ایتالیای پس از جنگ را فریاد بزنند. در فرانسه، موج نو به همراه تروفو و گدار و رنه به جهانیان عرضه گردید و پیش از همه، آلمان در سالهای ابتدایی سینما با آثار پروپاگاندایی نظیر « متروپلیس » اکسپرسیونیسم را در سینما رهبری کرد.
سینما تمام نشدنی است و بسته به حال و رزومان، می تواند تاثیرگذاری خاص خود را بر جای بگذارد. سینما تنها محدود به بزرگان این عرصه نیست و آثار مستقل و کوچک فراوانی در طول سال اکران می شوند که تماشایش مخاطب را به وجد می آورد.
این دیوانگی پایان ناپذیر است. مانند عاشقان سینمایی که با جنون بی همتایی موسیقی محبوب گروه « لینکین پارک » را در قالب دیالوگ های بازیگران بکار گرفته اند تا ما حیران از اشتیاق و پشتکار و البته زمان و اعصاب آنان باشیم!
21 شهریور، روز سینما گرامی باد
