هنوز خیلی زود است که بخواهیم نامزدهای اسکار ۲۰۱۸ را پیش بینی کنیم اما گویی مسابقه بزرگ ترین جایزه سینمایی دنیا آرام آرام دارد آغاز می شود. توفیق فیلم ها و بازیگرها در جشنواره هایی چون ونیز و تورنتو نشانه هایی از آشنایی با بهترین های سال را نمایان می سازد.
به گزارش مووی مگ به نقل از بانی فیلم، خاصه جشنواره بین المللی فیلم تورنتو که معمولاً هر ساله هالیوود چشم به موفقیت فیلم ها در آن جا دوخته است. امسال بیش ترین توجه به دو بازیگر گری اولدمن و جسیکا چستین بوده است و از بین آثار نمایش داده شده هم فیلم «شکل آب» بزرگ ترین امتیازها را کسب کرده است. تا این جا می توان به این ها امیدوار بود:
بهترین فیلم
تردید نیست که نقش دیالوگ های قوی در میان بهترین های سال، بسیار مهم است. از جمله در مورد شخصیت تاریخی نامداری مانند وینستون چرچیل که زندگی اش در فیلم جو رایت «تاریک ترین ساعت» (Darkest Hour) با بازی درخشان گری اولدمن همه را غافلگیر خواهد کرد. جدا از خود فیلم، لبریز از دیالوگ های هوشمندانه و ظریف، البته کارگردانی سنجیده آن است… هم چنین تأثیر دیالوگ های زهرآلود و برانگیزننده در درام تاریک «سه بیل بورد خارج از ابینگ، میسوری» (Three Billboards Outside Ebbing Missouri) ساخته مارتین مک دونا، به آسانی اشک شما را در خواهد آورد. قدرت کلمات به نحو چشم گیری در فیلم «جنگ جنسیت ها» (Battle of the Sexes) نمود دارد که ماجرایش درباره مسابقه مشهور تنیس بین بیلی جین کینگ (اما استون) با بابی ریگز (استیو کرال) است. لیکن در یکی از بهترین ها «شکل آب» (The Shape of Water) هیچ کلمه ای بازگو نمی شود. قهرمان زن داستان (ملی هاکینز) لال است که عشق خود را در وجود یک مخلوق محبوس در دریا می یابد.
فیلم گیه مو دل تورو زمانی در جشنواره تورنتو به نمایش در آمد که در جشنواره ونیز شیر طلایی را ربوده بود و مایه قوی رمانتیک آن همه را مسحور خود کرده بود. با این حال مهم ترین و شاید مطرح ترین فیلم، «مادر!» (Mother!) اثر دارن آرنوفسکی باشد که تقریباً اکثریت آن را نپسندیده اند. همین طور در میانه آن فیلم ها می شود به اولین ساخته گرتا گرویگ «لیدی برد» (Lady Bird) و نیز فیلم گیرای شان بیکر «پروژه فلوریدا» (The Florida Project) و دو فیلم مورد توجه جشنواره ساندنس «ماد بوند» (Mud bound) و «مرا به اسم خودت صدا کن» (Call Me by your Name) که این فیلم آخری همه را به گریه انداخته است.
بهترین بازیگر مرد
آیا کسی خواهد توانست گری اولدمن را در اسکارهای ۲۰۱۸ شکست دهد؟ این بازیگر انگلیسی در طول دوره بازیگری اش تنها یک بار نامزد شده است (برای فیلم «متفکر، خیاط، سرباز، جاسوس» در سال ۲۰۱۱).
بازی او در نقش وینستون چرچیل از فیلم «تاریک ترین ساعت» نفس گیر است به همان نوع که اسکار دهندگان دوست دارند (به یاد آورید دانیل دی لوییس را در «لینکلن» و مریل استریپ را در «بانوی آهنین»). با این همه، اولدمن با حریف های دیگری هم باید طرف شود. مثل جیک جیلنهال که همیشه بازی هایش از سوی آکادمی نادیده گرفته شده است. او نقش یک انسان واقعی، یعنی «جف بآمن» را در فیلم دیوید گوردن گرین «قوی تر» (Stronger) به عهده دارد. مردی که قربانی بمب گذاری ۲۰۱۳ در بوستون شد و پاهایش را از دست داد. و دیگر، آندریو گارفیلد که سال قبل نامزد بود و اکنون با نقش یک وکیل در فیلم رابین کیوندیش «نفس» (Breathe) شانس خوبی دارد و مجدداً دنزل واشینگتن در فیلم غم انگیز «رومن جی. اسراییل» (Roman J. Israel) و البته جیمز فرانکو با نقشی غیرمتعارف در درام «هنرمند بدبیار» (The Disaster Artist) و بازی های محکم آرمی همر و تیموتی شالامت در «مرا با اسم خودت صدا کن». کریستین بیل هم در وسترن حماسی اسکات کوپر «دشمنان» (Hostiles) بازی چشم گیری ارایه داده اما فیلم تا این زمان پخش کننده ای پیدا نکرده است. دانیل دی لوییس هم در فیلم بدون نام توماس آندرسن از شانس هاست و احیاناً تام هنکس با بازی در فیلم استیون اسپیلبرگ «پُست» (Post) به نامزدها خواهد پیوست.
بهترین بازیگر زن
امسال از آن سال هاست که زنان نقش هایی حساس در فیلم ها عهده دار شده اند. مارتین مک دونا در فیلم خود «سه بیل بورد» بازی خارق العاده ای از فرانسیس مک دورمند به نقش مادری به نام «سلیدد» گرفته است. بعد از او همه جا صحبت از سلی هاکینز است که بدون گفتن کلمه ای دیالوگ در فیلم «شکل آب» قدرت بازیگری اش را به نمایش گذاشته است. هم چنین جسیکا چستین در نخستین فیلم الن سورکین «بازی مالی» (Molly,s Game) در حقیقت یکی از بهترین بازی هایش را انجام داده است. آنت بنینگ هم – که سال گذشته با فیلم «زن قرن بیستم» نامزد اسکار بود- در قالب بازیگر قدیمی سینما گلوریا گریهام در اثر گیرایی به اسم «ستارگان فیلم در لیورپول نمی میرند»، توانسته است بار دیگر توجه ها را به خود معطوف گرداند. از برندگان قبل هم چند تایی مجدداً خودی نشان داده اند.
از جمله اما استون -که سال گذشته به خاطر «لالالند» اسکار گرفت- بازی شاداب و مطبوعی در نقش بیلی جین کینگ در فیلم «جنگ جنسیت ها» ارایه داده، و جودی دنچ که دوباره با نقش «ملکه ویکتوریا» در فیلم «ویکتوریا و عبدل» احتمالاً در لیست نامزدها جایی خواهد داشت. از دیگران هم می توان به سایرس رونان در «لیدی برد» و یا جنیفر لارنس در «مادر!» اشاره کرد… تا یادمان نرفته باید اضافه کنیم مریل استریپ را که با نقش کاترین گریهام – ناشر «واشینگتن پُست»- در فیلم اسپیلبرگ «پُست» جایش محفوظ است.
