ژرار دپاردیو، بازیگر مطرح سینمای فرانسه در گفت وگو با پایگاه اینترنتی مووی وب به بیان دیدگاه هایش درباره آثارش و سینما پرداخته است.
دپاردیو درخصوص القابی چون حضور در اوج قله سینما و اینکه یك ابر بازیگرسینما هست یا نه گفته است: نمی دانم یك ابربازیگر هستم یا نه؛ هیچوقت دنبال ابربازیگر شدن نبودم. حتی اگر مردم به من این جایگاه را بدهند، نمی پذیرم.
وی ادامه داد: آنچه برایم مهم است، این است که توقف نکنم. همین چیزی که الان در لیون در جریان است؛ شریک بودن در لحظه ها، فیلم های که در آن بازی کردم، حتی به عنوان تماشاچی، شریک لحظه های احساسی شدن و لحظه های خشونت و بی قراری با دیگران.
ژرار دپاردیو در نقش های متفاوتی مانند کریستوف کلمب، کنت مونت کریستو، سیرانو دوبرژیراک بازی کرده و بزودی در نقش راسپوتین ظاهر می شود. با رابرت دنیرو، کاترین دونو همبازی بوده و برنده جایزه نخل طلایی، گلدن گلوب و دو شیر طلایی جشنواره ونیز است.
در شهر لیون فرانسه، زادگاه برادران لومیر و صنعت سینما برنده جایزه لومیر شد که سالانه به یکی از بزرگان دنیا سینما اهدا می شود.
ژرار دپاردیو درباره اینكه آیا بازیگر شدن بر زندگی شخصی یك فرد اثر منفی می گذارد یا نه؟ گفته است:
وقتی ناگهان خودت را روی پرده سینما می بینی، همه یا بخشی از آنچه که انجام دادی، مثل گرفتار شدن در یک تله است؛ تله ی تنگ، برای اینکه در هر فیلمی لحظات احساسی وجود دارد که تو در آن غرق می شوی. بعد لحظه ای برایت پیش می آید که به خودت می گویی دیگر کافی است.
بازیگر فیلم دانتون در ادامه گفته است: درحال حاضر در فیلمی بازی می کنم که نقش یک قهرمان جنگ جهانی اول را دارم. او تیر می خورد، گلوله به سرش خورده اما نمی میرد. در یک روستا به خاطر مرگ یک آلمانی، عده ای را به گروگان می گیرند. روستاییان سعی می کنند شخصیت من به نام ایپو را که هنوز گلوله در سرش هست متقاعد کنند که یکی از گروگان ها باشد. ایپو موافقت می کند ولی در عوض می گوید می خواهم مراسم تشییع خودم و مجسمه ای که قرار است از من بسازید را ببینم. می خواهم همه مردم، این چیز ها را ببینند و همین را تکرار می کند. جالب است من هر وقت فیلم هایم را نگاه می کنم همین حس و حال را دارم. در پایان متوجه می شوی که تو تنها کسی هستی که عاقبت همه اینها را خواهی دید.
ژرار دپاردیو درباره ی سینمای اروپا گفته است: متاسفانه توزیع و پخش فیلم ها مناسب نیست. شبکه های تلویزیونی کشورها مناسب این کار نیستند. آنها دنبال جلب مخاطب هستند و همه شان یک اشتباه واحد را مرتکب می شوند. با علم به اینکه می توانند یک کانال کوچک را به این اختصاص بدهند. در سینما، هر هفته ۲۰ فیلم جدید بیرون می آید. پخش و توزیع نمی تواند با این همه تولید، همپایی کند. فیلمی را انتخاب می کنند که بیشترین بازده را داشته باشد؛ مثل سوپر مارکت که جنس می فروشد و این مساله باعث تاسف است. حالا رویداد های سینمایی برگزار می کنند تا مردم را جلب کنند.
ژرار دپاردیو درباره اینكه آیا خود را آدمی با روح اروپایی می داند، چنین گفته است: کاملا؛ هر کشوری یک داستان و تاریخ و فرهنگی دارد و همین است که برای من جالب است و مرا می کشاند که بروم و خودم را غرق آن کنم. تماشاگر سینما، با شخصیت ها، یا قهرمان فیلم همذات پنداری می کند. برای من، مهم همین است. من هم مانند تماشاگر می خواهم کسانی را پیدا کنم که قابل احترام هستند، می خواهم همذات پنداری کنم و زمانی را با این شخصیت بگذرانم.
دپاردیو درباره ی اینكه آیا یک مرد خودساخته است؟ افزوده است :نه، فکر نمی کنم، نمی دانم. من دنبال چیزی نیستم. خوشبختانه جاه طلبی ندارم. تنها جاه طلبی من، تماشا کردن دیگران بود و سرگرم کردن خودم با دیدن جلوه زندگی دیگران و تلاش برای اینکه زیبایی هر لحظه را درک کنم. صرفا، عشق به دیگران است که به من انگیزه می دهد که برای آنها کاری انجام دهم. این خلاف بیماری پرخوری است. فکر نمی کنم از پرخوری بمیرم. من همان طور که زندگی کردم، می میرم. کمی مثل شوالیه ماراشل، که مردم می آمدند تکه ای از لباسش را برای یادگار، برمی داشتند، با این حال امیدوارم، مرگ و جاودانگی کمی دست نگه دارد.
***
به گزارش ایسنا، دپاردیو معروف ترین بازیگران مرد دهه ۷۰ و ستاره سال های ۸۰ و ۹۰ سینمای فرانسه است كه برای اولین بار در سال ۱۹۶۴ در ۱۶ سالگی برای بازی در فیلم کوتاه «بیت نیکو بچه گربه» مقابل دوربین قرار گرفت.
دپاردیو در سال ۱۹۹۰ در فیلم «سیران ودوبرژراك» نقش آفرینی تحسین برانگیزی داشت و موفق به كسب جایزه بهترین بازیگر جشنواره كن و جوایز سزار فرانسه شد و تا آستانه كسب جایزه اسكار و بافتا نیز پیش رفت.
وی در سال ۱۹۸۱ برای فیلم «مترو» اولین بار جایزه سزار بهترین بازیگر مرد را گرفت و در سال ۱۹۹۶ جایزه دوربین طلایی آلمان را به پاس یك عمر دستاورد سینمایی كسب كرد.
این هنرپیشه در سال ۱۹۹۱ جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگری را گرفت و در سال ۲۰۰۷ در جوایز فیلم «لومیر» بهترین بازیگر مرد شناخته شد.
دپاردیو كه تاكنون در ۲۰۰ فیلم سینمایی بازی كرده است، در سال ۱۹۸۵ جایزه بهترین بازیگر مرد جشنواره ونیز را دریافت كرد و در سال ۱۹۹۷ شیر طلای افتخاری این رویداد سینمایی به وی اعطا شد.
از مهم ترین فیلم های دوران بازیگری ژرار دپاردیو می توان از «فریاد ولگرد»، «قاتل»، «ناتالی گرانژه» «به ملاقات مرگ دلپذیر»، «ماجرای دومی نیچی»، «روزی سخت برای ملکه»، «خانواده گاسپار»، «استاویسکی»، «آخرین زن»، «هفت جنایت به ترتیب»، «۱۹۰۰»، «زن چپ دست»، «سگ ها»، «راهبندان»، «آخرین مترو»، «زن همسایه»، «دانتون»، «هم قطاران»، «زیر آفتاب شیطان»، «مکانی عجیب برای ملاقات»، «گرین گرات»، «فتح بهشت»، «افسوس برای من» و «تشریفات ساده» نام برد.
وی سابقه همكاری با كارگردانان بزرگ سینمای جهان چون «كلود شابرول»، «رولند جوفی»، «جوزپه تورناتوره»، «كلود بری»، «ریدلی اسكات»، «آلن كورنئو»، «پیتر ویر»، «آندره وایدا»، «فرانسوا تروفو»، «آلن رنه» و «خوان لوئیس بونوئل» را دارد.
کپی برداری از مطالب سایت تنها با ذکر دقیق لینک سایت MovieMag.IR و نویسنده مطلب مجاز است.
