خارش هفت ساله ( The Seven Year Itch ) به کارگردانی بیلی وایلدر

داستان فیلم :

یک مرد متاهل خانواده اش را برای تعطیلات به مسافرت می فرستد و پس از مدتی متوجه می شود که دختر جوان زیبایی به همسایگی اش آمده و…

کارگردان:

بیلی وایلدر ( Billy Wilder ) : بیلی وایلدر، زاده 1906، متولد وین، خبرنگار و سناریست در برلین، و سازنده «آدم ها در روز یکشنبه » و فیلم های دیگر، به سال 1934 به ایالات متحده آمریکا رفت و سال ها به عنوان سناریست نزد «ارنست لوبیچ»- که دلبستگی بسیاری به او داشت – سرگرم کار بود.

صرف نظر از چند کار تجاری و سیاسی،مجموعه آثار« وایلدر» به عنوان کارگردان از دو دوره تشکیل یافته است: یک دوره جدی و یک دوره کمدی. «وایلدر» در دوران سری سیاه دو فیلم کلاسیک ازاین نوع را پدید آورد: غرامت مضاعف و تعطیلات از دست رفته آخر هفته. پس ازاین دو فیلم، فیلم های دیگری نیز به همین سبک ساخت: سانست بلوار – 1950 – و کارناوال بزرگ – 1952. «وایلدر» برخلاف «لانگ» و «سیودماک»، آثارش را با سنت آلمانی ملودرام های سمبولیک – تقدیری ادغام نکرد، بلکه بیشتر متوجه رمان های جنایی آمریکایی نویسندگانی چون «همت»، «چندلر» و «کین» شد.«وایلدر» هرگز به فراتر از رویدادها اشاره ای نمی کند؛ عمل آدم ها نه توجیه می شود و نه ارزشیابی؛ به دنبال علل بدبینی هاست. فقط خودخواهی های بی بند و بار قهرمانان اوست که رویدادها را در تحرک نگه می دارد: زنی برای کشتن شوهرش برنامه ریزی می کند تا بتواند پول هنگفت بیمه را تصاحب کند «غرامت مضاعف» ؛ مردی بیش از گذشته گرفتار الکل می شود «تعطیلات از دست رفته آخر هفته» ؛ نویسنده ای جوان از خودپسندی های یک ستاره قدیمی هالیوود که در حال پیر شدن است، استفاده می کند، در حالی که خودش به خاطر جاه طلبی هایش در حال نابود شدن است «سانست بلوار»؛ خبرنگاری منتظر می ماند مرد مجروحی بمیرد تا او بتواند داستانی بزرگ بنویسد «کارناوال بزرگ».

هر از گاهی نگاه خشم آلود «وایلدر» متوجه پدیده های اجتماعی، نظیر «کارناوال بزرگ» و حضور دائمی تبلیغات می شود، اما فقط تاثیرات جزیی از خود برجای میگذارد: تحقیر «وایلد» بیشتر متوجه افراد است تا نهادها.فیلم های تفریحی «وایلدر» در اصل با فیلم های جدی او تفاوت چندانی ندارد. حتی در فیلم های خارش هفت ساله 1955 – بعضی ها داغشو دوست دارند – 1959 – آپارتمان – 1960 و یک دو سه – 1961 – نیز بدبینی توام با طنز تلخ نهفته است. گه گاه نیزپرده از مکانیسم غیر انسانی اجتماعی برداشته می شود، مثلا در «آپارتمان»،تحقیر کارمندی در محل کارش مطرح می شود؛ اما تماشاگر در عین حال از آنچه برآدم های فیلم می گذرد به شدت به خنده می افتد.کمدی آثار «وایلدر» به فیلمهای خنده آور «هرولد لوید» و « دانلد داک» بسیار نزدیک است: آن ها نیز خنده دار بودنشان را از نگاه به انسان هایی که در تار و پود قوانین حاکم برجامعه دست و پا می زنند، کسب می کنند.یکپارچگی سبک آثار «وایلدر» مدیون دیدگاه بدبینانه و طنز تلخی است که در آن هاست: همه چیز سطحی است؛ هیچ سمبولی به پس زمینه اشاره نمی کند؛ دیدگاه ها و نتایج آن ها تابع شرایط اقتصادی اند که برای هر چیز بی اهمیتی راه باز می کنند.

استعداد «وایلدر» درایجاد ضربآهنگ سریع، گفت و گوها، ترسیم و تقطیع منظم کنش و واکنش ها خلاصه می شود که به وی امکان می دهد تا مکانیسم زندگی را بازسازی کند. در قطعات خنده دار او، تاثیر کمدی اسلپ استیک (بزن بزن) نمایان است؛ اما این آثار درحالی که در انفجار پایانی شان، با شادمانی مژده ویرانی نظامی غیر انسان یرا می دهند، با این حال همه آن ها به صورتی منظم، به پایانی خوش و احساساتی می انجامند. وایلدر سرانجام در سال 2002 بر اثر ابتلا به ذات الریه دارفانی را وداع گفت.

منبع: تاریخ سینمای هنری

بازیگر :

مریلین مونرو (Marilyn Monroe) : در ۱ ژوئن سال ۱۹۲۶ میلادی در لس آنجلس به دنیا آمد. در ۹ سالگی به یتیم‌خانه سپرده شد و دو سال در آنجا بود، سپس در ۱۶ سالگی دوباره مجبور شده به یتیم خانه بازگردد. برای نجات از یتیم خانه در ۱۶ سالگی با گریس مک کی که کارگر کارخانه بود، ازدواج کرد.او پس از اینکه مدتی مدل عکاسی و نقاشی بود، بعد از چند بازی در نقش‌های کوچک، به خاطر زیبایی، استعداد طنزآمیز و توانایی بازیگری‌اش، توانست به یکی از مشهورترین ستارگان سینما، نماد جذابیت و زیبایی قرن بیستم تبدیل شود

مونرو پیش از ورود به سینما، مدل عکاسیو سپس مدل نقاشی به نام ارل مورنشد. با تصویر پناپوی روی جلد مجله پ*ی بوی بود که این مجله به شهرت فراوان بین خاص و عام رسید.او در سال ۱۹۴۶ اولین قرارداد بازیگری را با کمپانی فاکس قرن بیستم بست و نام مریلین مونرو را در این زمان برای خود برگزید.در سال ۱۹۵۵ با آرتور میلرنمایشنامه‌ نویس معروف ازدواج کرد و یهودی شد. مریلین مونرو جوان در سال‌های آخر زندگی با شکست‌هایی مواجه شد و به افسردگی شدید دچار شد، در سال ۱۹۶۱ از آرتور میلر جدا شد و یک سال بعد درگذشت

.زندگی او روی پرده، یک زندگی رویایی بود که سینما ساخته بود، اما در دنیای واقعی مشکلات و تفاوتهایی داشت که مردم از مرلین مونروی محبوبشان انتظار نداشتند. شخصیت و انتظاراتی که سینما ساخت فراتر از توانایی‌ها و گاهی متفاوت با خواسته‌های او بود. وی در جایی گفته‌است: «من یک زن بازنده‌ام. مردها، زیادی از من انتظار دارند؛ به خاطر تصویری که از من ساخته شده و خودم هم در ساخت آن کمک کرده ام؛ من سمبلی از تنها چیزی هستم که مردان از آن استقبال می‌کنند»او یکی از مشهورترین ستارگان سینما، نماد جذابیت جنسی و ستاره پاپ در قرن بیستماست. برخی وی را جذاب‌ترین زن قرن بیستم دانسته‌اند و به اعتقاد رابین میور او پرعکس‌ترین چهره زن جهان است.

منبع: ویکیپدیا

نکاتی که احتمالا درباره « خارش هفت ساله » نمی دانید :

بیلی وایلدر فیلم را به صورت سیاه و سفید فیلمبرداری کرده بود اما در قرارداد مرلین مونرو با کمپانی فاکس قید شده بود که تمام فیلمهایش می بایست بصورت رنگی پخش شود. مونرو معتقد بود که آثار رنگی جذابیت و شکوه او را بسیار بیشتر از فیلمهای سیاه و سفید نشان می دهد.

با وجود اینکه یکی از مشهورترین تصاویر ثبت شده از مرلین مونرو با لباس سفیدش مربوط به فیلم « خارش هفت ساله » می باشد ، اما این تصویر از خودِ فیلم به جهت ناخوشایند بودن حذف شد!

مرلین مونرو و جویی دی ماجیو در هنگام ساخت فیلم 9 ماه بود که با یکدیگر ازدواج کرده بودند. دی ماجیو از سکانسی که در آن لباس مونرو توسط باد بالا می رفت راضی نبود. روز پس از فیلمبرداری میان آنها دعوای سختی در گرفت و مونرو مورد ضرب و شتم قرار گرفت. سه هفته بعد آنها از یکدیگر جدا شدند.

لباس سفید مشهور مرلین مونرو در این فیلم در سال 2011 به قیمت 4.6 میلیون دلار در یک حراجی به فروش رفت.

مرلین مونرو همیشه آرزو داشت تا با بیلی وایلدر همکاری کند. او حتی بدون اجازه کمپانی فاکس قرارداد بازی در یک فیلم دیگر از این کارگردان را امضاء کرد!

قرار بود جورج کیوکر فیلم را کارگردانی کند اما او این پیشنهاد را نپذیرفت تا فیلمنامه به بیلی وایلدر برسد.

پوستر فیلم به عنوان 22 از 25 پوستر برتر تاریخ سینما از نگاه مجله پریمیر انتخاب شده است.

قرار بود در دهه هشتاد یک بازسازی از این فیلم با بازی آل پاچینو و ملانی گریفیت ساخته شود که کنسل شد.

نمایش فیلم در ایرلند به دلیل « ناشایست بودن محتوای فیلم برای نمایش عمومی » ممنوع اعلام شد.

گری کوپر ، جیمز استیوارت و ویلیام هولدن از گزینه هایی بودند که برای بازی در نقش شرمن در نظر گرفته شده بودند.

مشکلات مرلین مونرو از جمله دیرکرد تا از یاد بردن دیالوگ ها و بسیاری مشکل دیگر باعث شد تا بودجه فیلم به 1.8 میلیون دلار افزایش پیدا کند که در آن زمان بودجه بالایی محسوب می شد.

تام اول برای بازی در نسخه تئاتری « خارش هفت ساله » جایزه تونی را بدست آورده بود. او در این فیلم هم نقش خود را تکرار کرده است.

اولین نمایش عمومی فیلم در روز 1 ماه ژوئن سال 1955 بود که مصادف با تولد 29 سالگی مرلین مونرو شد.

« خارش هفت ساله » تنها فیلمی است که بیلی وایلدر آن را برای کمپانی فاکس قرن بیستم ساخت.

علی رغم اینکه بازیگران بسیاری برای بازی در نقش شرمن در نظر گرفته شده بودند، اما برای نقش ” دختر ” از ابتدا تنها مرلین مونرو گزینه اصلی بود.

نازنین آفاق

این مطلب بصورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می گردد.

به خانواده بزرگ جامعه مجازی مووی مگ بپیوندید

خارش هفت ساله (The Seven Year Itch)