نقد و بررسی فیلم ال کامینو: فیلم بریکینگ بد (El Camino: A Breaking Bad Movie)

شاید جمله اغراق آمیزی نباشد که بگوئیم سریال بریکینگ بد (Breaking Bad ) یکی از چند سریال برتر ساخته شده در تاریخ تلویزیون است. سریال شاهکاری که روایتگر قصه معلم شریفی بود که جامعه و خانواده و شرایط بحرانی اش او را به سمت و سویی سوق می داد که حتی از جایی به بعد کنترل نسخه هیولا شده خود را هم از دست می داد و سرنوشت متفاوتی برایش رقم می خورد. « بریکینگ بد » در عین حال یکی از بهترین پایان بندی ها در میان سریالهای تلویزیونی را به همراه داشت و مانند « بازی تاج و تخت » ما را در ناامیدی کامل در اتاق تاریک رها نکرد!

به همین دلیل است که هرگز لزومی بر ساخته شدن دنباله این سریال وجود نداشت. اگر اسپین آف سریال را کنار بگذاریم، می توان گفت که تمام طرفداران آقای والتر وایت هرگز دغدغه ای از سر کمبود برای تماشای دنباله ای بر این سریال نداشتند. با اینحال در پایان سریال یک علامت سوال بزرگ باقی مانده بود و آن سرنوشت جسی پینکمن ( با بازی آرون پُل ) بود که ابهام برانگیز بود. همین جای خالی پس از سالها نتفلیکس را وا داشت که یک فیلم سینمایی براساس سریال « بریکینگ بد » به اسم « El Camino » بسازد و به مخاطبین بی شمار سریال درباره سرنوشت جسی پینکمن بگوید.

« El Camino » ایرادی دارد که در عین حال می توان از آن به عنوان مزیت هم یاد کرد و آن اینکه مستقل از سریال اصلی، امکان ندارد که بتوان داستان فیلم را درک کرد! پس از گذشت سالها از پایان سریال اصلی، فیلم دقیقاً از نقطه ای آغاز می شود که داستان جسی پایان یافته بود و به این ترتیب خیلی زود خاطرات ما را زنده می کند. این تصمیم قطعاً باعث می شود تا کسانی که سریال را ندیده اند به هیچ عنوان ماجراهای فیلم را درک نکنند و البته نباید از خاطر ببریم که هیچکس جز تماشاگران پر و پا قرص « بریکینگ بد » هم به تماشای این فیلم نخواهد نشست.

« El Camino » همانگونه که اشاره شد درباره جسی پینکمن است اما نه خودِ واقعی جسی، بلکه به سرانجام رساندن داستان نیمه کاره او. گیلیگان، مغز متفکر « بریکینگ بد » در اینجا هم نبوغ خودش را به کار گرفته و پس از سالها موفق شده بار دیگر فضای دوست داشتنی سریال را زنده نماید اما در عین حال بررسی روحیات پینکمن در اینجا بی اهمیت پنداشته شده. قصه دقیقاً از نقطه ای آغاز می شود که پینکمن با یک روح کاملاً آسیب دیده و ترسیده به حال خود رها شده اما دیری نمی گذرد که خلق و خوی او تغییر می کند و متاسفانه این تغییرات روحی با سرعت بسیار زیادی رخ می دهد که مناسب شخصیت پردازی سینمایی نیست.

اما گیلیگان خوشبختانه روح « بریکینگ بد » را در اینجا حفظ کرده است و روندی که داستان طی می کند دقیقاً همانی است که طرفداران انتظارش را داشتند. جسی پس از اتفاقات بسیاری که تجربه کرد، شایسته آرامش بوده و فیلم قصد دارد او را به این نقطه برساند اما ما می دانیم که در دنیای جسی کسی قرار نیست به این سادگی ها به آرامش برسد مگر با کمی شلوغ کاری و شاید خشونت! این خشونت اما در نسخه سینمایی غافلگیرمان نمی کند و نباید انتظار اتفاقی ویژه را داشته باشیم. قصه سرراست است و گیلیگان هم تصمیم گرفته در نسخه سینمایی دیگر بیش از این جسی را آزار ندهد! شاید اگر به « El Camino » بصورت مستقل نگاه کنیم، این یک ایراد بزرگ محسوب شود اما پیشینه و پیشامدهای قصه در پنج فصل سریال توجیه خوبی برای پوشش این ضعف هاست.

ویژه ترین نکته « El Camino » به نظر بازی فوق العاده آرون پُل است. پُل پس از سالها به نقش جسی بازگشته و حتی در نسخه سینمایی هم درخشان ظاهر شده است. احتمالاً جسی نقشی است که پُل خواهد توانست برای سالیان سال آن را ایفا نماید و هربار بهتر از گذشته مخاطب را غافلگیر نماید. اما غافگلیرهای « El Camino » در همینجا و بازی عالی پُل باقی می ماند چون فیلم هرگز نمی تواند پا به پای سریال تماشاگر را میخکوب کند. در طول فیلم هیچ اتفاق مهم یا جذابی که بتواند بعدها باعث شود فیلم را به خاطر بیاورید رخ نمی دهد. شاید گیلیگان در نظر داشته تا جسی پس از بحران هایش رنگ آرامش را ببیند و فیلم ساده ترین مسیر را در رسیدن او به این نقطه ترسیم می کند. بطور خلاصه می توان گفت که « El Camino » هرگز یک فیلم بد و ناامید کننده نیست اما یک اثر ویژه هم محسوب نمی شود. « بریکینگ بد » ما را عادت داده بود تا هر قسمت یک اپیزود خاص را شاهد باشیم؛ اتفاقی که در نسخه بلند سینمایی وجود ندارد و همه چیز در عادی ترین شرایط ممکن می گذرد.

منتقد : رضا توسلی

این مطلب بصورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می گردد.

به خانواده بزرگ جامعه مجازی مووی مگ بپیوندید

ال کامینو : فیلم بریکینگ بد