نقد و بررسی فیلم سونیک خارپشت ( Sonic the Hedgehog )

سونیک یکی از محبوب ترین بازیهای کامپیوتری است که نخستین بار بر روی کنسول بازی سگا منتشر شد. در سالهای اخیر اقتباس های بسیاری از « سونیک » به صورت داستان های مصور و انیمیشن های سریالی منتشر شده که هرگز نتوانستند به موفقیت قابل توجهی دست پیدا کنند.اما نخستین اقتباس سینمایی این اثر نیز با سیل انتقادات از طراحی چهره سونیک مواجه شد که باعث به تاخیر افتادن اکران رسمی فیلم شد. پیش از این قرار بود تا فیلم در سال 2019 به اکران درآید آما با انتشار نخستین تریلر ، موج انتقادات علیه سازندگان فیلم به راه افتاد که خواستار طراحی مجدد چهره سونیک شده بودند.

این انتقادات سرانجام به نتیجه رسید و کمپانی پارامونت در اقدامی غیرمعمول، تصمیم به طراحی دوباره چهره سونیک گرفت تا بیشتر به شخصیت اصلی این خارپشت نزدیک باشد که هزینه های بسیاری هم برای سازندگان فیلم به همراه داشت. در نهایت نیز اکران « سونیک خارپشت » از سال 2019 به 2020 انتقال یافت و شخصیت محبوب سونیک پس از چند بار ناکامی، بالاخره توانست رنگ پرده نقره ای را به خود ببیند. شخصیتی که در سالهای اخیر به عنوان بازی کامپیوتری نتوانسته در کنار رقبای قدرتمندش، همواره در اوج بماند و مخاطب کم سن و سال فیلم احتمالاً به جز یک نام مجهول، خاطره ای از این شخصیت در ذهن نخواهد داشت. داستان فیلم از این قرار است:

سونیک، خارپشت آبی رنگی است که در مکانی ناشناخته زندگی می کند. او به دلیل توانایی های فوق العاده اش همواره مورد تهدید است چراکه همگان قصد دارند از ویژگی های ذاتی او به عنوان نوعی سلاح و عامل برتری استفاده نمایند. از این رو، سونیک به سیاره زمین فرار می کند و به صورت ناشناس زندگی را آغاز می کند. اما پس از مدتی او با تام ( جیمز مارسدن ) دوستی نزدیکی برقرار می کند و این در حالی است که یک دانشمند دیوانه به نام دکتر رباتنیک ( جیم کری ) نیز مصرانه به دنبال یافتن سونیک است اما…

همانطور که اشاره شد، مدتها از دوران اوج محبوبیت شخصیت سونیک گذشته است و سازندگان بازی نتوانسته با پیشرفت کنسول های بازی، از عنوان های جدید این بازی محصولات موفقی بسازند و از این جهت، « سونیک » رفته رفته جایگاه خود را به دیگر بازیهای کامپیوتری سپرده است. این مسئله یک نکته ویژه و در واقع عاملی تعیین کننده برای لذت بردن از تماشای فیلم محسوب می شود چراکه فیلم سعی کرده تا جایی که امکان داشته به فلسفه سونیک و ویژگی ها و حتی برخی سکوبازی های این شخصیت در نسخه سینمایی پایبند بماند و همین موضوع سبب شده تا مخاطب بزرگسال که خاطرات نوستالژیک فراوانی از بازی « سونیک » دارد، ارتباط نزدیک تری با فیلم برقرار نماید و از تماشای آن لذت وافری ببرد.

برای تماشاگران کم سن و سال که احتمالاً وابستگی عاطفی چندانی به عنوان « سونیک » ندارند و شاید تنها نام و پوستر او را در سالهای گذشته دیده اند، تماشای « سونیک خارپشت » می تواند تنها یک تفریح خوشایند باشد با این توضیح که احتمالا ارجاعات فیلم را متوجه نخواهند شد. بنابراین آنها به قصه و روند داستان توجه می کنند که در این بخش نیز فیلم چندان دست خالی به نظر نمی رسد و تمهید مناسبی برای تماشاگران ناآشنا به شخصیت سونیک اندیشیده است. عنوان « سونیک خارپشت » برخلاف اغلب اقتباس های سینمایی از بازیهای کامپیوتری، هرگز وابستگی چندانی به قصه نداشته و در واقع، قصه محور نبوده است. در سالهای گذشته عناوینی مانند « سایلنت هیل » مورد اقتباس قرار گرفته بودند که قصه و شخصیت پردازی قوی، یکی از اصلی ترین دلایل ورود آنها به سینما بوده است ( هرچند که آن عنوان هم در سینما چندان موفق نبود )، اما « سونیک خارپشت » هرگز چنین شرایطی نداشته و به سختی می توان قصه ای درباره این عنوان یافت که ارزش اقتباس سینمایی داشته باشد!

از این رو، سازندگان داستانی بدیع را برای روایت سینمایی در نظر گرفته اند و در کنار آن به ویژگی های روند بازی ( یا همان گیمپلی ) وفادار مانده اند. تقریباً تمام المان هایی که ما از شخصیت سونیک به خاطر می آوریم، در فیلم به چشم می خورد و فیلم با ظرافت به آنها پرداخته است. در عین حال قصه اصلی « سونیک » تکرار کلیشه های رایج این ژانر است که با ایرادهای عجیب و غریب همراه بوده است. از طرح مسائل تروریستی در فیلم گرفته تا در نظر گرفتن منطق انسانهای زمینی در مواجه با یک موجود غیر زمینی، ضعف های فراوانی را متوجه فیلمنامه کرده است. با اینحال این مشکلات هم باعث نشده تا گرمای حضور سونیک بر روی پرده به سردی گرایش پیدا کند و مخاطب از تماشای این شخصیت بر روی پرده نقره ای احساس نارضایتی کند.

یکی از بهترین تصمیمات سازندگان در ساخت « سونیک خارپشت »، استفاده از جیم کری در نقش منفی فیلم بوده است. جیم کری ایفاگر نقش دکتر رباتنیک است که در بازی کامپیوتری « سونیک » هیچ ویژگی منحصر به فردی نداشت. این ضعف در نسخه سینمایی تبدیل به نقطه قوت شده چراکه جیم کری توانسته با ویژگی های منحصر به فرد که مختص به خودِ او در دهه نود بود، این شخصیت را به تصویر بکشد. کری به خوبی موفق شده کمدی فیزیکی خودش را در فیلم پس از سالها به نمایش بگذارد و تماشاگر را به خنده بیندازد و برگ برنده فیلم محسوب شود. بازی کری زمانی ارزش بیشتری پیدا کند که بدانیم شیمی خیلی مناسبی هم میان تام و سونیک در طول فیلم برقرار نشده که می توانسته به سقوط اثر منجر شود.

شاید تماشاگران کم سن و سال نتوانند ارتباط چندانی با این خارپشت آبی رنگ برقرار نمایند و او را شخصیتی عادی بدانند، اما برای تماشاگرانی که « سونیک » را با تمام جزئیات بامزه اش به یاد دارند، فیلم به مراتب سرگرم کنندگی بیشتری به همراه خواهد داشت. « سونیک خارپشت » مشخصاً کلیشه ای و پر از ضعف های فیلمنامه است اما در عین حال، گرم و دوست داشتنی و یک اثر خانوادگی تمام عیار است که یک جیم کری دسته اول هم در خود جای داده و تماشایش را به تجربه ای دوست داشتنی مبدل می کند؛ با این توضیح که مانند نگاه سونیک به دنیا، نباید فیلم را خیلی هم جدی بگیرید!

منتقد : میثم کریمی

این مطلب بصورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می گردد.

به خانواده بزرگ جامعه مجازی مووی مگ بپیوندید

سونیک خارپشت (Sonic the Hedgehog)