داستان فیلم:
این فیلم داستان زندگی دوشیزه اورلیان ملقب به ژان دارک که در مقابل متجاوزان انگلیسی جنگید را به تصویر می کشید.
کارگردان:
کارل تئودور درایر (Carl Theodor Dreyer): فیلمساز دانمارکی است. وی یکی از بزرگترین فیلمسازان تاریخ محسوب می‌شود و در طول ۵۰ سال حیات حرفه‌ایش تنها ۱۴ فیلم ساخت. درایر در زمره فیلمسازان معناگرا و مذهبی محسوب می‌شود. در فیلم‌هایش به مضامین سختی‌های مسیحی بودن در جامعه نابسامان معاصر می‌پردازد، همچنین مسائلی همچون تعصب و تحجر مذهبی را نیز مورد نکوهش قرار می‌دهد. یکی از مهم‌ترین آثارش که منبع الهام برای سینماگران بوده‌است، مصائب ژاندارک (۱۹۲۸) است که جزء سینمای صامت است.
سینمای درایر، علی‌رغم پیوند تماتیکی که بین آن‌ها وجود دارد (مرکزیت شخصیت‌های زن، سرکوب روح و جسم، معجزه، ایمان و عشق)، از نظر سبکی، یکپارچه و واحد نیست. به سختی می‌توان، سبک یکسانی را برای همه فیلم‌های درایر تعیین کرد و آن را به عنوان یک کل واحد در نظر گرفت، چرا که هر کدام از فیلم‌های او، همچون پدیده‌ای کاملاً منفرد و مجزا به نظر می‌رسند.
از نظر کارگردانی، «گرترود» ریتم کندی دارد و متکی بر میزانسن و نماهای بلند (۸۹ پلان سکانس) است در حالی که «مصائب ژاندارک» اساساً بر مبنای برش نماهای کوتاه ساخته شده (متشکل از ۱۴۹۹ نماست). به علاوه همان گونه که رابین وود نیز بر آن تأکید کرده، «مصائب ژاندارک» به دلیل کثرت زاویه‌های غیرعادی دوربین، در مقایسه با فیلم «کلام» (اردت)، پرزرق و برق و باروک وار به نظر می‌رسد. ژیل دلوز، فیلسوف و نظریه‌پرداز سینمایی نیز دربارهٔ سبک سینمایی درایر می‌نویسد: «در آثار درایر، به یاری نورپردازی استوار به تضاد رنگ‌های سیاه و سفید، مدام از فضای موجود (و حاضر) به فضای فرا طبیعی (معنوی) گذر می‌کنیم.» فیلم «گرترود» با اینکه از نظر سبک بصری به «اردت» بسیار نزدیک تر است تا «مصائب ژاندارک»، اما تفاوت‌های اساسی با «اردت» دارد. در «گرترود» برخلاف «اردت»، دیگر از حرکت‌های مداوم دوربین خبری نیست و بیشتر نماها ثابت اند و حتی تغییر زاویه دوربین هم دیده نمی‌شود. در ژاندارک، نماهای کلوزآپ، شخصیت‌ها را از تمامی عوامل محیطی ای که ممکن است توجه ما را منحرف سازند، جدا می‌سازد در حالی که در «اردت» و «گرترود»، پیوند ارگانیکی بین روحیات شخصیت‌ها و مکان پیرامون آن‌ها برقرار است و این ارتباط از طریق نماهای بلند (بدون قطع) و لانگ شات‌ها حاصل شده‌است.
درایر در سال 1968 در سن 79 سالگی دانمارک درگذشت.
ویکیپدیا
بازیگران:
رنه ژان فالککونتی (Renée Jeanne Falconetti): فالکونتی تنها نقش آفرینی خویش را در سینما در فیلم مصائب ژاندارک در نقش ژاندارک (۱۹۲۸ به کارگردانی کارل تئودور درایر) انجام داد
او تا زمان فرارش که به خاطر جنگ جهانی دوم ابتدا از فرانسه به سوئیس و سپس به بوئنوس آیرس انجام شد، تنها بر روی صحنه تئاتر بازی کرد.
فالکونتی در تمامی عمر خود از بیماری‌های روانی رنج می‌برد، او سرانجام در سال ۱۹۴۶ در بوئنوس آیرس، آرژانتین به علت رژیم غذایی دشوار و خودسرانه‌ای که برای اضافه وزن خود درپیش گرفته بود درگذشت. پیکر وی در «گورستان مون‌مارتر» (Montmartre) در پاریس به خاک سپرده شد.
آنتونن آرتو (Antoine Marie Joseph Artaud): نویسنده، شاعر ، مقاله‌نویس بازیگر کارگردان تئاتر قرن بیستم میلادی اهل فرانسه است.
همه‌ی نوشته‌های آرتو به‌صورت اول‌شخص و همچون خطابه‌ای است که حاصلِ اختلاطِ آواهایی جادویی و توصیف‌های استدلالی منطقی است.
آرتو نظریه‌پرداز تئاتر شقاوت است او نظریاتش را در این مورد در کتاب تئاتر و همزادش منتشر کرده است.
آرتو به نمایش های شرق گرایش داشت و پیشنهاد میکرد که تئاتر غرب نیاز به وسایل نمادین وآیینی دارد.
آرتو در سینما نیز فعالیت محدودی داشت. از فعالیت‌های شاخص او می‌توان به بازی در فیلم مصائب ژاندارک و فیلمنامه فیلم صدف و مرد روحانی اشاره کرد.
نکاتی که احتمالاً درباره فیلم مصائب ژان دارک (The Passion of Joan of Arc) نمی‌دانید:
پس از پایان فیلمبرداری کارگردان، کارل تئودور درایر متوجه شد که کل فایل های اصلی اش به طور تصادفی از بین رفته است. درایر که امکان فیلمبرداری مجدد نداشت، از فوتیج هایی که قبلاً آن ها را رد کرده بود استفاده کرد!
برخلاف رویه فیلم های صامت، در این فیلم هیچ بازیگری گریم نشد و تمام بازیگران با چهره های اصلی خودشان در فیلم حضور پیدا کردند.
علی رغم این که درایر اغلب از نمای کلوزآپ در فیلم استفاده کرد، اما بیشتر بودجه فیلم صرف طراحی صحنه شده بود.
با وجود این که به نظر می رسید تمام فایل های اصلی فیلم گم شده باشد، در سال 1978 در خانه یک کشیش ایتالیایی پیدا شد.
«مصائب ژان دارک» اولین و آخرین فیلم زندگی ماریا فالکونتی، ستاره اصلی فیلم است.
در صحنه بریدن دست ژان دارک، خونی که در تصویر وجود دارد واقعی است اما مربوط به فرد دیگریست!
ساخت «مصائب ژان دارک» یک سال و نیم به طول انجامید.
«مصائب ژان دارک» به عنوان نهمین فیلم برتر تاریخ سینما از جانب « Sight & Sound» انتخاب شده است.
این فیلم در کالکشن کرایتریون موجود است.
«مصائب ژان دارک» در لیست برترین فیلم های تاریخ سینما از نگاه راجر ایبرت حضور داشت.
نازنین آفاق
این مطلب به‌صورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می‌گردد.
به صفحه اینستاگرام مووی مگ بپیوندید
میمیک صورت ژان بی نظیر بود و زاویه بندی دوربین شاهکار
صحنه ای که نور در اتاق ژان افتاده بود و قاضی فریبکار با اومدنش ( که باواوردن نامه ای دروغی از جانب پادشاه ژان برای فریب دادن ژان امده بود)و با وجودش سایه بر روی اون نور انداخت.
نور روی صورت ژان تقدس و معصومیت ژان رو به خوبی نمایش میداد..
در کل خیلی عمیق و زیبا بود از نظر من