تماشای فیلمهایی با چند داستان متفاوت یکی از چالش برانگیز ترین روشها برای پی بردن به توانایی کارگردانان در تلفیق چند داستان متفاوت به یک مجموعه واحد است. « کلمات » را دو دوست به نامهای لی استرنتال و برایان کلاگمن کارگردانی کرده اند که پیش از این هیچ تجربه کارگردانی را نداشته اند و مهمترین کار مشترکشان ، نوشتن فیلمنامه فیلم « ترون : میراث/ TRON: Legacy » بوده است (کلاگمن بیشتر در مقام بازیگر در سینما حضور دارد و اغلب هم در سریالهای آمریکایی دیده می شود ). این دو حالا پا را فراتر گذاشته و اولین فیلم سینمایی شان را با با حضور ستاره های مطرح هالیوودی روانه سینماها کرده اند که در ادامه به بررسی آن می پردازم.

دنیس کواید در « کلمات » در نقش کلای هاموند حضور دارد. هاموند یک نویسنده بسیار موفق است که آخرین رمانش با نام « کلمات » توانسته رکوردهای فروش را بشکند و تبدیل به یک اثر بسیار محبوب شود. هاموند در یکی از جلسات معرفی کتابش ، هنگامی که کتابش را بدست می گیرد و شروع به خواندن بخش هایی از آن می کند، ما را به داخل کتاب و داستان نویسنده اش نام روری جانسن ( برادلی کوپر ) می برد. روری نویسنده ای است که سخت به دنبال اتمام رمانش است و برای اینکار به شدت تحت فشار روحی قرار دارد. او در یک روز بطور اتفاقی کیفی چرمی را می یابد که همسرش دورا ( زوئی سالدانا ) در سفرش به پاریس از یک عتیقه فروشی تهیه کرده بود. وی در این کیف دست نوشته هایی پیدا می کند و تصمیم میگرد آنها در کامپیوتر خودش تایپ کند تا سر از کار آنها در بیاورد، اما در ادامه همین دست خط ها موجب شکل گیری یک داستان به شدت جذاب و خواندنی که درباره ارتباط عاطفی یک سرباز در جنگ جهانی دوم و یک دختر فرانسوی است ، می شود و در نهایت رمانی که او از این داستان به چاپ می رساند، عنوان پرفروش ترین کتاب را از آن خود می کند و چندین جایزه مهم را هم بدست می آورد. اما روری به شدت به خاطر سرقت ادبی که انجام داده عذاب وجدان دارد و هر روز بر میزان افسردگی اش افزوده می شود تا اینکه او در پارک با پیرمردی ( جرمی آیرونز ) مواجه می شود که ادعا می کند نویسنده اصلی آن رمان است و...

« کلمات » مجموعه ای از چند داستان مختلف در یک فیلم هست که برای ساخت آن مطمئنا وجود کارگردانی هوشیار و با تجربه لازم می باشد اما وجود دو کارگردان کاملا بی تجربه در پشت دوربین سبب شده تا داستان پر پیچ و خم و البته کسل کننده « کلمات » نتواند تاثیر خودش را بر روی مخاطب قرار دهد. اولین مشکل « کلمات » این هست که یک راوی دارد در حالی که اصلاً نیاز به روایت داستان در فیلم وجود ندارد! ما مستقیماً به داستان روری و دورا وارد می شویم و تمام دیالوگ ها و اتفاقاتی هم که مابین این دو رخ می دهد را به وضوح می بینیم، این در حالی است که دنیس کواید در تمام مدت در حال روایت این داستان برای ماست، گویی که تماشاگر قدرت درک اتفاقات پیش پا افتاده را ندارد! البته یک اشکال اساسی دیگر هم به این بخش از فیلم وارد است و آن اینکه ما باید صدای دنیس کواید را برای روایت فیلم بشنویم که باعث شده تماشاگر رنج بیشتری از این روایت نصفه و نیمه نصیبش شود! کواید هرگز یک راوی نبوده و اصلاً بخاطر ندارم که او در چنین نقشهایی هم قبلاً بازی کرده باشد. بهتر بود که دو کارگردان این فیلم برای نقشی که بیشتر از تصویر، قرار هست صدای آن را بشنویم ، از بازیگران خوش صداتری استفاده می کردند.

مشکلات « کلمات » به همین جا ختم نمی شود، این فیلم به شدت از ضعف روایت داستان رنج می برد و هیچگونه نشانی از تسلط احتمالی کارگردانان بر این داستان هم به چشم نمی خورد. در « کلمات » در مجموع 3 داستان مختلف روایت می شود که همگی آنها در درون یکدیگر قرار دارند ( چیزی شبیه به فیلم « ساعتها / The Hours » ) اما هیچکدام از آنها به درستی پرداخته نمی شود. بیشترین مدت زمان فیلم به داستان دوم که برادلی کوپر و زوئی سالدانا در آن حضور دارند خلاصه می شود، اما این قسمت هم مشکلات خاص خودش را دارد. در این بخش، فیلم رابطه بین روری و دورا و فراز و نشیب های این زوج جوان را به تصویر می کشد اما حقیقتاً هیچ لزومی به تاکید بر زندگی شخصی این دو وجود ندارد. این بخش از فیلم درباره دزدی ادبی رورو از یک دست نوشته هست و مشکلاتی که در این راه برای وی به وجود می آید، اما در عوض ما بیشتر زمان فیلم را به شنیدن دیالوگ های زناشویی این دو سپری می کنیم که کمترین دستاوردی برای تماشاگر ندارد! البته خوشبختانه با ورود شخصیت پیرمرد که جرمی آیرونز به زیبایی آن را ایفا می کند، این داستان تا حدودی انرژی می گیرد اما زودتر از چیزی که فکرش را بکنیم جذابیت خود را از دست می دهد و به دست کلیشه می افتد.

داستان سوم که مربوط به سرباز و یک خانم فرانسوی می باشد، نسبت به داستانهای دیگر از کشش بیشتری برخوردار است. فضای جنگ و نماهای زیبای فیلمبردار و همچنین طبیعی بودن رفتار انسانها و اتفاقاتی که برای آنها رخ می دهد، در مجموع باعث می شود بتوانیم تا حدودی با این داستان ارتباط مثبت برقرار کنیم اما این داستان هم به دلیل کمبود زمان، به سرعت سر می رسد و چندتایی سوال بی پاسخ را برای تماشاگر برجای می گذارد.

اما به نظرم بدترین داستان فیلم مربوط به کلای هاموند هست که کاملاً خسته کننده و بی سرانجام هست. در اینجا فقط با مردی طرفیم که دائم استرس دارد و وقتی هم که خانم دنیلا ( با بازی اولیویا وایلد ) از او می پرسد : « این یک داستان تخیلی بود یا سرگذشت واقعی خودت؟ » ، او بدون جواب صحنه را ترک می کند و به ما این موضوع را تفهیم می کند که برای یافتن پاسخ سوال باید ذهن فعالمان را به کار بیندازیم، اما حقیقت این هست که « کلمات » به حدی آشفته فیلمنامه و روایت آشفته ای دارد که در نهایت ترجیح می دهیم از جای خود بلند شویم و به سراغ زندگی خودمان برویم تا اینکه دنبال پرتقال فروش فیلم « کلمات » باشیم!

بازیگران زیادی در « کلمات » حضور دارند که تقریباً همه آنها نسبت به جایی که در آن قرار دارند، بیگانه اند. برادلی کوپر که در یکی دو سال گذشته بازی های خوبی از او شاهد بوده ایم ( خصوصاً در دو قسمت فیلم « خماری/ The Hangover » ) ، نتوانسته در نقش روری جانسن قابل قبول باشد. کوپر احتمالاً خودش هم به درستی نمی دانسته باید ایفاگر نقش مردی باشد که از درون در حال خورده شدن هست یا فردی که به دنبال یافتن حقیقت درباره دست نوشته هاست! در مورد خانم زوئی سالدانا هم باید بگویم که ارتباط برقرار کردن با او، با توجه به اینکه پیش از این از او فیلم سوپراکشن « کلمبیانا/ Columbiana » را مشاهده کرده ایم و یکجورایی عادت کرده ایم که او را در وضعیت اکشن ببینیم، تا حدودی سخت هست؛ هرچند او تمام تلاش خود را برای پیشبرد بخش درام فیلم انجام می دهد. جرمی آیرونز در نقش مرد پیر ، کماکان مسلط نشان می دهد. اما نقشی که آیرونز در این فیلم بازی می کند، ساده تر و کلیشه ای تر از آن است که بخواهیم آن را عالی بنامیم و بهتر است بازی او را در دیگر فیلمهای شاخص اش به حافظه بسپاریم. در مورد دنیس کواید هم باید بگم که اگر او در همان نقش کلای هاموند حضور پیدا می کرد می توانستم او را معمولی توصیف کنم اما زمانی که تبدیل به راوی داستان می شود و صدای غیر دلنشین اش را به فیلم قرض می دهد، واقعا مایه عذاب تماشاگر می شود! اولیویا وایلد هم در نقشی حضور دارد که بود و نبودش زیاد تاثیری در جریان فیلم نمی گذارد، با اینحال او کار خود را انجام داده است.

« کلمات » فیلم خوبی نیست، آشفتگی های بسیار زیادی در روایت داستان مشاهده می شود که مسبب آن بدون شک آقایان لی استرنتال و برایان کلاومن می باشند. این دو کارگردان جوان بسیار بی تجربه هستند و ساخت چنین فیلمی با چنین ستارگانی ، مطمئنا از توان آنها خارج بوده است اما با اینحال بر ساخت آن اصرار ورزیده اند. نتیجه کار آنها هم فیلمی است که در چند داستان مختلف با کمترین کشش و جذابیت ممکن در حرکت است و هنگامی که به قول معروف، فیلم داشته هایش را کاملاً برای تماشاگر رو می کند، تازه پی می بریم که وقت گذاشتن برای « کلمات » اصلا ارزشش را نداشته و همه ما سرکار بوده ایم!

منتقد : میثم کریمی

این مطلب بصورت اختصاصی برای سایت " مووی مگ " به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگیرد قانونی می شود.

به جمع طرفداران مووی مگ در فیس بوک بپیوندید

کلمات : The Words

کارگردان : Brian Klugman، Lee Sternthal

نویسنده :Brian Klugman، Lee Sternthal

بازیگران :  

Dennis Quaid ... Clay Hammond

Olivia Wilde ... Daniella

Jeremy Irons ... The Old Man

Bradley Cooper ... Rory Jansen

Zoe Saldana ... Dora Jansen

و...

ژانر : درام

درجه سنی : PG-13 ( مناسب برای افراد بالای 13 سال )

مدت زمان : 96 دقیقه