خلاصه داستان فیلم «شهرک»:
پس از این که نوید (ساعد سهیلی) در یک تست بازیگری پذیرفته می‌شود، از او خواسته می‌شود که به مدت 3 ماه در یک شهرک تجربه ای واقعی از زندگی متفاوت را مانند زندگی پشت سر بگذارد اما…
کارگردان:
علی حضرتی: فرزند الیاس حضرتی، نماینده مجلس شورای اسلامی است. حضرتی پیش‌ازاین تجربه «سازهای ناکوک» و «ساعت‌ساز» را در کارنامه به ثبت رسانده است.
نقد فیلم «شهرک»:
«شهرک» از آن دست فیلم‌های ساخت سینمای ایران است که قصد دارد رویه‌ای متفاوت با الهام از آثار خارجی پیش بگیرد؛ اما در هنگام انتقال فضا، تنها پوسته را به سینمای ایران آورده و تحویل مخاطب داده است. فیلم علی حضرتی سوژه جذابی دارد. سوژه‌ای که البته بکر نیست و پیش‌ازاین در بسیاری از آثار سینمایی غرب نظیر «نمایش ترومن» نمونه موفق آن را دیده بودیم.
اما انتقال این فضا به سینمای ایران با همان مشکلات همیشگی فیلم‌های ایرانی یعنی فیلمنامه همراه بوده است. «شهرک» در مقدمه عملکرد نسبتاً قابل‌قبولی دارد و می‌تواند یک کشش و تعلیق اولیه برای مخاطب ایجاد کند تا نسبت به سازوکار شهرک و دلایل اقدام دستیار کارگردان کنجکاو شود. اما با ورود به شهرک، مجموعه‌ای از موقعیت‌های تکراری به تصویر کشیده می‌شود که نه‌تنها جذابیتی ندارند؛ بلکه تعلیق فیلم را هم از بین می‌برند!
در ابتدای فیلم «شهرک» رابطه‌ای عاشقانه شکل می‌گیرد. رابطه‌ای که نه پرورش داده شده و نه جزئیاتی دارد. ناگهان شخصیت اصلی داستان در اواسط فیلم عشق دیگری را تجربه می‌کند و مشکل این جاست که حتی عاشقانه دوم هم دلیل مشخصی برای شکل‌گرفتن ندارد! در واقع قرار بوده که مرز میان بازیگری بشکند و حس و عشقی خلق شود؛ اما مسیر فیلم ابداً برای شکل‌گیری یک عاشقانه مهیا نمی‌شود تا بخش زیادی از فیلم گنگ و ناکارآمد باشد.
نقد ویدئویی فیلم «شهرک» را در ادامه ببینید:
مشکلات فیلم باعث شده تا تلاش‌های فیلمساز برای ارجاع‌های فرامتنی به قصه خود نیز کارایی‌اش را از دست دهد. دستیار کارگردان به‌عنوان ناظر کل، نمادی از شرایط استبدادی و نظارت مستمر آن و نوید نیز قربانی زندگی است که در شرایط سختی گنجانده شده اما در همان حال هم عشق را، هرچند نه واقعی بلکه برنامه‌ریزی‌شده، می‌یابد. به نظر می‌رسد که نوید در پی تجربه عشقی آسمانی است و حتی اگر این عشق دیکته هم شود به سراغ آن خواهد رفت. اما مجموعه ارجاعات فرامتنی فیلم به دلیل مشکلات شخصیت‌پردازی و پرداخت داستان، کارکردی ندارد. به همین جهت است که هر مخاطبی به‌راحتی می‌تواند برداشت‌های مختلف خود را از فیلم داشته باشد و به دلیل ضعف فیلم در ارائه اطلاعات ناکافی، این برداشت‌ها می‌تواند منطقی هم باشد!
در مجموع باید گفت که «شهرک» علی‌رغم پتانسیلی که ایده تک‌خطی فیلم در اختیار کارگردان قرار داده، نتوانسته از پس سوژه خود بر بیاید. مشکلات روابط فیلم و منطقی که در داستان حکم‌فرما نیست حتی باعث شده که پایان‌بندی اثر که قرار بوده ضربه‌ای به مخاطب بزند هم تأثیرش را از دست بدهد و فیلم به پایان برسد تا بار دیگر شاهد هدررفتن یکی دیگر از ایده‌های نو در سینمای ایران باشیم!
نمره: 3/10
منتقد: میثم کریمی
فیلم ایرانی همیشه مشکل فیلمنامه داره، حیف …
خیلی چرت بووود حیف وقتم حیف چشمام انگار یه بچه ۳ساله داستان نوشته