«جوکر: جنون مشترک» بدون اکران آزمایشی، مستقیما روانه سینما کرد!

وضعیت جوکر اولی چه قبل اکران چه بعد اکران اینجوری بود که هرکس (چه مخالف، چه موافق) میخواست فیلم رو اون چیزی جلوه بده که خودش دلش میخواست و براساس عقاید سیاسی و اجتماعی شخصیش بود.
قبل اکران یه عده می‌گفتن فیلم میخواد وضعیت اسفناک سفیدپوست های فقیر و به انزوا کشیده شده تحت حاکمیت ووک هارو نمایش بده، یه عده در واکنش به اینها گفتن که این فیلم میخواد اینسل بودن رو تجلیل کنه و باعث شورش این افراد و راست‌گرا های افراطی دیگه میشه.
بعد اکران یه عده اومدن گفتن فیلم اتفاقا تبلیغ تفکرات چپ و شورش مسلحانه ضد سرمایه داری هست و یه عده دیگه بعدش اومدن گفتن که نه چون جوکر از سوبژکتیو بودن کمدی میگه و کاراکتر موری رو میکشه که نماد امثال جیمی کیمل هست که طبقه متوسط راست‌گرای خسته از سانسور آمریکا رو تحقیر میکنن، پس ضد ووکه.
کلا مردم فیلم رو به هر شکلی دیدن جز اون شکلی که بنظرم باید بهش نگاه میشد: یه برداشت آزاد و سلیقه ای از اوریجین استوری جوکر که تاحالا ندیده بودیم، با تمام تلویح های سیاسی و اجتماعی که همچین فیلمی با همچین فضایی میتونه داشته باشه که قطعا پیچیده بودنشون به حدی هست که اون شکل راست یا چپ مطلق که نگاه های بالا به فیلم داشتن رو نداشته باشه چون فراتر میره. جوکر خودش تو فیلم میگه ایدیولوژی سیاسی نداره و همه اعمالش فرد گرایانه و برای رضایت و ایجاد حس سرزندگی در خودش هست (مثل والتر وایت که آخر برکینگ بد میگه هرکاری کردم برای خودم کردم).
جوکر هم از فقرا کتک میخوره هم از ثروتمندا، هم افراد قوی از نظر جایگاه اجتماعی رو میکشه، هم افراد ضعیف. فیلم به زیبایی نشون میده چطور یه مریض روانی آسیب دیده و آسیب پذیر رو یه جامعه مریض تبدیل به یه هیولا میکنه.
به قول یکی از یوتیوبر ها تو شوالیه تاریکی جوکر میگه می‌دونی این زخم‌ها رو چطوری برداشتم؟ خب شما اگه فیلم جوکر رو ببینید، میدونید چطور برداشته!