فی کانین که یک صدای زنانه پرانرژی و محکم به آثار خود بخشید و چهار دوره رئیس آکادمی علوم و هنرهای سینمایی بود، از دنیا رفت.
این فیلمنامهنویس نیویورکی که همراه همسرش مایکل کانین یکی از محبوبترین زوجهای فیلمنامهنویس تاریخ هالیوود بودند، چهارشنبه بر اثر عوارض ناشی از کهولت سن در منزل خود در سانتا مونیکا درگذشت. او 95 ساله بود.
فی کانین و همسرش در سال 1959 برای کمدی رمانتیک «عزیزدردانه معلم» (Teacher’s Pet / در ایران «لج و لجبازی») نامزد اسکار بهترین فیلمنامه غیراقتباسی شدند. کلارک گیبل در این فیلم به کارگردانی جرج سیتن نقش سردبیر یک روزنامه را بازی کرد و دوریس دی به نقش یک استاد روزنامهنگاری ظاهر شد.
فی کانین که متولد 9 مه 1917 بود و مایکل کانین اولین بار سال 1942 در فیلم «Sunday Punch» درباره مشتزنهایی که در یک پانسیون زندگی میکنند، با هم همکاری کردند. آنها آن زمان دوران ماه عسل خود را در مالیبو میگذراندند.
زوج کانین همچنین فیلمنامه فیلم عاشقانه «دوست من گاس» (1952) با بازی ریچارد ویدمارک و جون درو، درام عاشقانه «راپسودی» (1954) با بازی الیزابت تیلور و ویتوریو گاسمن و «جنس مخالف» (1956) با بازی جون آلیسن را نوشتند. از جمله نمایشهای موفق آنها در برادوی میتوان به درام «راشومون» و موزیکال «زندگی شاد» اشاره کرد.
در اوایل دهه 1970 وقتی رابطه کاری این زوج پرتنش شد، فی کانین کار خود را به تنهایی در فیلمهای تلویزیونی ادامه داد.
او سال 1972 فیلمنامه «اوج خشم» را با بازی سوزان هیوارد به نقش یک وکیل پرقدرت نوشت و سال 1974 برای «به من بگو کجا درد میکند» با بازی مورین استپلتن برنده دو جایزه امی شد که از آن به عنوان اسکار تلویزیونی یاد میشود.
کانین سال 1979 فیلم تلویزیونی موفق «Friendly Fire» را برای شبکه ایبیسی نوشت و تهیه کرد. این فیلم با بازی کارول برنت داستانی واقعی درباره زنی اهل آیوا است که در تلاش برای پی بردن دلیل واقعی مرگ پسرش در جنگ ویتنام با دولت آمریکا درگیر میشود. این فیلم را 64 میلیون نفر دیدند و در جوایز امی برنده چهار جایزه شامل جایزه ویژه بهترین درام یا کمدی شد.
کانین در 1979 به عنوان رئیس آکادمی علوم و هنرهای سینمایی انتخاب شد و چهار دوره این مقام را به عهده داشت. او پس از بت دیویس دومین زنی بود که ریاست آکادمی را عهدهدار شد (دیویس در 1941 پس از یک ماه از این مقام کنارهگیری کرد).
کانین در یک مصاحبه درباره اوایل دوران کاری خود گفت: «وقتی کارم را در هالیوود شروع کردم، زنان، ستارههای بزرگ بودند و نقش شخصیتهای پیچیده و کامل را بازی میکردند. خیلی از فیلمنامهنویسان هم زنان بودند، اما بعد از جنگ جهانی دوم، وقتی مردان از جنگ به خانه برگشتند، بیش از پیش اعتبار پیدا کردند. شخصیتهای زن یا خنثی شدند یا تنها به خاطر جاذبه جنسی مورد توجه بودند. آنها در زندگی مردان چیزی بیش از یک کاغذ دیواری نبودند.»
در مقابل، شخصیتهای آثار کانین زنانی مصمم هستند – استاد دانشگاه، روزنامهنگار و نماینده مجلس – و بسیاری از آنها را می توان فمینیست دانست، حتی پیش از آنکه این واژه ابداع شود.
آکادمی علوم و هنرهای سینمایی در بیانیهای از فی کانین به عنوان «یک معلم خستگیناپذیر» و «منبع الهام بسیاری از فیلمسازان» یاد کرد و گفت از درگذشت «رئیس محبوب پیشین» خود بسیار غمگین است.
خبرآنلاین
