نقد و بررسی فیلم طردشدگان ( Intouchables )

فیلم بطور مداوم تفاوت های دو قشر را به چشم می کشد ولی ابدا قصدش نقد اجتماعی یا چیزی شبیه آن نیست بلکه فقط می خواد شما را بیشتر به عمق این دوستی بکشاند و مفهوم ساده این دوستی را برایتان لذت بخش تر کند.
جدا از طنز گذرای فیلم که متشکل از شوخی های بامزه و گاه و بی گاه دریس و متلک پرانی های او است، فیلم از یک طنز کلی جالب بهره می برد که بجای تزریق ناگهانی، قدم قدم به مخاطب القا می شود و تمام فیلم را می پوشاند. بهتر است اینگونه گفته شود که فیلم سعی دارد یک ایده کلی را که قرار است مخاطب را با آن بخنداند با حوصله بسیار با اثبات و تحلیل نشان می دهد و تماشاگر را بطور غیر مستقیم به سوی یک نتیجه گیری خنده دار سوق می دهد. مثل بحث های نقاشی مدرن که بین دریس و فیلیپ رخ می دهد.
فیلم بطور هوشمندانه روایات فرعی را نقل می کند و به هیچ عنوان اجازه نمی دهد به داستان اصلی صدمه وارد کند از طرفی این داستان های فرعی طوری در فیلم گنجانده می شود که فیلم از حالت مستند گونه در آمده و حالت سرزنده بخود پیدا می کند.

« فرانچس کلوزت » در نقش فیلیپ ظاهر شده او تصویری قابل درک را از یک مرد که هیچ بهانه ای برای زندگی ندارد را خلق کرده. کاراکتر « عمر سی »، دریس، نقش فعال تری در فیلم دارد. تنها چیزی که می توان گفت این است که سی بازی بی نظیری ارائه داده است. به لطف اکتینگ گیرای کلوزت و سی شخصیت ها بسیار قابل لمس اند و مطمئنا هر مخاطبی می تواند با هر دو آنها همزاد پنداری کند.

موسیقی فیلم بهترین موسیقی سال قبل است. موسیقی با نفوذ در کالبد فیلم تبدیل به یکی از المان های اصلی در ایجاد حس در تماشاگر می شود. در دقایق نهایی که فیلم تا حدی از کمدی فاصله می گیرد و بیشتر بر درام متمرکز می شود موسیقی نقشی عجیب ایفا می کند و نهایت تاثیر را بر مخاطب می گذارد.

از نقد های منتقدان آمریکایی متاسفانه نامید شدم. بعضی ها سعی کرده اند از فیلم لایه هایی را استخراج کنند که اصلا وجود ندارد یا مفهوم هایی را بیرون بکشند که به هیچ وجه مقصود فیلم نیست و بحث هایی نظیر نژاد پرستی و … پیش کشیده و مورد تحلیل منتقدان قرار داده اند. ولی بنظر بنده « طرد شدگان » یک فیلم ساده با فیلمنامه ای بسیار جمع و جور است.

ارمغان این فیلم یک حس مانند خود فیلم است که نمی توان آن را بسادگی فراموش کرد و نادیده گرفت: ساده و زیبا!