اصرار برگزار کنندگان جشنواره فجر به نمایش فیلم‌های جشنواره در مراکز استان‌ها همزمان با تهران باز هم حاشیه ساز شد و نایب رئیس انجمن تهیه کنندگان مستقل قرارداد امضا شده جشنواره با تهیه کنندگان را «ترکمنچای» توصیف کرده است. منیژه حکمت همچنین افزایش سالن‌ها و سانس‌های نمایش فیلم در جشنواره را «آتش زدن به اموال تهیه‌کنندگان» دانسته است.
این تهیه کننده و کارگردان سینما درباره برداشت انجمن تهیه کنندگان مستقل از جشنواره امسال به ایلنا گفته است: «براساس گزارش ارائه شده به هیات مدیره، امسال فقط یک میلیارد و ششصد میلیون تومان برای برگزاری جشنواره استانی آنهم در ۳۳ مرکز جهت صاحبان فیلم در نظر گرفته شده بود. با توجه به اینکه در جشنواره سی و دوم یعنی سال ۱۳۹۲ این مبلغ ۳ میلیارد تومان بود، قاعدتا با توجه به تورم باید به حداقل ده میلیارد تومان افزایش می‌یافت. متاسفانه این مهم از سوی مسئولان به سرپرستی معاونت سینمایی دکتر انتظامی منتقل نشده و طی عملیاتی و علیرغم مخالفت برخی از اعضا، قرار داد غیرمعقولی منعقد شد. البته تهیه‌کنندگان سینمای ایران باتوجه به چهل سالگی انقلاب اسلامی بدون این مبلغ اندک هم به گمان ما آماده همکاری بودند.»
اشاره او به بودجه برگزاری جشنواره فجر سال ۹۲ در شهرستان‌ها یادآور اختلافی است که در آن سال میان تهیه کنندگان و وزارت کشور بر سر بودجه استانداری‌ها به نمایش فیلم‌های جشنواره در مراکز استان‌ها پیش آمد.
حکمت در ادامه انتقاد خود به اجرا نشدن قرارداد امسال اشاره کرده: «متاسفانه در برخی موارد حتی این قرار داد ترکمنچای هم به درستی اجرا نشد به‌طور نمونه درحالیکه طی تفاهم‌نامه برای هر استان حداکثر ۱۳ فیلم در نظر گرفته بودند، برخلاف قرارداد ۲۷ فیلم به مشهد اختصاص یافت.»
اعتراض نماینده انجمن تهیه کنندگان مستقل به نمایش فیلم‌های جشنواره در شهرستان‌ها محدود نمی‌شود: «در تهران هم بدون هماهنگی با نمایندگان شورایعالی برای بنیاد سینمایی فارابی، تلویزیون، شهرداری و… نمایش فیلم گذاشته شد که اقدامی ضد صنفی بود. به‌طور مثال با نمایش فیلم‌های تهیه‌کنندگان هزینه اجاره برج میلاد پرداخت شد و امثال این قبیل اقدامات که البته زیان آن متوجه تهیه‌کنندگان است.»
امسال دبیر جشنواره فجر اعلام کرد درآمد ناشی از نمایش فیلم‌ها به خود تهیه کننده‌ها پرداخت خواهد شد. حکمت در این باره گفته است: «البته اشاره کنم که هیات مدیره انجمن از پرداخت وجوه فروش فیلم‌ها در تهران به تهیه‌کنندگان استقبال کرد و آن را اقدامی منطقی و قابل تحسین دانست. اما، افزایش تعداد سالن‌ها و سانس‌های نمایش فیلم و بخصوص سانس‌های پردیس‌ها اقدامی غیرمعقول بود و به روایتی آتش زدن به اموال تهیه‌کنندگان که قطعاً در نمایش عمومی فیلم‌ها تأثیر منفی خواهد داشت.»
