او در سینمای ایران یک استثناست. پیش از آنکه با همان اولین فیلمش سلطان کیمیایی چهره شود، بازی در نقش اول چند کار مطرح را رد کرد. می گویند از سال ۷۲ تا ۷۵ بازی در فیلم های چای تلخ، سیب سرخ حوا، می خواهم زنده بمانم، لیلا، بودن یا نبودن و روز واقعه را نپذیرفته یا به دلایلی از دست داده است.
درباره ورود او به سینما هم روایت های مختلفی نقل می شود؛ بعضی ها عکس هایی که رضا رخشان از او گرفت و میان سینماگران پخش کرد را مهم می شمرند، برخی آناهیتا همتی را معرف او به دنیای سینما می دانند و عده ای هم او را کشف اتفاقی آزیتا حاجیان و محمدرضا شریفی نیا به حساب می آورند، خودش هم البته نسبت خانوادگی با ناصر تقوایی را بی تاثیر نمی داند و می گوید از آنجا که خانواده اش با دنیای بازیگری و سینما غریبه نبوده اند، موقعیت های بازی برایش زیاد پیش می آمده.
هر چه هست، هدیه تهرانی حداقل در طول یک دهه از شانزده سال حضورش در سینمای حرفه ای ایران، پرطرفدارترین بازیگر زن سینمای ایران بوده است.
فراز و نشیب حرفه ای کارنامه او البته انکار ناپذیر است. هم فیلم خوب دارد و هم فیلم بد. بازی در بیست و هشت فیلم طی شانزده سال، بردن دو سیمرغ بلورین از جشنواره فجر)برای قرمز و چهارشنبه سوری)، یک جایزه جشن خانه سینما و یک جایزه از جشنواره پیونگ یانگ (برای پارتی) و همکاری با بهترین کارگردانان سینمای ایران مثل کیمیایی، تقوایی، کیارستمی، افخمی، فرمان آرا، فرهادی، درویش، جیرانی، الوند، بزرگ نیا، فتحی و البته نسل جوانتر مثل امینی، کرم پور، قبادی، لطیفی، مانی حقیقی، بنکدار و علیمحمدی، سامان مقدم، قبادی و ایرج کریمی اعتبار او را افزون کرده است. فیلم بد هم بازی کرده ( مثل زمانه) اما کارنامه او به لحاظ کیفی، در مجموع قابل دفاع است. بازی در فیلم های ماندگاری مثل چهارشنبه سوری، قرمز، خانه ای روی آب، کاغذ بی خط، شوکران، سلطان و … به هر روی نشان از قابلیت های بالای بازیگری او دارد. اینها را گفتم که بدانید معتقدم هدیه تهرانی بازیگری قابل و بااستعداد است و گرچه هیچگاه دوره بازیگری ندیده اما اساسا با آنها که تنها با چشم و ابرو و شانس به سینما می آیند متفاوت است.
خبرآنلاین
