داستان فیلم :
هفت تیرانداز به رهبری کریس آدامز ( یول برینر ) تصمیم می گیرند تا از مردم یک دهکده در برابر راهزنان دفاع کنند اما …
کارگردان:
جان استارگس : در سال 1910 در شهر اوک پارک آمریکا متولد شد. استارگس فعالیت سینمایی خود را در سال 1932 به عنوان تدوین گر آغاز کرد. وی در جریان جنگ جهانی دوم به عنوان مستندساز در این رویداد جهانی حضور یافت و پس از آن در سال 1946 با فیلم « The Man Who Dared » اولین تجربه کارگردانی سینمایی را آغاز نمود. از مهمترین فیلمهای استارگس در مقام کارگردان می توان به « هفت دلاور » ، « Bad Day at Black Rock » و « فرار بزرگ » اشاره کرد. وی در سال 1992 در گذشت.
بازیگران :
یول برنر : ول بوریسوویچ برینر (Yuliy Borisovich Bryner) در سال 1920 در منطقه ولادی‌وستوک کشور روسیه به دنیا آمد.پدرش مهندس معدن و اهل سوئیس و مادربزرگ پدری‌اش متولد ایرکوتسک روسیه بود. مادرش نیز اهل روسیه و از کولی‌های روما بود.در کودکی وی مدعی شده بود که او و خواهر ناتنی‌اش با نام ورا که بعدها خواننده اپرا شد، توسط کولی‌ها بزرگ و به پاریس آورده شدند و در 13 سالگی یول به گروهی کولی پیوست و به خوانندگی و نوازندگی بالالایکا در باشگاه‌های شبانه پرداخت.
برینر سالهای آخر نوجوانی در سیرک دی ور پاریس بند باز بود و پس از سقوط آسیب جدی دید. پس از بهبودی کامل به عنوان کارگر صحنه و کارآموز بازیگری به گروه تئاتر پیتوئف پیوست. همزمان نیز در دانشگاه سوربن مشغول تحصیل شد. در سال 1940 همراه گروه تئاتر شکسپیر به آمریکا آمد.وی به دلیل آشنایی کامل به چندین زبان در سال 1942 و دوران جنگ به عنوان مفسر بخش فرانسوی رادیو از سوی اداره اطلاعات جنگ به کار گمارده شد. در سال 1946 در کنار مری مارتین با نمایشنامه آهنگ لوت به برادوی راه یافت.یول برینر سال 1951 با انتخاب شدن برای ایفای نقش سلطان در نمایشنامه بسیار موفق سلطان و من از گمنامی به درآمد و چندین جایزه را ربود و منتقدان او را ستایش کردند.
پس از 1246 اجرا به هالیوود رفت و موفقیت را در اقتباس سینمایی این نمایشنامه تکرار کرد و اسکار بهترین بازیگر مرد را نصیب خود کرد. مشخص‌ترین ویژگی یول براینر اقتدار و جذابیت فوق العاده و سر طاس او ست.برینر بازیگر تئاتر و سینما و زاده روسیه بود و برای بازی در موزیکال سلطان و من، رامسس دوم در فیلم 10 فرمان ساخته سیسیل دمیل و نقش اصلی فیلم 7 دلاور شهرت دارد.
برینر برای صدای گرم و پخته‌اش مورد توجه بود و سر تراشیده‌ای که با آن نقش سلطان را در فیلم سلطان و من بازی کرد به عنوان یک ویژگی و گزینش شخصی تا آخر عمر با او باقی ماند.او برای بازی در فیلم سلطان و من جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را به دست آورد. در سال ۱۹۸۵ برای تقدیر از ۴۵۲۵ بار ایفای نقش در نمایش سلطان و من جایزه ویژۀ تونی به او اهدا شد.
برینر در تمام طول زندگی‌اش سیگاری در میان انگشتانش داشت. در ماه سپتامبر 1983 بیماری یول برینر سرطان ریه تشخیص داده شد و به او گفته شد که فقط چند ماه زنده خواهد بود.در ژانویه ۱۹۸۵، 9 ماه پیش از مرگ، در گفت‌وگویی با برنامه‌ای تلویزیونی از تمایل خود برای تهیه آگهی ضد سیگار پرده برداشت. هر چند که او موفق به این کار نشد، ولی برشی از همین گفت‌وگو پس از مرگ برینر به وسیله انجمن سرطان آمریکا برای آگاهی‌رسانی عمومی به نمایش درآمد.او در این کلیپ می‌گفت: «حال که من رفتنی هستم، به شما می‌گویم که سیگار نکشید. هر کاری می‌کنید، فقط سیگار نکشید. اگر می‌توانستم سیگار را از گذشته‌ام حذف کنم، مطمئن‌ام که امروز مجبور نبودیم راجع به سرطان صحبت کنیم».
این آگهی بعدها در نمایشگاه سیار دنیاهای تن به نمایش گذاشته شد. پس از درگذشت او، انجمن ریه آمریکا مجموعه‌ای به یاد ماندنی از فیلمهای تبلیغی را پخش کرد که در آن برینر مشرف به مرگ از تمام کسانی که سیگار می‌کشند تمنا می‌کرد تا از این عادتی که به قیمت جان او تمام شده بود دست بردارند.
یول برینر 10 اکتبر سال ۱۹۸۵، درست همان روزی که اورسون ولز از دنیا رفت، در سن 65 سالگی بر اثر بیماری سرطان ریه در شهر نیویورک آمریکا درگذشت.
منبع : همشهری جوان
استیو مک کوئین : استيو با بازي در فيلم حباب در سال 1957 وارد عرصه سينما شد. و در سال 1958 با بازي در سريال تلويزيوني جايزه بگير كه در كشور ما با نام پيگرد به نمايش در آمد نامي براي خود دست و پا كرد و به محبوبترين چهره آن زمان تلويزيون تبديل شد. او پس از اين شروع به گشتن به دنبال پدرش كرد تا او را براي اولين بار ببيند؛ پس از جستجوي فراوان عاقبت مكان زندگي وي را يافت و براي ديدار پدر راهي آنجا شد. اما زماني كه وارد خانه پدر شد او يك روز بود كه از دنيا رفته بود و حسرت ديدارش را براي تمامي عمر به دل استيو گذاشت. همسر دوم پدر استيو به او گفت: زماني كه سريال تو شبها از تلويزيون پخش مي شد پدرت با علاقه به آن نگاه مي كرد و مي گفت: قهرمان اين فيلم احتمالاً پسر من است ؛ اما هيچوقت پدر استيو موفق نشد پاسخي مثبت براي اين گمان خود بشنود.
استيو پس از اين ماجرا بيش از پيش به سينما پرداخت و با بازي در فيلمهاي معروفي چون نوادا اسميت ؛ دانه هاي شن؛ فرار بزرگ؛ بچه سينسيناتي؛ هفت دلاور؛ بوليت؛ حادثه توماس كراون؛ آسمانخراش جهنمي و چند فيلم ديگرشهرتي جهاني براي خود دست و پا كرد. او هميشه هامفري بوگارت؛ جيمز كاگني و جان وين را مورد ستايش خود قرار مي داد. در همين سالها بود كه استيو با نيل آدامز ، بازيگر آن زمان هاليوود آشنا شد و ازدواج كرد كه حاصل اين ازدواج دو فرزند به نامهاي تري لزلي و چدويك استيون بود. استيو در فيلم بوچ كسيدي و ساندنس كيد قرار بود با پل نيومن همبازي شود ولي بخاطر درخواست دستمزد زياد که از عادتهاي او بعد از شهرتش بود از کار کنار رفت و جاي خود را به رابرت رد فورد داد.
در 9 آگوست سال 1969استيو به يك مهماني شبانه در خانه كارگردان بزرگ سينما رومن پولانسكي دعوت شد. اما بخت بالاي خود او آنشب به آن مهماني نرفت. آن شب آن مجلس مورد هجوم وحشيانه تبهكاري به نام چارلز منسون و گروهش ، موسوم به گروه HELTER SKELTER قرار گرفت. چارلز منسون در آن حادثه شارون تيت همسر رومن پولانسكي را ؛ كه خود هنر پيشه بود و در آن دوران لقب زيباترين هنرمند هاليوود را يدك مي كشيد و اتفاقاً هشت ماه و نيمه هم باردار بود را با 15 ضربه چاقو از پا در مي آورد. پس از اين حادثه استيو تصميم گرفت بطور مخفيانه باخود اسلحه حمل كند، و نيز مشغول يادگيري كاراته شد و موفق به اخذ كمربند مشكي و دان 9 در اين رشته رزمي گرديد؛ سپس به فراگيري جيت كاندو نزد بروس لي پرداخت و به يكي از بزرگترين شاگردان بروس لي تبديل شد. او همچنين موتور سواري بسيار قابل و ماهر بود و موتور سواري او در صحنه هايي از فيلم فرار بزرگ خود گواه اين واقعيت است. در سال 1972 استيو براي بازي در فيلم فرار مرگبار همبازي الي مك گرا ، هنرپيشه دختر فيلم LOVE STORY شد. در جريان فيلمبرداري اين فيلم بود كه استيو و الي دلباخته يكديگر شدند بطوري كه از ابراز عشق و علاقه به يكديگر ،حتي پيش چشم عكاسان و شاهدان عيني نيز لحظه اي به خود ترديد راه نمي دادند. و پس از اتمام كار ساخت اين فيلم ،آن دو با يكديگر ازدواج كردند.
سال بعد ، يعني در سال 1973 زماني كه استيو مك كوئين براي بازي در شاهكار پاپيون در كنار داستين هافمن، به همراه گروه ساخت فيلم راهي آمريكاي لاتين شد ، الي او را در اين سفر همراهي كرد. اما ازدواج آنها چهار سال بيشتر دوام نداشت و در سال 1976از يكديگر جداشدند. استيو سپس در يک فيلم وسترن غير معمول، با نام تام هورن ايفاي نقش كرد.
درسال 1978 استيو با يك مدل و مانكن به نام باربارا مينتي آشنا مي شود و پس از مدتي بايكديگر ازدواج مي كنند. در سال 1979 استيو مشغول ايفاي نقش در فيلم شكارچي تبهكاران گرديد. در جريان فيلمبرداري صحنه هاي تعقيب و گريز اين فيلم استيو دچار سرفه هاي طولاني و ضعف شديد مي گرديد. در 22 نوامبر سال 1979 به دكتر مراجعه نموده و دكترها سرطان ريه را تشخيص دادند؛ و به او مهلتي شش ماهه دادند؛ اما وي بخاطر فيلمبرداري سكانسهاي باقيمانده فيلم تا يك ماه با هيچكس درباره بيماريش سخن نگفت.
سرانجام استيو مك كوئين با آخرين جمله اش در سكانس پاياني فيلم شكارچي تبهكاران كه گفت: «خدا بركتت دهد» با دنياي سينما خداحافظي كرد. درماههاي آخر ،سرطان او را آنچنان رنجور ساخته بود كه در بستر بيماري افتاد.
وعاقبت درروز 7 نوامبرسال 1980در حالي كه همسرش باربارا در كنار بستر او بود و دستانش را در دستش گرفته بود با جمله دوستت دارم از دنيا رفت.جسد استيو را همانطور كه خواسته بود سوزاندند و خاكسترش را به اقيانوس آرام ريختند.
برگرفته از سینمای جهان
چارلز برانسون :چالز برانسون با نام واقعی «چالز دنیس بوچینسکی» در شهر اورونفلد (در ایالت پنسیلوانیا) به دنیا آمد. وی یازدهمین فرزند در بین پانزده فرزند خانواده بود بود. پدرش تاتاری مهاجر و مادرش از تبار لیتوانی-آمریکایی‌ها بود. پدرش متولد شهر دروسکینینکای بوده و مادرش با اینکه دارای والدین لیتوانیایی بوده، ولی خودش در همین ایالت، پینسیلوانیا، به دنیا آمده بود. چارلز در دوران نوجوانی بود که با زبان انگلیسی آشنا شد. تا پیش از این وی تنها به لیتوانیایی و روسی صحبت می‌کرد.
چارلز برانسون اولین شخص در خانواده بود که موفق شد از دبیرستان فارغ‌التحصیل شود. وی زمانی که ۱۰ سال داشت× پدرش را از دست داد و بعد از این شروع به کار کردن نمود. ابتدا در دفتر اداری یک معدن و سپس به عنوان کارگر معدن استخدام شد. وی بابت هر تن زغال‌سنگی که استخراج می‌کرد، یک دلار در آن زمان دریافت می‌نمود. وی کار در معدن را ادامه داد تا اینکه نوبت به خدمت سربازی‌اش رسید. دوران سربازی برانسون برابر بود با جنگ جهانی دوم. خانواده برانسون وضعیت مالی بسیار ضعیفی داشتند، تا جایی که چارلز بخاطر نداشتن لباس، مجبور بود لباس‌های خواهرش را به تن کند تا به مدرسه می‌رفت.
در سال ۱۹۴۳ چارلز در نیروی هوایی ارتش آمریکا به عنوان تفنگدار هواپیما مشغول خدمت شد که بعدها کارش تغییر کرده و خدمه یکی از هواپیماهای بوئینگ بی-۲۹ می‌شود. وی بخاطر عملکردش در عملیات نظامی و زخمی شدندش، مفتخر به دریافت مدال پرپل هارت شد.
بعد از پایان دوران خدمت سربازی، وی مشغول به انجام کاهای متفاوتی می‌شود تا اینکه در نهایت در موفق به یافتن یک شغل در گروهی نمایشی در فیلادلفیا، پنسیلوانیا می‌شود. در همین دوران بود که خانه‌اش را برای مدتی با جک کلاگمن شریک می‌کند. هردو در آن زمان مشغول کارهای نمایشی بودند. چندی بعد نیز چارلز ازدواج کرده و به قصد شرکت در کلاس‌های بازیگری، همراه همسرش به هالیوود نقل مکان می‌کند. از اولین نقش‌های وی که بسیار جزئی هم بود در فیلمی به نام «الان در نیروی دریایی هستی» رقم خورد که در آن نقش یک ملوان را ایفا می‌کرد. از دیگر نقش‌های مختصری که وی در آنها بازی نمود می‌توان به نقش‌هایش در فیلم‌هایی چون «پت و مایک»، «خانه واکس» و «خانم سادی تامپسون» اشاره نمود.
در سال ۱۹۵۴ وی نام خود را از «بوچینسکی» به «برانسون» تغییر می‌دهد. این کار به پیشنهاد یکی از همکارانش انجام شد. انها گمان می‌کردند که یک اسم اروپای شرقی ممکن است در فعالیت‌ها و موفقیت بازیگری وی خللی ایجاد کند. برانسون همچنین تصمیم به شرکت در برنامه‌های تلویزیونی گرفته و در برنامه‌های بسیاری در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ ظاهر می‌شود. از جمله این برنامه‌ها می‌توان به برنامه‌های شبکه‌هایی چون سی‌بی‌اس و ای‌بی‌سی و برنامه تلویزیونی آلفرد هیچکاک تقدیم می‌کند اشاره نمود.
در سال ۱۹۶۰ برانسون در قسمت «زیگ‌زاگ» در مجموعه تلویزیونی «کشتی رودخانه» ظاهر شده و چندی بعد نیز نقشی به وی در سریال «جزیره نشینان» داده می‌شود. در همین دوران، وی موفق به جلب نظر جان استرجز شده و به همین دلیل نقشی به وی در فیلم هفت دلاور داده می‌شود که در آن وی یکی از هفت تفنگدار در فیلم است. طبق گفته‌های ایلای والاک، در طول مدت فیلمبرداری برانسون همیشه تنها بود. وی بابت بازی در این نقش موفق به کسب ۵۰.۰۰۰ دلار می‌شود و درواقع از اولین آثار برانسون نیز محسوب می‌شود که در محبوبیتش نقش مهمی ایفا کرد.
دو سال بعد، مجدداً برانسون توسط استرجز دعوت به همکاری می‌شود، اینبار برای فیلم [[فرار بزرگ (فیلم ۱۹۶۳ میلادی)|فرار بزرگ]. در این فیلم، برانسون نقش یک زندانی آمریکایی را بازی می‌کند که در زندان‌های ارتش آلمان نازی اسیر شده و به همراه دوستانش نقشه فرار در سر می‌پروراند. در زمانی که برانسون در حال ایفای نقش در فیلمهای سینمایی‌اش بود، حضور در تلویزیون را همچنان ادامه داده و در برنامه‌های مختلف دیگری مثل سریال امپراتور (۱۹۶۳ تا ۱۹۶۴) به ایفای نقش پرداخت. همچنین بخاطر همکاری‌های پیشینش با شبکه سی‌بی‌اس، موفق به نامزدی برای جوایز امی (برای نقش مکمل) می‌شود.
برانسون موفق می‌شود نام مشهوری برای خود در بین فیلم‌سازان اروپایی بسازد. در سال ۱۹۶۸ وی در فیلم کارگردان ایتالیایی، سرجیو لئونه به نام روزی روزگاری در غرب به ایفای نقش می‌پردازد. نقش‌آفرینی وی به قدری توجه لئونه را جلب کرده که در مورد برانسون میگوید: «بهترین بازیگری بود که من تاکنون با وی همکاری داشتم». لئونه به قدری جذب برانسون شده بود که وی را برای نقش اولی فیلم یک مشت دلار انتخاب کرده بود که در نهایت برانسون با این نقش موافقت نکرد و نقش اول فیلم به کلینت ایستوود رسید. در سال ۱۹۷۰ برانسون در فیلم فرانسوی «سوار بر باران» ظاهر شد. این فیلم موفق به کسب جایزه گلدن گلوب بهترین فیلم زبان خارجی شد. در سال ۱۹۷۲ همکاری وی با کمپانی یونایتد آرتیستز شروع شد. برانسون با این کمپانی در چند فیلم اکشن همکاری داشت که همگی آنها از آثار موفق برانسون محسوب می‌شود. در زمره این فیلم‌ها می‌توان به «سرزمین چاتو» اشاره نمود. البته وی پیش‌تر نیز با این کمپانی همکاری داشته (مثلاً برای فیلم هفت دلاور). یکی دیگر از فیلمهای اروپایی برانسون که توسط کمپانی یونایتد آرتیستز در داخل خاک آمریکا نیز پخش شد، فیلمی ایتالیایی به نام «سیتا ویولنتا» یا به فارسی «شهر خشونت» بود که در اصل برای اکران سال ۱۹۷۰ در اروپا ساخته شده بود.
مشهورترین نقش برانسون در سال ۱۹۷۴ و با بازی در فیلم «رویای مرگ» رقم خورد. این فیلم موفق‌ترین فیلم برانسون در طول مدت همکاری بلندمدتش با مایکل وینر نیز بود. در این فیلم وی در نقش شخصی به نام پل کرسی بازی می‌کند. پل کرسی معماری موفق بود اما وقتی همسرش را به قتل رساندند و به دخترش تجاوز کردند، وی تبدیل به یک جنگجوی مبارز در نیمه‌شب می‌شود. فیلم «رویای مرگ» به قدری مشهور شد که فیلمهای مختلف دیری در مورد آن و در مورد ادامه داستان آن ساخته شد که در همه آنها خود شخص برانسون نیز حضور داشت. همچنین بعد از وقوع یک سری حوادث شبیه به حادثه به وقع پیوسته در این فیلم، برانسون عنوان کرد که مردم از شخصیت وی نباید تقلید نمایند.
چارلز برانسون در ادامه، در فیلم «آقای مجستیک» به ایفای نقش پرداخت. این فیلم نوشته المور لئونارد بود که در آن وی نقش یک نظامی بازنشسته و کشاورز را بازی می‌کرد که با گروه‌های گانگستری شروع به جنگ می‌کند. فیلم بعدی وی نیز فیلمی تحت عنوان «اوقات سخت» بود که کارگردانی آن را والتر هیل انجام داد. در این فیلم نیز که در ژانر اکشن بوده، برانسون در نقش یک مبارز به ایفای نقش پرداخته است؛ همچنین بخاطر بازی در این فیلم موفق شد نظر بسیاری از منتقدان را به خود بیش از پیش جلب کند. در همین دوران بود که برانسون توانست خود را به اوج باکس‌آفیس برساند، زمانی که در رده‌بندی‌ها، بعد از رابرت ردفورد، باربارا استرایسند و آل پاچینو، در جایگاه چهارم جای گرفت.
قرار بود نقش اول فیلم فرار از نیویورک به برانسون داده شود، اما جان کارپنتر – کارگردان فیلم – فکر کرد که برانسون کمی زیادی خشن و پیر برای این نقش است و این شد که نقش را به کرت راسل داد. در بین سالهای ۱۹۷۶ تا ۱۹۹۴ برانسون درخواست حقوق بالا از شرکت‌های فیلم سازی کوچک داشت؛ بیشتر این فیلم‌ها محصول گروه کنون بودند و کارگردانی عمده آنان را جی. لی تامپسون بر عهده داشت که برانسون در کار با وی علاقه زیادی از خود نشان می‌داد. فیلمهای خشن تامپسون، نظیر «کار شیظانی‌ای که مردها انجام می‌دهند» و «10 دقیقه به نیمه شب» (که برانسون در انها نقش اول را داشت) زیاد مورد توجه منتقدین سینما قرار نگرفت، اما نام برانسون را بر سر زبان‌ها انداخت و باعث شد وی نقش‌های پردرآمدی را در طول دهه ۱۹۸۰ برای خود کسب کند. آخرین فیلمی سینمایی که برانسون در آن به ایفای نقش پرداخت، فیلم «رویای مرگ ۵: چهره مرگ» بود که محصول ۱۹۹۴ است.
در آخرین سالهای زندگی، وضعیت سلامتی برانسون رو به وخامت می‌گذشت، تا جایی که وی بخاطر یک عمل جراحی مجبور شد به شکل کامل، بازیگری را کنار بگذارد و خود را بازنشته نماید. در آخرین سالهای زندگی وی همچنین مبتلا به آلزایمر شده بود، اما در نهایت در ۳۰ اوت ۲۰۰۳، در سن ۸۱ سالگی بر اثر سینه‌پهلو از دنیا رفت. برانسون در زمان مرگ در یکی از بیمارستان‌های شهر لس آنجلس بستری بود. وی را در نزدیکی خانه روستاییشان (که با جیل ایرلند به آنجا می‌رفت) دفن کردند.
منبع : ویکیپدیا
نکاتی که احتمالا درباره « هفت دلاور» نمی دانید :
جیمز کابورن یکی از طرفداران سرسخت نسخه اصلی فیلم « هفت دلاور » به نام « هفت سامورایی » به کارگردانی آکیرو کوروساوا بود و در نسخه آمریکایی نیز دقیقا نقشی را که همیشه در این فیلم عاشقش بود ایفا کرد.
یول برینر تاثیر زیادی در انتخاب بازیگران فیلم داشت و شخصا در انتخاب استیو مک کویین برای بازی در این فیلم دخالت کرد. اما بعدها از این تصمیم پشیمان شد چراکه نتوانست رابطه خوبی با استیو مک کویین در جریان فیلم برقرار کند.
در اصل این ایده یول برینر بود که نسخه ای وسترن از « هفت سامورایی » کوروساوا ساخته شود و او این ایده را با تهیه کننده ، والتر میریش ، که ارتباط نزدیکی با وی داشت در میان گذاشت و پذیرفته شد.
جان ویلیامز، موسیقی ساز برجسته هالیوودی در هنگام ضبط موسیقی این فیلم به عنوان نوازنده پیانو در این پروژه حضور داشت.
جیمز کابورن و برابرت وان که در فیلم با یکدیگر همبازی هستند، رابطه بسیار نزدیکی با هم داشتند. این دو هرگز در سینما بار دیگر با یکدیگر همبازی نشدند.
نام شخصیت برناردو اوریلی در فیلم که چارلز برانسون آن را ایفا می کند، برگرفته از نام رهبر آزادی خواه شیلیایی بود که باعث عقب راندن اسپانیایی ها از شیلی در بین سالهای 1810 تا 1826 شد.
استیو مک کویین، جیمز کابورن و چارلز برانسون پس از بازی در این فیلم، در فیلم بعدی کارگردان جان استارگس به نام « فرار بزرگ » حضور یافتند.
یول برینر سر جریان فیلمبرداری « هفت دلاور » ازدواج کرد.
موسیقی ساز اولیه فیلم دیمیتری تیومکین بود اما به دلیل اختلافاتش با کارگردان از پروژه کنار گذاشته شد و اِلمر بمستاین جایگزین وی شد.
رابرت وان که در فیلم نقش لی را ایفا می کند. در مجموعه تلویزیونی « هفت دلاور » در سال 1998 ایفاگر نقش تراویس شد.
از میان بازیگران فیلم تنها یول برینر حاضر شد در فیلم « بازگشت هفت » بار دیگر در نقش کریس بازی کند.
آکیرا کوروساوا پس از مشاهده نسخه آمریکایی به تمجید از آن پرداخت.
یول برینر و استیو مک کویین بعدها زمانی که مک کویین در حال مبارزه با سرطان بود یا یکدیگر دوستی مجددی برقرار کردند و بخاطر گذشته ، از یکدیگر پوزش خواستند.
از موسیقی متن این فیلم سالها برای تبلیغ تلویزیونی یک کمپانی تولید سیگار استفاده شد!
فیلم در گیشه های آمریکا با شکست مواجه شد اما در اروپا فروش موفقی را تجربه کرد.
گفته شده بود که قرار است آنتونی کویین نیز در فیلم حضور داشته باشد که این موضوع هرگز رخ نداد.
نازنین آفاق
این مطلب بصورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می گردد.
به جامعه مجازی سایت مووی مگ بپیوندید و دوستان سینمایی جدید پیدا کنید! 
هفت دلاور : The Magnificent Seven
کارگردان : جان استارگس
نویسنده : ویلیام رابرتز
بازیگران :
یول برینر / کریس
الی والاچ / کالورا
استیو مک کویین / وین نتر
چارلز برانسون / برناردو
زمان : 128 دقیقه
محصول : 1960
مهمترین افتخارات : نامزد اسکار بهترین موسیقی فیلم
