وقتی برای فیلم “به همین سادگی” جایزه بازیگر نقش اول زن را دریافت کرد، اغلب پیش زمینه درستی از سابقه بازیگری اش نداشتند. خودش می گوید: هنگام دریافت جایزه از جشنواره فیلم فجر آنقدر امواج منفی در گوشم بود که هیچکدام از تعاریف مجری را نشنیدم.
به گزارش خبرگزاری سینمای ایران، هنگامه قاضیانی می گوید: ابتدای شروع برای فیلم “زندان زنان” تست دادم ولی قبول نشدم. در آن کار مهری شیرازی گریمور بود و مرا از آنجا شناخت. یک ماه بعد برای فیلم “سایه روشن” به حسن هدایت معرفی شدم. بعد از آن فهمیدم خانم شیرازی مرا به ایشان معرفی کرده و تجربه سینمایی من از آنجا شکل گرفت. “راویت های نا تمام” پوریا آذربایجانی و “سه راه حل برای یک مسئله” سعید ابراهیمی فر از جمله بازی های قبل از “به همین سادگی”اند که هیچ گاه فرصت اکران شان فراهم نیامد.
این بازیگر درباره دنیای سینما می گوید: سینما با من هیچ جنگی ندارد، همیشه بی حاشیه عمل کرده ام و تنها به حرفه ام فکر می کنم. سالی که جایزه ام را از جشنواره فجر گرفتم، بهترین بازیگر زن در جشنواره وارنای بلغارستان شدم و “به همین سادگی” به عنوان بهترین فیلم در مسکو و بهترین فیلمنامه در ایتالیا شناخته شد. این ها همه تاییدی بودند بر داورانی که آن سال به من جایزه دادند. خیلی ها با فعالیت های تئاتری من آشنا نبودند و فکر می کردند من یک نابازیگر هستم. به همین خاطر جو منفی سالن را هنگام دریافت جایزه احساس می کردم.
وی ادامه می دهد : آن سال بزرگانی چون امین تارخ، منوچهر محمدی، احمدمرادپور و کیومرث پوراحمد در کادر داوری حضور داشتند، افرادی متبحر و متفکر در سینمای ایران که هیچ آشنایی با من نداشتند. اگر کسی بابت این جایزه بخواهد، به من اعتراضی کند در واقع باید نسبت به این افراد اعتراض داشته باشد.
هنگامه قاضیانی راجع به فعالیت هایش توضیح می دهد: اینکه از سی سالگی کار سینما را شروع کردم، به این خاطر نبود که دیر تصمیم به کار گرفته باشم، تنها به خاطر سفارش پدرم بود که دوست داشت اول صاحب فرهنگ شوم بعد حرفه ام را شروع کنم. بعد از تحصیلاتم به ایران بازگشتم و کتاب “تاریخ سیاسی سرزمین مردم سرخپوست” را ترجمه کردم.
اصولا فرد عجولی هستم اما راجع به هنر هیچوقت عجله نکردم و صبر کردم تا زمانش برسد این شد که در ۳۷ سالگی هم جایزه ام را گرفتم.
او از زمره بازیگرانی است که بلافاصله بعد از دیده شدن توانست جایزه جشنواره های داخلی و خارجی را کسب کند اما بازیگران زیادی هستند که سالهای زیادی از تلاش شان در این عرصه می گذرد و نتیجه ای نمی گیرند.
وی در این باره می گوید: برخی بازیگران در کنار سینما کار تلویزیونی انجام می دهند و در گیشه هم حضور دارند این ها هیچکدام بد نیست ولی می تواند در کار حرفه ای یک بازیگر تاثیرگذار باشد. من سعی کردم قدم به قدم پیش بروم حتی فکر می کنم کمی کند حرکت می کنم اما همیشه هم پیمودن مسیر فقط به بازیگر مربوط نمی شود و بخشی از ان به مسایلی بازمی گردد که من هیچ دخالتی در انها نداشتم. مثلا “بیداری رویاها” دو سال از اکرانش سپری شده در حالیکه هنوز به شبکه نمایش خانگی نیامده اما فیلم های بعد از آن همه بیرون امده اند. در دنیای سینما از نظر من کارگردان یک خالق مجازی است و خیلی قشنگ است که آفریده از خالق خود راضی بوده و از خلق شخصیت پدید امده احساس خوبی داشته باشد.
وی در رابطه باطراحی و گریم در سینمای ایران عقیده دارد چیدمان لباس و گریمی که باید بر اساس طراحی خاص انجام شود از جمله مقولاتی است که در ایران اصلا به ان توجه نمی شود در صورتی که اتاق گریم محل خلق شخصیت است و باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد. وی از بین طراحان کار نوید فرح مرزی را دوست دارد و اولین بار بعد از دیدن فیلم سینمایی “هیچ” دوست داشت کار با او همکاری داشته باشد که این همکاری در فیلم سینمایی “میگرن” شکل گرفت.
قاضیانی می گوید: خیلی اشتباه است که امروزه مباحثی چون کیفیت طراحی، گریم و سایر بخش های سینمایی جزو بررسی هایمان شده در صورتی که در گذشته آنقدر همه چیز در حد استاندارد رعایت می شد که مجالی برای این مباحث نبود.
تاریخ نشان داده مردها رفیق ترند تا زن ها. مردها می توانند باهم شراکت داشته باشند اما کم می بینیم شراکت دوزن به نتیجه برسد. من زن هستم و نمی خواهم ضد خودم حرف بزنم اما چنین مثالهایی ناخوداگاه من را از همکاری با زنان دچار هراس کرده است. در حالی که بعدها این شانس را داشتم با زنان سینماگری آشنا شوم که همکاری با آنها از بهترین خاطره های من شد.
از خصوصیات اخلاقیش به رک بودن اشاره می کند و می گوید: دموکراسی یعنی اینکه هرکس بتواند حرف خودش را بزند. چیزی که اصلا در جامعه هنری ما تحملش را ندارد و اگر بخواهم حرفی بزنم همکار و هم صنف خودم مقابلش موضع می گیرد. در هیچ زمینه ای دنبال باند نیستم و هممیشه مستقل بوده ام به همین خاطر از گفتن حرفی که می زنم هراسی ندارم. باند من خداست و او این جسارت را به من می دهد تا حرف هایم را صادقانه بگویم. من خیلی رک هستم آنقدر که گاهی افراد را از خودم می رنجانم اما چون همیشه از تظاهر و دورویی متنفر بودم هیچوقت نتوانستم غیر از این باشم.
خبرگزاری سینمای ایران
