نقد و بررسی فیلم 30Minutes or Less

« 30 دقیقه یا کمتر » براساس یک داستان واقعی و البته بسیار ناراحت کننده ساخته شده است. جریان از این قرار بود که در سال 2003 یک مامور رساندن پیتزا به نام بریان ولز ، گرفتار تصمیم شوم 2 نفر که قصد دزدی از بانک را داشتند می شود و در جریان آن یک بمب با قفل آهنی به گردن او می چسبانند و به وی اعلام می کنند که اگر کارش را به درستی انجام دهد بمب خنثی می شود و او می تواند به زندگی طبیعی خود ادامه دهد. اما همانطور که انتظار می رفت ، پلیس خیلی زود متوجه این دزد ناشی شد و او را دستگیر کرد اما زمانی که متوجه وجود یک بمب در گردن این فرد شد ، تلاشهایش برای خنثی سازی این بمب بی نتیجه ماند و بمب در گردن این پیتزا رسان نگون بخت منفجر شد و او را به دیار باقی فرستاد. حالا « 30 دقیقه یا کمتر » براساس آن اتفاق تلخ ساخته شده است و البته حواشی فراوانی را هم پیش از اکران تجربه کرده است. یکی ازاین حواشی مربوط به برخورد خشن خانواده ولز نسبت به ساخته شدن یک فیلم کمدی براساس این اتفاق ناگوار بود. آنها اعلام کردند که این اتفاق مسئله خنده داری نیست که هالیوود بخواهد درباره آن دست به تولید فیلمی کمدی بزند اما در عوض عوامل فیلم به مانند همیشه تاکید کردند که داستان این فیلم تنها مشابه آنچه که در واقعیت رخ داد است! و به این ترتیب به راحتی کل صورت مسئله را پاک کردند.

دواین ( دنی مک براید ) و تراویس ( نیک سواردسن ) دو دوست صمیمی و بسیار راحت طلب هستند که تنها کار روزمره شان رویا سازی است. پدر دواین ( فرد وارد ) سالها پیش مبلغ 10 میلیون دلار در یک لاتاری برنده شده بود و اکنون زندگی خوب و راحتی دارد. اما دواین بی صبرانه منتظر است تا پدرش سرش را زمین بگذارد و او صاحب ثروت هنگفت وی شود. البته به نظر می رسد که پدرِ دواین به این زودی ها خیال خداحافظی کردن با این دنیا را ندارد ، بنابراین دواین و تراویس تصمیم می گیرند تا او را به قتل برسانند. آنها برای انجام این کار یک قاتل را استخدام می کنند تا سر فرصت پدرِ دواین را کشته و به این ترتیب پولها به تراویس و دواین برسد. آنها برای پرداخت دستمزد این آقای قاتل باید مبلغ 100 هزار دلار را تهیه کنند، اما این دو چنین پولی ندارند. دواین و تراویس بعد از مدتی فکر درباره چگونگی تهیه پول ، ناگهان با یک تبلیغات پیتزا مواجه می شوند که بر روی آن چنین شعاری حک شده است « پیتزایتان را 30 دقیقه ایی تحویل بگیرید و اگر زمان تحویل از 30 دقیقه بیشتر بود ، آن را رایگان دریافت کنید!».در این پیتزا فروشی جوانی به نام نیک ( جسی ایزنبرگ ) کار می کند. او فردی بی خیال و با هدف های بلند پروازانه و دست نیافتنی است. نیک از بچگی با دوست صمیمی اش چِت ( عزیز انصاری ) بزرگ شده و حالا با خواهر او روابطی هم دارد. چت اگرچه معتقد است که نیک باید کار رساندن پیتزا به مشتریان را ترک کند ، اما خودِ نیک از شغلش چندان بدش نمی آید و به دلیل دیوانه بازیهایی که بر سر رساندن پیتزا به مشتریانش انجام می دهد، دوست دارد در این شغل بماند!. اما در یک روز او به وسیله نیک و دواین دزدیده می شود و با جاسازی یک بمب در بساطش ، به او گفته می شود که باید ظرف مدت 10 ساعت از یک بانک دزدی کند و…

همانطور که انتظار داشتم ، « 30 دقیقه یا کمتر » علی رغم پرداخت نسبتاً مناسب شوخی هایش به دلیل سوژه ی نه چندان خنده داری که دارد در نهایت موفق به راضی کردن مخاطبش نمی شود. فیلم به 2 دلیل نمی تواند در ارائه یک کمدی دلچسب به مخاطبش موفق باشد؛ اول اینکه این کمدی بر اساس یک داستان واقعی تلخ ساخته شده که حداقل تماشاگران آمریکایی که مخاطب اصلی این فیلم هستند ، به خوبی آن را بخاطر دارند ، و دومی هم مربوط به اتفاقات داخل فیلم است. فیلم از ما می خواهد تا به شخصیت های داستانش بخندیم اما آیا تماشاگر می تواند به تصمیمات زشت شخصیت های داستان بخندد؟ در اینجا شخصیتی داریم به اسم دواین که قصد دارد تا پدر خود را به قتل برساند و به پول او برسد و در ادامه هم به گردن یک بیچاره ایی بمب می بندد تا خواسته اش را عملی کند!. در باب کمدی های سیاه همواره گفته شده که حضور شخصیت های منفی آن که محوریت داستان را تشکیل می دهند، یک ریسک به حساب می آید و باید بگویم که « 30 دقیقه یا کمتر » این ریسک را باخته است. روبین فلیشر که پیش از این فیلم تحسین برانگیز « سرزمین زامبی ها » را ساخته بود ، در « 30 دقیقه یا کمتر » بسیار تلاش کرده تا شخصیت دواین و تراویس را به گونه ای پرورش دهد تا مخاطب کمتر به یاد آن دیوانه های زنجیره ایی داستان واقعی بیفتد اما این تلاش او با دمیدن یک داستان فرعی با محوریت قتل پدر به دلیل رسیدن به پولش ، عملاً تبدیل به نقطه تاریک دیگری برای تماشاگر شده است. در این بین حتی شخصیت های بامزه ایی نظیر چت با بازی پر انرژی عزیز انصاری که بی شباهت به کریس تاکر نیست هم نتوانسته کمکی به فضای غم انگیز کلی فیلم بکند. اما برای ایرانیهایی که اطلاعی از فاجعه رخ داده در سال 2003 ندارند باید عرض کنم که این کمدی لحظات جالب و دیدنی ایی هم دارد. شخصیت قاتل با بازی مایکل پنا ، بامزه ترین و دوست داشتنی ترین شخصیتی است که شما می توانید در این فیلم بیابید. عموم صحنه های به یاد ماندنی این فیلم مربوط به حضور این شخصیت و موقعیت هایی است که وی در آن گیر می کند.

جسی ایزنبرگ در نقش نیک در این فیلم ، بسیار دورتر از استاندارهای خودش است. « 30 دقیقه یا کمتر » به دلیل اینکه یک داستان دوگانه را روایت می کند ، علناً ایزنبرگ فرصتی برای خودنمایی پیدا نکرده و تنها به دیالوگ گویی بسنده کرده است ؛ فکر می کنم ایزنبرگ بیشتر از اینکه نیازمند نقش پر تحرک باشد، احتیاج به نقشی دارد که در آن دیالوگ گویی محض داشته باشد. عزیز انصاری اما به مانند همیشه پر انرژی است. تُن صدای او که شاخص ترین مشخصه اوست، در لحظاتی فیلم را شبیه به یکی از همان سریالهای تلویزیونی اش نظیر « پارک و تفریح » می کند!. دنی مک براید که چند ماه پیش فیلم ضعیف « والاحضرت » را از او شاهد بودیم ، در این فیلم در نقش دواین بازی دارد. دواین همانطور که انتظار داشتم شخصیتی خشن و در عین حال احمق است و در یک کلام فرمول موفقی است که پیش از این جواب پس داده است. اما من شخصاً نمی توانم به او بخندم یا تحسین اش کنم. شاید اگر بخواهم دوباره این فیلم را ببینم و آن فاجعه را هم در جریان تماشای این فیلم از خاطر ببرم ، بتوانم بیشتر به او بخندم.

می توانم به شما تماشاگر ایرانی بگویم که تماشای « 30 دقیقه یا کمتر » در صورتی که از منبع اصلی داستان اطلاعی نداشته باشید، برای شما مشکلی ایجاد نخواهد کرد. فیلم صحنه های جالب زیادی دارد و می تواند شما را راضی نگه دارد. اما اگر مانند اینجانب ، ذهنتان درگیر مقایسه حادثه تلخ واقعی و تبدیل آن به شوخی و در نهایت پرتاب این شوخی ها به سوی تماشاگر هستید، کار سختی برای لذت بردن از « 30 دقیقه یا کمتر » خواهید داشت.