نقد و بررسی فیلم Safe House ( خانه امن )

ماه فوریه ماهِ اکران فیلمهای ترسناک و اکشن هست و شما می توانید انواع مختلفی از آثار ضعیف هالیوود را در این ماه بر روی پرده سینماها ببینید اما خوشبختانه « خانه امن » نشانی از اکشن های تنبل ماه فوریه ندارد. در این فیلم « دنزل واشینگتن » برخلاف قالب همیشگی اش یعنی حضور در نقش یک قهرمان، در نقش جاسوسی چند جانبه ایفای نقش کرده است.

رایان رینلودز در « خانه امن » نقش مامور جوان سازمان جاسوسی آمریکا ( CIA ) به نام مت وستون را ایفا می کند که در کپ تاونِ آفریقای جنوبی مشغول انجام وظیفه می باشد. زندگی در آفریقای جنوبی برای مت چندان خوشایند نیست چراکه او دوست دختر زیبایی ( نورا آنرزدر ) دارد که در فرانسه زندگی می کند و مت بی صبرانه منتظر است تا به آنجا منتقل شود تا هم جاسوسی اش را بکند و هم اینکه در کنار دوست دخترش باشد! اما با پیدا شدن سر و کله یک مامور کارکشته سابق سازمان جاسوسی آمریکا به نام توبین فروست ( دنزل واشینگتن ) ، تمام معادلات و پیش بینی های مت بهم می ریزد. توبین سابقاً یکی از بهترین مامورهای سازمان جاسوسی آمریکا بوده که بنا به شرایطی تبدیل به یک جاسوس چند جانبه شده که حضورش برای تمام گروه های چپ و راست سیاسی می تواند مضر باشد. بعد از اینکه تیمِ مت توبین را دستگیر می کنند، او را به خانه امن سازمان جاسوسی آمریکا ( جایی که هیچکس به جز خودِ ماموران دولت از آن خبر ندارند و معمولاً برای حبس خانگی و یا شکنجه مورد استفاده قرار می گیرد ) منتقل می کنند تا در آنجا مورد بازجویی قرار بگیرد. اما در حین بازجویی سر و کله عده ای از تروریست های منطقه پیدا می شود که با خشونت تمام محل نگهداری توبین را زیر و رو می کنند تا او را بیابند اما مت و توبین موفق می شوند تا از مهلکه بگریزند و حالا مت می بایستی در یک شرایط بسیار سخت توبین را به مقامات تحویل دهد اما…

« خانه امن » براساس فرمول های رایج فیلمهای جاسوسی دو نفره ساخته شده و به خوبی هم توانسته این کار را در حد نام یک فیلم اکشن انجام دهد. خوشبختانه در « خانه امن » تماشاگر با معضلی به نام تعدد شخصیت ها روبرو نیست و تنها 2 شخصیت محوری دارد که باید حواسش را معطوف به آنها کند و شخصیت های مکمل فیلم را چندان جدی نگیرد! اولی مت وستون است که ماموری تازه کار است و هنوز نتوانسته به پیچ و خم های شغلش احاطه کامل داشته باشد چراکه هنوز احساسات را در کارش دخیل می کند و البته با دوست دخترش هم ارتباط نزدیکی دارد! ( کلیشه ای که از دیرباز دلیل ضعف جاسوس در دنیای سینما عنوان شده است یعنی ارتباط با یک خانم که قرار هست برایش گران تمام شود! )، در طرف دیگر فیلم شخصیت توبین را داریم که اگرچه همه علیه او هستند اما در ادامه متوجه می شویم که چندان هم آدم بدی نیست و می تواند خوبی های خودش را داشته باشد! این شخصیت پردازی ساده و بی آلایش سبب شده تا مخاطب به راحتی بتواند رفتارهای مت و توبین را پیش بینی کند اما این ضعف سبب نشده تا تماشاگر از این دو بیزار باشد، دو کرکتر اصلی فیلم اگرچه رفتارهای مشخص یک جاسوس کارکشته را در خود ندارند اما به اندازه کافی در اجرای اکشن موفق هستند تا تماشاگر ضعف شخصیت پردازی آنها را تا به انتهای فیلم فراموش کند و در واقع فرصتی برای فکر کردن به مشکلات آنها نداشته باشد! این ویژگی امتیاز بزرگی برای فیلمهای اکشنی که مشکل پرداخت شخصیت دارند به حساب می آید که « خانه امن » خوشبختانه از آن برخوردار است. البته « اسپیسونا » در لحظاتی تمرکز خود را از دست داده و بیش از حد معمول به شخصیت های داستانش روح دمیده! این مشکل از آنجا آغاز می شود که دو شخصیت اصلی داستان در حالی که هر لحظه امکان دارد یکی از راه برسد و دخل آنها را بیاورد، ناگهان شروع به صحبت های فلسفی با یکدیگر می کنند و تلاش دارند با نصیحت و کنایه و استعاره، در درون دیگری تحول ایجاد کنند! شاید بهتر می بود تا « اسپیسونا » به اکشن دیوانه وار فیلم متعهد می ماند و کمی کمتر مونولوگ های فیلسوفانه در دل شخصیت های داستانش قرار می داد!

از منظر اکشن« خانه امن » بطور مستقیم تحت تاثیر سه گانه « بورن » قرار دارد و کوشیده تا با استفاده از تدوین شلاقی و ضرباهنگ تندش، خود را تا حدود زیادی به آن نزدیک کند. در « خانه امن » هرآنچه که از یک اکشن بی وقفه می خواهید نصیبتان خواهد شد؛ کلی تعقیب و گریز هیجان انگیز، انفجار ،خودروهایی که به هوا فرستاده می شوند و یک دختری که همیشه پایش در میان است! مشاهده می کنید که تمام کلیشه های اکشن در « خانه امن » پیدا می شوند اما هوشمندی « دنیل اسپیسونا » در زمانبندی مناسب اجرا سبب شده تا تمام این کلیشه ها در حالت کنترل شده به تماشاگر ارائه می شود تا مخاطب دچار بی حوصلگی نشود. صحنه های تعقیب و گریز های در « خانه امن » بسیار سریع اتفاق می افتند و تکان های شدید دوربین شاید برای بار اول موجب فراهم کردن اسباب سردرد شما شود اما اگر حواستان را شش دانگ به فیلم جلب کنید و مهمتر اینکه فاصله لازم را با صفحه نمایش رعایت کنید، تضمین می کنم که دچار هیچ مشکلی نشوید!

بازی ها در « خانه امن » تماشایی و سرحال است. « دنزل واشینگتن » در نقش توبین فروست مطمئنا شما را به یاد فیلم « روز تمرین » خواهد انداخت اما باید خدمتتان عرض کنم که انتظارتان را به هیچ وجه در حد فیلم « روز تمرین » بالا نبرید چراکه « خانه امن » یک اکشن محض است که حرف خاصی به جز سرگرم کردن تماشاگر ندارد. « واشینگتن » به مانند همیشه در فرم یک ضد سیستم به خوبی درخشیده و تماشاگر هم به محض ورود او بر پرده نقره ای با او همراه می شود. اما ستاره فیلم برعکس چیزی که در پوستر فیلم به تماشاگر اعلام می شود، « رایان رینولدز » است که به نظر می رسد شرایط بسیار سختی را برای اتمام فیلمبرداری این فیلم پشت سر گذاشته. خوشخبتانه تیم دو نفره « رینولدز و واشینگتن » در فیلم به خوبی جواب داده و ما هم از این امر خوشحالیم!( اما باز هم تاکید می کنم که همه این تعاریف در حدِ یک فیلم اکشن دیوانه وار است! )

در مجموع باید عرض کنم که « خانه امن » علی رغم تکان های شدید دوربین که چندان خوشایند نیست و ضعف های فراوانی که در روابط بین مت و توبین وجود دارد ، اکشن خوبی هست که حداقل به یکبار دیدنش می ارزد. فیلم کلی انفجار و تعقیب و گریز هیجان انگیز دارد که از هیچ منطقی برخوردار نیستند، طرفداران چیزی غیر از این از « خانه امن » انتظار دارند؟!