نقد و بررسی فیلم The Conjuring: The Devil Made Me Do It ( احضار: شیطان وادارم کرد)

مجموعه فیلم‌های احضار (The Conjuring) پرفروش‌ترین آثار ترسناک در تاریخ سینما محسوب می‌شوند. سری فیلم‌هایی که بر اساس پرونده‌های جن‌گیری اد و لورن وارن ساخته شده و در هر قسمت به سراغ یکی از پرونده‌های جنجالی این دو می‌رود. قسمت سوم این مجموعه به نام احضار: شیطان مرا وادار کرد (The Conjuring: The Devil Made Me Do It) بر اساس پرونده معروف آرنی جانسون ساخته شده است. پرونده‌ای که اولین پرونده قتل در بروکفیلد آمریکا محسوب می‌شود.

این پرونده فارغ از آنچه که در طول فیلم مشاهده خواهید کرد، یکی از پرونده‌های دردسرساز برای خانواده وارن بود. در سال 1983، کتابی بر اساس حادثه قتل جانسون با همکاری لورن وارن منتشر شد و در آن به مواردی از جمله تسخیر شدن دیوید گلاتزل اشاره شد. لورن وارن در آن مقطع گفته بود که بخشی از سود فروش کتاب به خانواده گلاتزل خواهد رسید و در این مسیر، حدود 2 هزار دلار به آن‌ها پرداخت شد. اما سال‌ها بعد، دیوید و برادرش کارل گلاتزل از انتشارات و کتاب مذکور انتقاد کردند و مدعی شدند که داستان جن‌گیری و ارواح دروغ و ساخته ذهن لورن و اد وارن بوده تا بتوانند از این راه پول هنگفتی به دست بیاورند! کارل عنوان کرد که برادرش دیوید، مشکلات روانی را تجربه می‌کرد اما وارن‌ها ترجیح دادند او را تسخیر شده معرفی کردند. وی گفته بود که وارن‌ها به او گفته‌اند که این قصه می‌تواند حسابی در بازار بفروشد و آن‌ها را میلیونر کند تا بتوانند جانسون را از زندان خارج کنند! وارن‌ها نیز در پاسخ اعلام کردند که کتابشان مستند است و مشکلی ندارد.

داستان فیلم در زمانی آغاز می‌شود که پسربچه‌ای به نام دیوید گلاتزل (جولیان هیلارد) جن‌زده شده و اد لورن (پاتریک ویلسون) و لورن وارن (ورا فارمیگا) به خانه پسرک آمده‌اند تا به تسخیر پسربچه را پایان دهند. اما پس از انجام کار، اد و لورن متوجه می‌شوند که پرونده جدیدشان شباهتی به موارد همیشگی ندارد و احتمال نفرین شدن وجود دارد و…

«The Conjuring: The Devil Made Me Do It» اولین قسمت از سری فیلم‌های «احضار» است که توسط جیمز وان کارگردانی نشده و این وظیفه برعهده مایکل چاوز قرار داده شده است. کارگردانی که آخرین فیلمش تحت عنوان «The Curse of la Llorona» نتوانست رضایت چندانی کسب کند. چاوز در ساخت «The Devil Made Me Do It» نیز دچار ضعف‌های فراوان است و نتوانسته روایت یکپارچه‌ای از پرونده آرنی جانسون داشته باشد.

«احضار 3» برخلاف دو قسمت قبلی، تمرکز خود را بر روی حل پرونده قتل و نجات آرنی از خطر اعدام قرار داده که خیلی ارتباطی با هسته اصلی سری فیلم‌های «احضار» نداشته و بیشتر رویکرد جنایی دارد. فیلم دراین‌خصوص حتی پا را فرارتر می‌گذارد و طی یک داستان فرعی، دو جن‌گیر مطرح را به اداره پلیس می‌فرستد تا یک پرونده حل نشده را به‌واسطه قدرت چشم برزخی لورن (!) حل‌وفصل کنند و این اتفاق به کلیشه‌ای و عجیب‌ترین شکل ممکن رخ می‌دهد. اگر اد و لورن در قسمت‌های قبل به‌عنوان شخصیت‌هایی که توانایی درک ماوراء را دارند به تصویر کشیده شده بودند، این بار آن‌ها توانایی‌های جذاب‌تری هم‌کسب کرده‌اند و می‌توانند محل اجساد مفقود شده را برای اداره پلیس بیابند!

مسیر اصلی قصه نیز نمی‌تواند روند منطقی را طی کند. در طول قصه لورن بارها به انجام نفرین توسط یک فرد اشاره می‌کنند و به همین دلیل تماشاگر انتظار دارد که فرد مورد اشاره دلیل محکمی برای اقدامات خود داشته باشد. اما زمانی که فیلم به مرحله گره‌گشایی می‌رسد، بدترین و عجیب و غریب‌ترین دلایل ممکن برای اتخاذ تصمیم مذکور بیان می‌شود که قابل‌مقایسه با آثار ترسناک ویدئویی است. مشکل بزرگ‌تر این جاست که مسیر پر ابهام داستان به حدی است که فیلمساز مجبور شده در حساس‌ترین لحظات فیلم، آنچه که در حال روی دادن است را از زبان اد لورن برای تماشاگر بیان کند تا تماشاگر بیشتر از این گیج نشود و بداند که چه اتفاقی در حال رخ‌دادن است!

متأسفانه قصه اصلی «The Devil Made Me Do It» تکرار همان کلیشه‌های آشنای ژانر وحشت در سال‌های اخیر است. دو قسمت اول فیلم «احضار» به دلیل خلاقیت‌های کارگردانش یعنی جیمز وان توانست تبدیل به اثر ترسناک محبوب تماشاگران شود. اما مایکل چاوز فاقد خلاقیت‌های وان است و در نتیجه، «احضار» به پیروی از کلیشه‌های همیشگی مبادرت ورزیده است. کلیشه‌هایی که متأسفانه در سکانس‌های ترسناک نیز جذابیت خود را ازدست‌داده‌اند و نمی‌توانند تماشاگر را به وحشت بیندازد. در قسمت سوم تماشاگران بیش از اینکه ارواح تسخیر شده ببینند، افکت‌های صوتی زامبی‌های نگون‌بخت را می‌شنوند که از کالبد انسان‌های تسخیر شده به گوش می‌رسد! تفاوت درک دو کارگردان از ارواح و جن‌زدگان را می‌توان با تماشای قسمت سوم «احضار» و دو قسمت قبلی متوجه شد!

با تمام ضعف‌های فیلم، کماکان این ورا فارمیگا و پاتریک ویلسون هستند که توانسته‌اند فیلم را سرپا نگه دارند. ورا فارمیگا که نقش محوری‌تری در قسمت سوم ایفا کرده، مانند دو قسمت قبل در نقش لورن وارن بازی خوبی از خود به نمایش گذاشته است. جان نوبل هم علی‌رغم حضور کوتاهش در فیلم، بازی قابل قبولی از خود به نمایش گذاشته است. نقش‌آفرینی دیگر بازیگران فیلم نیز چنگی به دل نمی‌زند.

«The Conjuring: The Devil Made Me Do It» ضعیف‌ترین قسمت در سه‌گانه «احضار» به شمار می‌رود. فیلمی که با تغییر کارگردان تا حدی هویتش نیز تغییر کرده و نمی‌تواند به دستاورد قابل‌توجهی دست پیدا کند. «شیطان مرا وادار کرد» از ترساندن مخاطبین سرسخت «احضار» که دو قسمت قبل را به پرفروش‌ترین آثار تاریخ سینما تبدیل کرده‌اند ناتوان است و داستانش همچنان ضعیف و کلیشه‌ای است که بعید است طرف‌داران ژانر وحشت بتوانند تجربه منحصربه‌فردی از تماشای فیلم کسب کنند. البته «The Conjuring: The Devil Made Me Do It» کماکان به لطف حضور دو بازیگر نقش اصلی و جیمز وان به‌عنوان نویسنده، اثری قابل‌قبول در ژانر وحشت محسوب می‌شود اما نباید از آن انتظاری بیش از یک فیلم معمولی داشته باشید؛ مخصوصاً پس از تماشای آن جسد متحرکی که چند بار در طول فیلم همراه با افکت صوتی زامبی‌ها به دنبال اد و لورن می‌افتد!

منتقد: میثم کریمی

این مطلب به‌صورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می‌گردد.

به خانواده بزرگ جامعه مجازی مووی مگ بپیوندید

احضار:شیطان مرا وادار کرد (The Conjuring: The Devil Made Me Do It)