نقد و بررسی فیلم جوکر: جنون مشترک (Joker: Folie à Deux)

چهار مشکل بزرگ در رابطه با این فیلم وجود داره:
مشکل اول که نگرانی خیلی ها حتی قبل از اکران بود اساساً موزیکال بودن چنین فیلمی هست؛ با توجه به فضای فیلم قبلی بدون توجیه منطقی بنظر میومد و الان هم که فیلم اومده مشاهده می‌کنیم که تقریباً تمام سکانس های موزیکال فیلم زائد هستن و شما با حذف کردن این سکانس ها فیلم جمع و جور تر و به مراتب بهتری میتونستی داشته باشی و البته کم هزینه تر_واقعا دویست میلیون دلار بودجه واسه این فیلم رو نمی‌فهمم!
مشکل دوم خط روایی این فیلم هست که عملاً تمام چیزی که فیلم قبل ساخت رو نابود می‌کنه. تو فیلم اول، آرتور از یه آدم فلک زده‌ی مورد آزار و اذیت قرار گرفته، تحقیر شده توسط جامعه و پس زده شده از سوی جنس مخالف تبدیل میشه به یه هیولای توقف ناپذیر بنام جوکر که دیگه هیچ چیز جلوی حس شاد بودنش رو نمیگیره ولی در این فیلم بجای این که در ادامه این مسیر حرکت بشه، چرخشی دایره وار اتفاق می‌افته و برمیگردیم به نقطه اول که یعنی جوکر اینجا دوباره تنزل میکنه به همون آرتور فلک فَلَک زده‌ی آسیب خورده و آسیب پذیر و پس زده شده از سوی جنس مخالف! ما فیلم اول رو با نمایی از رد پای خون تو تیمارستان که از قتل یا آسیب جدی به یه روانشناس توسط جوکر به جا مونده ترک میکنیم؛ باوجود اون صحنه این انتظار ایجاد شد که اگه قرار بود دنباله ای باشه شاهد یه جوکر افسارگسیخته و کشت و کشتارگر باشیم که اینجا اصلا همچین خبری نیست فیلم صرفاً نمایش بدبختی های بیشتره.
مشکل سوم (از اینجا به بعد متنم اسپویل داره) که در راستای مشکل قبلیه اینه که فیلم از همون چند دقیقه کارتون ابتدایی میخواد بزنه تو سر مخاطب که جوکر بعنوان یه نماد آرمانی از آرتور فلک بزرگتره ولی آرتور خودش الزاماً این رو نمی‌خواد، برای آرتور ایدئولوژی و فانتزی دیگران مهم نیست، این بابا فقط نیاز به محبت و توجه داره! و همین نه تنها باعث ناامیدی طرفداراش تو دنیای فیلم میشه، بلکه طرفداران فیلم اول هم در واقعیت از این فیلم ناامید می‌کنه! البته کلا جوکر در حالت رادیکالش تو آثار قبلی هم الزاماً یک ایدئولوژی ملموس رو دنبال نمیکنه، چیزی که خیلی از مخالفان و حتی موافقان فیلم قبلی کج گرفتن این بود که میخواستن هر طور شده جوکر رو پیوندش بزنن به تفکرات سیاسی محبوب یا منفورشون. جوکر کلاسیک اما دنبال نابود کردن و یه جور انتقام از ساختار های موجود با ایجاد هرج و مرج حداکثری هستش و بخشی یا همه اقداماتش هم با وجود نیرویی مثل بتمن که در مقابلش می ایسته معنی پیدا میکنه چون این دوتا نهایت افراط دو جبهه هستن: جنگ برای اصلاح ساختار یا جنگ برای برانداختن اساسیش (یا به زبان هیث لجر فقید، یک نیروی غیرقابل توقف که در مقابل یه جسم غیرقابل تحرک قرار گرفته). این فیلم اما تمام امید در رابطه با اینکه چنین جلوه ای از جوکر رو ببینیم از بین می‌بره و اینجا می‌رسیم به مشکل چهارم و آخر که پایان بندی فیلم هستش.
تاد فیلیپس خواست پرونده این داستان رو با یه پیام شبیه اونچه که تو سه گانه نولان بود و می‌گفت «بتمن یه نماده، می‌تونه هرکسی باشه و مهم برداشتن قدم اول برای تکون دادن مردمه» ببنده با نشون دادن اینکه همون جوانی که کلا چند دقیقه تو فیلمه، آرتور رو می‌کشه، مثل روانی ها میخنده و اون «زخم ها» رو روی صورت خودش میذاره. این از دو جهت به شدت مسئله داره؛ اولا تو همون سه گانه نولان هم نشون داده شد که این بحث «همه میتونن باشن» چقدر ناکارآمده چون مقلدها در نهایت اسلحه به دست می‌گیرن و زانوبند هاکی میپوشن!
دوماً ما به آرتور فلک با بازی واکین فینیکس دلبستگی پیدا کردیم و می‌خواستیم اون جوکر و پرنس جرم و جنایت جدید ما باشه نه یه جوونی که کلا دو دقیقه تو فیلمه! وقتی ملت فیلم رابین بدون بتمن رو نمیخوان و نخواهند خواست و در نتیجه هیچوقت فیلمش ساخته نخواهد شد خب طبیعیه که به یه جوکر فیک و مقلد هم اصلا راضی نیستن!
خلاصه که هیچی اصلیش نمیشه و شما نمیتونی اصلی رو با چاقو بکشی و انتظار داشته باشی بیننده‌ات ناراضی نشه!

در جمع بندی باید بگم که فیلمی با فیلمبرداری خوب، موزیک خوب و بازیگری های خوب اما بی وفا نسبت به قسمت یک خودش و کنسل کننده تمام اونچه که اون فیلم گفت و به جا گذاشت. یک فیلم میراث خوار و غیر میراث دار که حتی با اسم و تبلیغاتش هم مارو فریب داد چون واقعا آنچنان جنون مشترکی درکار نبود!