مرلین مونرو یکی از تأثیرگذارترین و درعین‌حال، حاشیه‌سازترین بازیگران تاریخ سینما بوده است. بازیگری که تجسم یک شخصیت بلوندِ نادان در سینما بود و می‌توان گفت از اولین بازیگرانی بود که جذابیت جنسی را بر پرده سینما به تصویر می‌کشید. اما تضاد شخصیت درونی مونرو با تصویر بیرونی او بود که نام او را در تاریخ سینما ماندگار کرد. مونرو تمام تلاش خود را به کاربست تا تصویری که از او در ذهن مردم ثبت شده را تغییر دهد؛ اما هر بار به درب سته خورد. دراین‌بین مناسبات غیراخلاقی پشت پرده هالیوود نیز او را به ورطه افسردگی کشانده بود و در نهایت نیز زندگی او را خاتمه داد.
داستان فیلم «Blonde» از دوران کودکی مونرو آغاز می‌شود. دوران سختی که با مادر افسرده‌اش سپری می‌شود و در نهایت نیز به دلیل اختلالات روانی مادرش، پای او به پرورشگاه باز می‌شود. در ادامه داستان نیز مسیر رشد مونرو از سوژه عکاسی تا شهرت و رابطه با رئیس‌جمهور مورد اشاره قرار گرفته است.
ساختن اثری درباره اتفاقات گوناگون زندگی مرلین مونرو در قالب یک فیلم سینمایی، شاید نتواند تمام جنبه‌های مهم زندگی وی به تصویر بکشد و این اتفاقی است که به طور مشخص درباره فیلم «Blonde» رخ‌داده است. فیلم جدید اندرو دومینیک به‌جای آن که تمرکز خود را بر روی شخصیت‌های داستان قرار دهد، به بازخوانی رویدادهای مهم تاریخ زندگی مرلین مونرو مبادرت ورزیده که باید گفت حتی در این رویکرد نیز مشکلات عدیده‌ای مشاهده می‌شود که باعث می‌شود «Blonde» اثری کم‌فروغ باشد.
«Blonde» به طور مشخص خیلی مبتنی با واقعیت نیست یا حداقل بخش‌هایی از زندگی مونرو که به تصویر کشیده می‌شود، سندهای دقیق و مشخصی برای آن ارائه نشده و در حد حدس و گمان باقی‌مانده است. رابطه سه‌نفره‌ای که مرلین مونرو در آن دخیل می‌شود یکی از این اتفاقات است که با مراجعه به سندهای تاریخی نمی‌توانیم بر آن صحه بگذاریم. مونرو در طول زندگی با این دو فرد آشنایی کوتاهی داشته؛ اما مدرک محکمی دال بر این که با آن‌ها وارد رابطه شده باشد و مهم‌تر این که یک رابطه سه‌نفره عجیب‌وغریب را تجربه کرده باشد وجود ندارد!
ایراد منطقی به داستان حتی شامل سکانس ملاقات مونرو با رئیس‌جمهور آمریکا، جان اف کندی نیز می‌شود. سکانسی عجیب و غیرمنتظره که مشخص نیست اندرو دومینیک (کارگردان فیلم) بر اساس چه مدارک و شواهدی از آن استفاده کرده است. البته رابطه مونرو با رابرت کندی و جان اف کندی غیرقابل‌انکار است و در مستندات و گزارش‌هایی که پس از مرگ مونرو منتشر شد این موضوع به‌دفعات بیان شده است؛ اما آنچه که در یک سکانس کوتاه در فیلم رخ می‌دهد، زائیده ذهن نویسندگان فیلم بوده و باز هم نمی‌توان سندیتی بر وجود آن با این حجم از ابتذال بود!
نکته مشترک درباره سکانس ملاقات با رئیس‌جمهور و یا حتی رابطه سه‌نفره مونرو در فیلم رساندن این پیام به مخاطب بوده که مونرو در تمام لحظات زندگی‌اش یک قربانی تمام‌عیار و فردی بی‌پناه در هالیوود بوده است. غلظت این تأکید به حدی زیاد است که علناً شخصیت مونرو در فیلم «Blonde» فرد بی‌دست و پایی معرفی می‌شود که هیچ اختیاری بر رفتار خود ندارد و دائم تحت تسلط افراد مختلف بوده است که ادعایی نادرست به شمار می‌رود. مرلین مونرو علی‌رغم تجربه‌های تلخی که در زندگی تجربه کرد، فعالیت‌های خیرخواهانه و مبارزات مختلفی را با استودیوهای مختلف آغاز کرد تا تصویری که از او در ذهن مخاطب ساخته شده بود را تغییر دهد.
بااین‌حال، فیلم هیچ اشاره‌ای به جسارت مونرو و فعالیت‌های اجتماعی او نمی‌کند و تصویری محدود و ضعیف از او ارائه می‌دهد. مداخله او برای اجرای الا فیتزجرالد در یک کلاب و یا تأسیس استودیو فیلمسازی (که ازاین‌حیث او را در رده دومین زن تاریخ سینما قرارداد که استودیو فیلمسازی تأسیس کرده)، تنها بخشی از اتفاقات زندگی مرلین مونرو بوده که قابلیت به تصویر کشیده‌شدن در این فیلم را داشت؛ اما تأکید فیلمساز در این فیلم، تنها بر سوء استفاده‌های جنسی مکرر از این بازیگر بوده است!
دراین‌بین، اپیزودیک بودن اتفاقات فیلم و گسسته بودن روایت داستان، کار را خراب‌تر هم کرده است. بخش‌های زیادی از فیلم ناگهان در اوج به یکباره به پایان می‌رسند و روایتی دیگر آغاز می‌شود! فیلم بی‌آنکه توجهی به نقطه آغاز و پایان روایت‌های داستان داشته باشد، به یکباره ما را از داستان یک معشوق، به داستان معشوق دیگر پرتاب می‌کند و تلاش می‌کند تا بخش‌هایی از شخصیت مونرو را در مواجه با این افراد پرورش دهد که تا حد زیادی ناموفق بوده است. نکته مهم و حائز اهمیت درباره مونرو این بود که وی به طور عمیق از افسردگی رنج می‌برده و به دنبال عشق جاویدانی بوده که حتی خودش هم تعریف درستی از آن نداشت و هرگز هم نتوانست آن را تجربه نماید. اما این بخش از زندگی مونرو در فیلم «Blonde» از طریق دیالوگ‌های سطحی به تماشاگر انتقال‌داده‌شده است.
شاید تنها بخش از فیلم «Blonde» که ارزش تماشا دارد، بازی آنا د آرماس باشد. شباهت این بازیگر به مرلین مونرو و همچنین شباهت صدایش به این بازیگر کمک شایانی به باورپذیرتر شدن هرچه بیشتر او در این نقش کرده است. د آرماس تمام تلاش خود را برای شبیه شدن به مونرو به کار بسته و اگرچه «Blonde» فیلم خوبی نیست، اما باید گفت که او کار خود را به‌خوبی انجام داده است. «Blonde» به طور مشخص نه قرار است دربرگیرنده تمام اتفاقات مهم زندگی مونرو باشد و نه جسارت و جاه‌طلبی‌های او را به تصویر بکشد؛ «بلوند» تمرکزش را بر روی زندگی جنسی مرلین مونرو قرار داده که بخش‌هایی از آن نیز از لحاظ مستند بودن لق می‌زند!
منتقد: میثم کریمی
این مطلب به‌صورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می‌گردد.
به صفحه اینستاگرام مووی مگ بپیوندید
