فیلم «The Zone of Interest» قواعد سینمایی آشنایی که می‌شناسیم را برهم زده و ما را به یاد سینمایی می‌اندازد که در آن مفهوم بسیار پررنگ‌تر از قصه بود. سینمایی که مخصوصاً در دهه‌های هفتاد و هشتاد در اروپای شرقی بسیار موردتوجه قرار گرفتند. آثاری که اغلب با بهره‌گیری از هنر تصویر، سعی به خلق اتمسفر داشتند.
فیلم جدید جاناتان گلیزر، اگرچه سعی می‌کند از هنر تصویر برای انتقال پیامش استفاده کند، اما برخلاف سینمای شاعرانه دهه هفتاد و هشتاد اروپا (شاید بتوان آثار تارکوفسکی را بهترین مثال عنوان کرد)، سعی می‌کند از هنر تصویر نه برای انتقال حس سرزندگی و پویایی، بلکه برای انتقال درد استفاده کند.
«The Zone of Interest» داستان پیچیده‌ای ندارد و ماجرا هم جدید نیست. اردوگاه آشوویتس سال‌هاست که به اشکال مختلف توسط سینماگران برجسته موردتوجه قرار گرفته است. در خصوص وضعیت یهودیان در جنگ جهانی دوم هم آثار مطرحی همانند «پیانیست» و «فهرست شیندلر» ساخته شده‌اند که از برترین آثار تاریخ سینما به شمار می‌روند. اما فرم عجیب «منطقه دلخواه» است که وجه تمایز این اثر را رقم می‌زند.
گلیزر علاقه‌ای به نشان‌دادن خشونت علیه یهودیان به شکل سنتی نداشته است. نکته عجیب این جاست که در فیلم حتی خون از دماغ کسی سرازیر نمی‌شود. بااین‌حال، در تمام لحظات و دقایق فیلم، صداهایی از آن‌سوی دیوار به گوش می‌رسد که روح تماشاگر را به صلابه می‌کشد! صداهایی که در واقع صدای مرگ افراد است و در این سمت دیوار، ما عامل اصلی کشتار یهودیان را می‌بینیم که در کنار خانواده‌اش زندگی بسیار آرام و رؤیایی دارند.
فیلم با قراردادن این تضادها در کنار یکدیگر، روایتی منحصربه‌فرد و فوق‌العاده از زندگی جنایت‌کاران تاریخ ترسیم کرده و به‌خوبی از طریق زبان تصویر این حقیقت تکان‌دهنده را برای مخاطب عیان می‌کند که تمام جنایت‌کاران تاریخ، انسان‌های پیچیده با زندگی‌های عجیب نبوده‌اند. آن‌ها مانند تمامی شهروندان، به‌راحتی در کنار خانواده‌شان به زندگی ادامه می‌دادند و حتی در حیاط زیبای منزلشان آبمیوه می‌نوشیدند؛ کما این که چند متر آن‌طرف‌تر، هزاران انسان در حال مرگ در کوره‌های آدم‌سوزی بودند.
فیلم به‌خوبی این نکته را به تماشاگر گوشزد می‌کند که جنایت می‌تواند تبدیل به روزمرگی شود. جایی که مرگ هزاران انسان در کنار ما، حتی نمی‌تواند کوچک‌ترین تأثیری در زندگی روزانه‌مان داشته باشد. «The Zone of Interest» به تماشاگر امروز این نکته را گوشزد می‌کند که چنانچه به نکبت و پلیدی عادت کند، حتی به‌زودی می‌تواند بر روی تپه‌های ساخته شده از جسد انسان‌ها نیز خانه‌ای زیبا با استخری رؤیایی بنا کند و از تک‌تک لحظات زندگی‌اش لذت ببرد.
نقد ویدئویی فیلم «The Zone of Interest» را در ادامه ببینید:
به طور مشخص می‌توان گفت که «The Zone of Interest» یکی از عجیب‌ترین و تکان‌دهنده‌ترین آثاری است که در سال‌های اخیر ساخته شده است. اثری که ابداً قصد قصه‌گویی برای تماشاگر بی‌حوصله امروز را ندارد و به‌جای آن، از او می‌خواهد که به صدا و تصویر خیره شود و برای ساعاتی، حس انزجار را تجربه کند. جاناتان گلیزر، با فیلم‌برداری فوق‌العاده و تدوین صوتی بی‌نظیر، با استادی تمام توانسته وحشتِ جنایت‌کار بودن را به پوست‌واستخوان مخاطب انتقال دهد.
«The Zone of Interest» قطعاً باتوجه‌به رویکرد سازندگانش، اثری مطبوع، مخصوصاً برای تماشاگران کم‌حوصله امروز به شمار نمی‌رود. سینماروها این روزها بیشتر به دنبال هیجان و قصه هستند و چندان علاقه‌ای به اندیشیدن و مهم‌تر از همه، کسب تجربه ناخوشایند از تماشای فیلم نمی‌روند و «منطقه دلخواه» نیز دقیقاً چنین اثری است! اثری که عامدانه می‌خواهد مخاطب را نه به‌واسطه معرفی قهرمان یا ضدقهرمان، بلکه به‌واسطه درک کلی از وضعیتِ جنایت‌کاران، دچار فروپاشی روحی نماید.
«The Zone of Interest» قصد بیان این نکته را برای تماشاگر دارد که هیچ آگاهی در طول زندگی بدون درد و اندیشه به سراغ انسان نمی‌آید. از این روست که روایت تکان‌دهنده فیلم از کشتار یهودیان این بار، نه با نمایش خون و خشونت، بلکه توسط تصویر و صدا، روح و روان تماشاگر را آزار می‌دهد و در نهایت او را با یک پرسش بزرگ تنها می‌گذرد و آن این است: «ارتکاب جنایت تا چه حد می‌تواند عادی شود؟»
نمره: 10/10
منتقد: میثم کریمی
توجه کنید که جاناتان گلیزر تو سخنرانیش از کلمه occupation استفاده کرد. و اینکه جاناتان گلیزر خودش یهودی هستش و مخالف اتفاقاتی هست که الان داره میفته.
ای بابا
الان بهش نمی گن ضد ملت؟
الان خروج ممنوع می شه؟
الان معامله ممنوع می شه به نظرت؟
و هزار چیز وحشتناک که می دونم نشر داده نمی شه و خودت می دونی
کافیه شروع کنی درباره یکیش داستان بنویسی
اگه با درک شخصیت ها بنویسی
نگاهت شاید کمی عوض شد
فقط شاید در آینده دیگه نذارن فیلم بسازه. ویدیو سخنرانیش رو هم ببینی بعضی‌ها تشویق نمی‌کردن. طفلکی‌ها می‌ترسیدن دست بزنند بعدا کار پیدا نکنند.😂
من نمی‌دونم چرا خودت رو می‌زنی به اون راه. چند وقت پیش کندس اوئنز اسرائیل رو نقد کرد بعد از دیلی وایر اخراجش کردن. خودش هم تو ویدیو گفت که کسی جرئت نمیکنه اسرائیل رو نقد بکنه. چون می‌ترسن از کار بی‌کار بشند.
چند وقت پیش هم ایلان ماسک یک سری توییت درباره ADL زده و لایک کرده بود که بعدش خیلی اتفاقی با بن شپیرو داشتند از آشویتز دیدن می‌کردند. حتی اگه پولدارترین مرد جهان هم باشی باید در مقابلشون تعظیم کنی.
توجه نکردی چی شد
اونجا خصوصیه اخراجشم بکنن جای دیگه بهش می دن
بعدشم نه تنها تو اسکار تحویلش گرفتن که همه جا تحویلش گرفتن
می دونی مشکلت چیه
مشکلت اینه
سیاه و سفید می بینی
کسی نمی گه اونجا بهشته
داریم میگیم اینجا چنان ظلم برقراره
که جون خودت و خانواده در خطره و هزاران هزار مورد داریم
موردهای اونجا هر چند باشن نشون دهنده این فسلد سازمان یافته اینجا نیستن
ضمنا اون آقا هم که گفتی بعدش سر حرفش بود
انگلیسیت که خوبه جو روگنم که می شنوی خب برو یکم درباره نظام های ایدئولوژیک بخون ببین چطور علم و هنر و اقتصاد رو داغون می کنن همینکه الان داری با تکنولوژی اونور تز توهمی می دی یعنی آزادی لونور اونقدی هست که تفکر به اینجا برسه
یه سوال دیگه هم ازت داشتم
تو وقتی تو فیلمت داری سیستمی رو نقد می کنی یا در کتابت سیستمی رو می زنی ذهن خودش می ره سمت عاملانپشت پرده حتی اگه نشه بگی یهود
اونجا نمی شه به یهود چیزی گفت ولی پیشرفت اونا حاصل اینه که سیستم رو می شه ترکون. و این خودش یه مبارزه درسته نه مث اینجا که نه سینمای سیاسی داریم نه اجتماعی به صد دلیل
پدر خوانده نشون داد آمریکا رو مافیا می چرخونه
گور ویدال صدبار گفته آمریکا رو شرکت های بزرگ می چرخونن نه حززب ها
فیلم منطقه سبز مت دیمون
نشون داد شرکت های سلاح سازی از جنگ عراق سود بردن
تموم چیزهایی که از یهود و اسراییل و هر چیزی در دنیا می دونی از سمت همون غربه
این خودش نشون می ده…
عرزشی که جو روگن می بینه کم دیدم. ولی دیدم
“Right now, we stand here as men who refute their Jewishness and the Holocaust being hijacked by an occupation which has led to conflict for so many innocent people. Whether the victims of October 7 in Israel or the ongoing attack on Gaza — all the victims of this dehumanization, how do we resist?”
سخنرانی جاناتان گلیزر وقتی که اسکار رو گرفت.
قصد داشتم ببینم یکی بهم گفت مثل قرص خوابه پشیمون شدم . اقای کریمی لابد خیلی بهش چسبیده که 10 داده🤔
ایده ی اولیه فیلم عالیه ولی دو ساعت زمان ، برای القای یک مفهوم زیاد و فیلم خسته کننده و به قولی کشدار شده
الان داریم می بینم ، نسل کشی هولناک غزه، تبدیل به اتفاق روزمره ی زندگیمون شده
بچه های زباله گردم خیلی وقت که تبدیل به زندگی روزمرمون شده
راستیش نسل کشی یه تعریف مشخصی داره. اسرائیل اینکه برای کشتن چندتا تروریست، کلی انسان بی گناه رو کشته مصداق بارز جنایته ولی نسل کشی نیست. اونچه که در مرام نامه حماس آمده منتها به معنای واقعی نسل کشیه و بهترین بهانه برای ادامه اقدامات دولت تندروی اسرائیل این هست که عده ای در «جامعه صلح طلب» مدام میگن فشار دموکرات های آمریکا به اسرائیل خوبه چون آتش بس با تجدید قوای جهاد اسلامی همراه میشه و بالاخره میشه اسرائیل رو یه بار برای همیشه نابود کرد! که البته بکنن اگه میتونن، برای من اسرائیل مهم نیست؛ منتها بعدش دنیا میمونه و یه کشور غیرپیشرفته تحت قانون شریعت ناقض حقوق بشر دیگه تو منطقه!
پ.ن: خب میبینم که بانو دینا هنوز بابت اون قضیه «چهارده پونزده ها» ها به دردسر نیفتاده!!!
فشارتو بخور و دیسلایکتو بده عرزشی امت گرا! حقیقت غیر قابل انکار این هست که افراد «رادیکال بای دیفالت» لیاقتشون یکی مثل همین نتانیاهوی جانور هست در منطقه. همه تو دنیا نه یکسری افراد خودباخته فرهنگی مورد غنیمت واقع شده که بشه راحت اذیتشون کرد هستند، نه زن خانه داری که کتکشو میخوره و شیش تا شکم هم برای افزایش تعداد «جامعه صلح طلب» میزائه؛ یسری ها بیرحمانه پاسخ میدن و وقتی شما میگید ما ادامه میدیم و تندتر میشیم و طوفان ۲ و ۳ و ۴ می‌خوایم انجام بدیم، انتظار نداشته باشید حرف خاله کامیلا هریس و عمو جوی خواب‌آلو در مورد آتش بس دیگه زیاد برو داشته باشه!
برای غیرنظامیان و سپر های مظلوم انسانی البته باید خون گریست و واسه همینه هر آدمی که ذره ای شرف داره، فارغ از اینکه تفکرش چپ باشه یا لیبرال یا مذهبی، مخالف هر نوع جنگه چون جنگ و تداوم جنگ یعنی مرگ غیرنظامیان. فرق نمیکنه این جنگ باشه یا جنگ های دیگه، به شخصه عکس قربانیان بمباران درسدن هم اولین بار که دیدم به درد اومدم. منتها تو این موضوع هم باز دوباره خردی از طرف ارتجاع سرخ و سیاه ندیدیم، همون روز اول از مشت محکم و احکام کنیز گفتند و بعدش که واکنش گرفتند، ریختن تو خیابون با عکس صدام حسین، استالین و کیم جونگ اون!!!
از اون نسل z آمریکایی احمق که یهو طرفدار بن لادن شد و Queers for Palestine راه انداخت که دیگه چیزی نگیم سنگین تریم!
تو اسراییل متعصب مسلما دنبال خردمندی نمیگردم، طرف با باور به یکسری پیش فرض ها، الان بهونه کاملا موجه هم داره که همین تروریست ها دارن بهش میدن، میگه یا من دشمنم رو نابود میکنم یا دشمنم من رو نابود میکنه.
باز درود بر شرف اون ترامپ که حداقل تو این یه حوزه داشت یه اقداماتی در جهت صلح منطقه میکرد.
بهت پیشنهاد میکنم قسمتی که abby martin مهمون پادکست جو روگن بوده رو ببینی. و همینطور مستندش Gaza fights for freedom رو هم ببین. تو یوتوب رایگان هستش.
مرسی عالی بود