فیلم «شیدا» (Shayda) به کارگردانی «نورا نیاسری» و بازی «زر امیرابراهیمی» نماینده کشور استرالیا در رقابت اسکار «بهترین فیلم بلند بین‌المللی» شد.
«کیت بلانشت» یکی از تهیه‌کنندگان فیلم است و سونی پیکچرز کلاسیکس پخش‌کننده آن در آمریکای شمالی خواهد بود. این فیلم اولین بار در جشنواره ساندنس اکران شد و «جایزه مخاطبین سینمای جهان» را دریافت کرد. «شیدا» جشنواره فیلم ملبورن را افتتاح کرد و فیلم اختتامیه لوکارنو بود. ایستگاه بعدی این فیلم جشنواره تورنتو پیش از اکران سراسری در استرالیا از ۵ اکتبر است.
به گزارش مووی مگ به نقل از 30نما، داستان «شیدا» در سال ۱۹۹۵ استرالیا روی می‌دهد و از تجارب کودکی فیلمساز از زندگی در این کشور الهام گرفته شده است. امیرابراهیمی نقش زنی را بازی می‌کند که به همراه همسرش حسین با بازی «اسامه سامی» و دختر خردسالشان با بازی «سلینا زاهدی‌نیا» به استرالیا سفر می‌کنند تا مرد تحصیلاتش را در این کشور ادامه دهد. زن که خودش نیز دانشجو است، در استرالیا حجاب از سر برمی‌دارد و آزادی‌های زنان غربی را تجربه می‌کند. حسین انتظار دارد پس از پایان فارغ‌التحصیلی به ایران برگردند هرچند که همسرش درخواست طلاق کرده است.
نیاسری پیش‌تر در مصاحبه با «والچر» گفته بود: «این فیلم در واقع داستانی در مورد توانمندسازی زن است و به‌ویژه با وضعیت فعلی ایران، می‌خواستیم روی زنان و دختران شجاع ایران تمرکز کنیم.» او اضافه می‌کند که نمایش امیرابراهیمی «بسیار فراتر از انتظار» او بوده است: «افتخار می‌کنیم که او این داستان را نمایندگی می‌کند.»
این کارگردان در مصاحبه دیگری با «اسوشیتد پرس» می‌گوید سرگذشت امیرابراهیمی شباهت‌های زیادی به سرگذشت مادرش که الهام‌بخش او برای این فیلم بوده داشته است: «پیوندی که میان من و [زر امیرابراهیمی] وجود داشت غیرقابل‌توصیف با کلام نیست. نیازی نبود با هم در مورد گذشته حرف بزنیم به جز آنچه برای بعضی صحنه‌ها نیاز بود.»
جهت کوری چشم عرزشی های وطنی…چقدر ارزو میکنم این فیلم اسکار بگیره….
امیرابراهیمی اینجا که بود یه بازیگر درجه سه تلویزیونی بود که بازیهای مصنوعی و ضعیفش توی سریالها یادمون نرفته.حالا که رفته اونور،بازیگریش نه تنها پیشرفتی نداشته بلکه عقب رفت هم کرده و در حد فاجعه بازی میکنه.اما چون دور شعارزدگی و جوگیری ایرانیها و خارجیها در مورد ایرانیهاست،همینجوری جایزه است که میریزن سر بازیگرای زن معترض ایرانی از جمله زهرا امیرابراهیمی.اوناهم متاسفانه جوگیر میشن و توهم برشون میداره که راستی راستی هنرمندان مهمی هستن و خارجیها عاشقشونن!
اگه آمنه سادات ذبیح پور جای زر ابراهیمی بود هم همین و میگفتی؟ نخیر، مینشستین به به و چه چه میکردین که بالاخره دنیا به هنر ارزشی انقلاب ایران اعتراف کرد و یکی از تواندمندترین زنان انقلاب رو در میان خودش پذیرفت و انقلاب صادر شد و کل دنیا الان چشمشون به ایرانه و از این خذعبلات صد من یه غاز که جلوی شتر بریزی، نشخوارش نمیکنه.
اگه آمریکا و هالیوود بود، این حرفت رو میشد قبول کرد. اونجا نه یه اقلیت تمامیت خواه عرزشی، بلکه یه درصد عظیمی از جمعیت با اکتیویستِ سیاسی بودن یه بازیگر و سلبریتی مشکلات جدی دارن (مگه اینکه البته جیم کاویزل باشه و فیلم sound of freedom که ظاهراً مسئله، مسئله ظهور مسیح هست و هرکس مخالف باشه، قاچاقچی کودکه!). لیبل woke هم از به کسی که هرروز توییت سیاسی میزنه میدن تا کسی مثل امینم که صرفا راضی نیست آهنگ خودش تو تبلیغات سیاسی فلان نامزد جمهوریخواه استفاده بشه! منتها نه اینجا آمریکاست، نه زندگی مردم ایران مثل زندگی مردم آمریکاست و نه مطالبات سیاسیشون مثل هم پس صحبتت رد میشه.