زندیا و آن هاتاوی به فیلم جدید کریستوفر نولان پیوستند

اینکه سینما مرده و فیلما همه بد شدن که نون هر سفره هست ولی بنظر من یکی از دلایل اصلی اینکه مردم و مخصوصاً ملت ما که افسرده تر و پر مشغله تر از اونچه که باید باشن هم هستن، از فیلم دیگه زیاد لذت نمیبرن و همه فیلمها همیشه با کامنت «حیف وقت، حیف حجم» همراه هستن اینه که به یه نقطه ای رسیدیم که مردم حس میکنن دیگه همه چی رو دیدن و سخت میشه تحت تاثیر قرارشون داد. البته نزول از نظر کیفی و حتی کمی (بخاطر بحران هایی مثل کرونا و مشکلات اقتصادی و اعتصاب ها) در تولیدات نمایشی دهه حاضر غیرقابل انکار هستن ولی باز اینکه حتی نسبت به حماسی ترین، خوش نیت ترین و خلاقانه ترین آثار هم عده ای نهایت تنفرورزی رو میکنن رو نمیشه با استدلال دیگه جز اونکه گفتم توضیح داد.
خود من علاقه و ذوقم نسبت به سینما در مقایسه با پنج شیش سال پیش خیلی کم شده و فیلم و سریال هایی اومدن و من طرفشون نرفتم که قبلا امکان نداشت بیخیالشون بشم و الان نسبت به این سوپرفن هایی که هنوز با علاقه اخبار و ریلیس ها و مراسم ها و… رو دنبال میکنن و کلا یجوری مثبت هستن حسادت میکنم!
برای راضی کردن امثال ما یا باید رفت تو فاز فن سرویس شدید و نوستالژی، یا خلاقیت خیلی زیاد در قصه گویی محتوایی و بصری، یا حماسی‌گری و ساختن نشون دادن صحنه های برگ ریزون با موزیک آنچنانی و تازه باز همین ها هم برای خیلی از اشخاص کافی نیست! اما من کاری ندارم، برای من (تا وقتی که زندم) اینجاست که کارگردان هایی دارای نگرش مثل نولان که اسمشون برند هست هنوز ارزش دارن چون همون‌طور که گذشته ارتباطمون با سینما رو ساختن، حداقل برای مدتی کوتاه و قبل از اینکه هوش مصنوعی بازی رو کلا عوض کنه، میشه برای آینده هم بهشون امید بست.
کسانی مثل نولان، دنی وینلوو، مت ریوز، تام کروز و رفقای نویسنده و کارگردانش، حتی یکی مثل دیمین شزل، انیمیشن سازهایی که شاهکار هایی مثل آرکین و شکست ناپذیر و روبات وحشی رو میسازن، اکشن سازهایی که پرچم حرفه بسیار محترم بدلکاری رو بالا نگه داشتن و در صدرشون چد استاهلسکی و افراد دیگه…
اینها امید امثال من به فیلم رو زنده نگه میدارن و هر بازیگری هم که صلاح بدونن انتخاب کنن، من باز برای فیلم هاشون انتظار می‌کشم. به اینها امید میبندم نه این پیر پاتال هایی که یا خیلی توی عالم خودشون سیر میکنن و نمیتونن دیگه فیلم بسازن و وقتی میسازن هم نمیگیره و زمین و زمان رو مقصر جلوه میدن (اسکورسیزی و کاپولا) یا اینقدر فله‌ای میسازن که از چهارتا یکیش فقط شاید خوب در بیاد (ریدلی اسکات) و این وسط تارانتینو هم که سالهاست میگه میخوام بازنشسته بشم!
ما الان یک قدمی وضعیتی هستیم که هر کاربر بتونه تو خونه‌اش با هوش مصنوعی، هر سناریویی رو که دوست داره با صورت و صدای هرکسی تبدیل به فیلم سینمایی کنه و چیزی نمونده با واقعیت مو نزنن. این در کنار مسائل دیگه مردم رو نسبت به سینمای سنتی بی علاقه تر هم خواهد کرد اما من همواره اون جوهره انسانی که این هنر رو تا اینجا آورده رو خواهم خواست. اینکه یه عده انسان خوش ذوق و خلاق و هنرمند دور هم جمع بشن و حماسه خلق کنن و تا وقتی این بساط هست، به این اسم هایی که گفتم دخیل میبندم.

هر کس غذای نخورده را شور بداند عاری از خرد است

یه حس ناشناخته و موهبت الهی که نتیجه سالها زهد و تقوی و ریاضت و عبادت و چله نشینی و گوشه خلوت نشینی و دود چراغ موشی خوردن و روزی یک تکه نان خشک خوردن و دایم مانترا خوندنه…به من میگه نتیجه معکوس و با یک شر و ور بزرگ طرف خواهیم شد