آتانازی یکی از موضوعاتی است که سال ها در اروپا مورد بحث بوده است. اقدامی که برخی افراد با شرایط خاص در سوئیس آن را توسط پزشک اجرا کرده و به زندگی خود پایان می دهند. چالش های اخلاقی این موضوع، محل بحث فراوانی در محافل گوناگون بوده است. اخیراً در سال 2021 در کشور اسپانیا نیز آتانازی با شرایط بسیار خاص، قابل اجرا شده است و همین موضوع مورد توجه پدرو آلمودوار، کارگردان برجسته اسپانیایی قرار گرفته و نتیجه آن، ساخته شدن فیلم اتاق مجاور (The Room Next Door) بوده است.
داستان فیلم درباره نویسنده ای به نام اینگرید (جولیان مور) است که به صورت اتفاقی متوجه می شود دوست قدیمی اش مارتا (تیلدا سویینتن) به سرطان مبتلا شده است و تصمیم می گیرد به ملاقات او برود. مارتا در این ملاقات خواسته ای از اینگرید دارد که…
فیلم « The Room Next Door» از همان مولفه های مورد علاقه پدرو آلمودار بهره مند شده است. المان هایی که معمولاً به چالش انسان ها با پیری و درد در دوران کهنسالی گره می خورد و در عین حال، مضامین اجتماعی نظیر همجنسگرایی را هم وارد قصه می کند. «اتاق مجاور» که اولین اثر انگلیسی زبان این کارگردان نیز به شمار می رود، بار دیگر موضوعات مورد علاقه این فیلمساز را به تصویر کشیده است .
با این حال، « The Room Next Door» مسیر متفاوتی را برای نمایش رنج به کار می گیرد. برخلاف آثار قبلی این کارگردان که نمایش درد در آن نقش برجسته ای داشت، در «اتاق مجاور» شخصیت محوری داستان یعنی مارتا که به سرطان مبتلا شده، تصمیم می گیرد خود، مدیریت زندگی اش را به دست بگیرد و آگاهانه به آن پایان ببخشد. آلمودوار این وضعیت را در لابلای دیالوگ های شخصیت های داستان نیز گنجانده است؛ مانند دیالوگی که می گوید:«تو میتونی زجر بکشی اما گناهش رو به گردن شخص دیگر نندازی!»
اما چالشی که فیلم « The Room Next Door» با آن مواجه است این موضوع است که اغلب دقایق فیلم به گفتگوی میان مارتا و انگرید گذشته است بدون این که فیلمساز بخواهد از طریق ایجاد موقعیت، قصه فیلم را پیش ببرد. این رویکرد باعث شده تا علی رغم تلاش فیلمساز برای باور احساسات مارتا، برخی از روابط فیلم از جمله رابطه مارتا با دخترش چندان قابل باور نباشد و متعاقباً غافلگیر شدن دخترش در انتهای قصه نیز چندان اهمیت پیدا نکند.
به همه این موارد باید عدم انسجام خرده روایت ها را هم به مشکلات فیلم اضافه کرد. خرده روایت هایی که قصد داشته اند ارزش های زندگی در دل بحران (از جنگ گرفته تا بیماری و …) بیان نمایند اما در اجرا، منطق چندانی برای آن ترسیم نمی شود. همجنسگرا بودن دو فرد در عراق یا بدتر از آن، تاکید های فیلمساز بر مسائل محیط زیستی با مانیفست هایی که در طول فیلم بیان می شود، پیوستگی چندانی با محوریت قصه که مرتبط با مارتا و انگرید است ندارد.
نقد ویدئویی فیلم اتاق مجاور (The Room Next Door) را در ادامه ببینید:
با این حال، بازی تیلدا سویینتن و جولیان مور نقش بسزایی در جذابیت فیلم دارد. دو بازیگری که وقتی در صحنه هستند به راحتی قابلیت انتقال حس به تماشاگر را دارند و در این میان، این سویینتن است که صحنه را به خود اختصاص می دهد و بازی فوق العاده ای از خود به نمایش گذاشته است. شاید اگر قدرت اجرای دو بازیگر اصلی فیلم نبود، حتی دیالوگ های دو نفره این دو بازیگر خیلی نمی توانست تاثیر چندانی بر مخاطب بگذارد.
حقیقت این است که جامعه غرب کماکان با مسئله آتانازی در کشمکش است و فیلم « The Room Next Door» سعی دارد تصویری انسانی از این اقدام ترسیم کند و آن را با ستایش زندگی پیوند بزند، اما بعید است که کنش و واکنش های مرتبط با این اقدام اینچنین فضای ایزوله ای برای افراد داشته باشد! « The Room Next Door» شاعرانه و زیباست؛ اما شاید جهان بیرونی که در آن زندگی می کنیم اینچنین وضعیت لطیف و زیبایی نداشته باشد!
نمره: 5/10
منتقد: میثم کریمی
از اون فیلمای شعاری که فیلمساز مثلا میخواد با یه اثر هنری به تمام معضلات و مشکلات اجتماعی اشاره و درستشون کنه
حالم از اینجور فیلما بهم میخوره
درود به میثم کریمی
کوتاه و کارآمد نوشتی.