انیمیشن «Ne Zha 2» پرفروش ترین انیمیشن تاریخ سینما شد

من اصلا دردم این هستش که مخاطب امروزی به آزادی بیان و عقیده صاحب اثر دیگه احترام نمی‌ذاره. برای من چه نگاه طرف فمنیستی باشه چه ضد فمنیستی مهم نیست؛ اثر رو نگاه میکنم، اونچه لذت ببرم میگم، اونچه نبرم هم میگم. من به رسانه هیچوقت به چشم اتاق پژواک نگاه نکردم.
آهنگ Nothing Else Matters متالیکا رو شنیدی؟ من اونطوری که اونجا توصیف میشه به رسانه هنری نگاه کردم تو زندگیم (حالا اونجا دقیقا طرف صحبت خواننده مطمئن نیستم کی یا چیه ولی من با سینما و موسیقی و گیم که عشقمه اونطور صحبت میکنم!).
اما بخش قابل توجه مخاطب امروزی اینجوری نیستن متاسفانه؛ تو غرب میگن چون حالا یه پول بلیط یا هزینه اشتراک فلان سرویس رو میدیم پس صاحبِ تولیدکننده هستیم! باید براساس میل ما اثر تولید کنه. یا ارزش های مارو بازتاب میده و تایید میکنه… یا اینکه لیاقتش انواع توهین و تحقیره!
مخاطب ایرانی که خیلی بدتره، میگه حیف حجم!!!

این یه حقیقته که جناح راست از حماقت جریان های ووک نهایت استفاده رو برده؛ زنان و نژادهای اقلیت و اقلیت های جنسیتی تا وقتی حقوق خودشون رو میخواستن قابل احترام بودن اما به محض اینکه زیاده خواه شدن، گند زدن!
این شکل از حماقت و سوءاستفاده جریان مقابل ازش بارها در تاریخ جهان و عالم سیاست تکرار شده و اصلا ایراد رادیکالیسم همینه. حالا ممکنه ادعا کنند که کنش در دنیا فقط از طریق رادیکالیسم رخ میده؛ درسته… اما معمولا کسی که در رادیکالیسم زیاده‌روی میکنه رو سرجاش میشونن و از این طریق یه نظم جدید شکل می‌گیره؛ فاشیسم همینطوری شکست خورد، کمونیسم همینطور شکست خورد، ووکیسم هم همینطوری این انتخابات اخیر رو باخت!
اما در کل باز دوباره این رو بگم؛ راست محافظه کار مذهبی نمیتونه دوست من باشه. اینها فقط درحد رسیدن به اهدافشون طرفدار آزادی بیان و ورزش زنان و… هستند. وقتی قدرت و پایگاه مردمی قوی داشته باشن به قدری پررو میشن که میگن فلان نوع از هنر و اکسپرشن هنری نه به درد من میخوره، نه در راستای ارزش های منه پس مستقیم و غیرمستقیم باهاش می‌جنگم، میگم تهاجم فرهنگیه و سعی میکنم ممنوعش کنم!
وقتی در قدرت باشه میگه اصلا زن رو چه به ورزش؟! زن بشینه تو خونه و بچه بزاد و آشپزی کنه! دیگه اصلا کار به جایی نمی‌رسه که یه ترنس بخواد در بوکس یه زن رو کتک بزنه!!!
و جالبش اینه که هنوز ریشه های این عقاید رو در الگوی گفتاری اینها میشه دید.

در نهایت من منصفانه جمع بندی میکنم؛ اگه به من باشه میگم به این افراد که بخاطر دلایل عمدتاً سیاسی، از هنرمندان به قدری بیزار هستند که اوج لذتشون فقط زمانی هست که یه ریکی جرویس پیدا میشه و تو مراسم ها قهوه‌ایشون میکنه، این امتیاز رو میدم که حق دارن بگن هنرمند نباید از پلتفرمش سواستفاده کنه تا درباره مسائل حساس سیاسی و اجتماعی و اقتصادی تز بده و مردم رو گمراه کنه. این قبوله اما…
سیاستمدار و رسانه سیاسی هم باید فقط بچسبه به اجرای حکومت قانون و دیپلماسی و راه ایجاد ثبات اقتصادی و دهن کثیفش رو درباره هنر و هنرمند ببنده!!!