برگزارکنندگان هشتمین جشنواره فیلم های ایتالیایی در لس آنجلس اعلام کردند، «آل پاچینو»، ستاره نامدار هالیوود به پاس سال ها حضور چشمگیر در عرصه سینما مورد تقدیر ویژه قرار می گیرد.
این جایزه به چهره های آمریکایی ایتالیایی اعطا می شود که نقش قابل توجهی در ترویج و توسعه صنعت جهانی فیلم داشته اند. آل پاچینو روز ۱۷ فوریه این جایزه را دریافت خواهد کرد.
به گزارش هالیوود ریپورتر، رییس این جشنواره فیلم درباره تقدیر از آل پاچینو اعلام کرد: آل پاچینو یکی از بزرگترین بازیگران تاریخ سینماست که در دوران اوج سینما، یعنی دهه ۷۰ میلادی خودش را به اثبات رساند و اکنون به عنوان چهره نمادین فیلم های آمریکایی در جهان شناخته می شود.
آل پاچینو» که در سال ۱۹۹۷ شیر طلای افتخاری جشنواره ونیز را دریافت کرد، از پرآوازه ترین بازیگران تاریخ سینماست که هشت بار نامزد جایزه ی اسکار شده است.
ورود او به عرصه ی بازیگری را باید سال ۱۹۶۹ دانست؛ پاچینو در این سال در فیلم «ناتالی و من» بازی کرد و دو سال پس از آن نیز ایفای نقشی در «وحشت در نیلی پارک» را پذیرفت. اما بازی در این دو فیلم هرگز او را راضی نکرد تا اینکه فرانسیس فورد کاپولا تصمیم به ساخت یکی از شاهکارهای تاریخ سینما یعنی فیلم «پدرخوانده» گرفت و نقش «مایکل کورلئونه» به او واگذار شد.
کاپولا در ابتدا «جک نیکلسون» را برای ایفای نقش در «پدرخوانده» انتخاب کرد، اما نیکلسون این پیشنهاد را رد کرد. چراکه به گفته ی خودش نقش یک ایتالیایی را باید یک ایتالیایی بازی کند و با این کار ناخواسته بزرگترین شانس زندگی پاچینو را به او بخشید. پاچینو برای این فیلم نامزد دریافت جایزه ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد که به آن نرسید.
در سال ۱۹۷۳ او در فیلم های «مترسک» و «سرپیکو» بازی کرد. آل پاچینو در «مترسک» نقش آدمی سرگشته را داشت که در پی هویت خویش است و در «سرپیکو» نیز یک پاچینوی تمام عیار بود. وی در این فیلم نقش «فرانک سرپیکو»، افسر پلیسی را بازی کرد که فساد افسران مافوق خود را افشا می کند. او در همان سال باردیگر نامزد دریافت اسکار شد، اما بازهم این جایزه نصیب اش نشد. با این حال منتقدین، جایزه ی گلدن گلوب را به سبب بازی در «سرپیکو» به وی اعطا کردند.
از دیگر بازی های چشمگیر پاچینو می توان به حضورش در فیلم های «پدرخوانده ۲» (۱۹۷۴)، «بعدازظهر سگی» (۱۹۷۵) و فیلم «عدالت برای همه» (۱۹۷۹) اشاره کرد. پاچینو برای بازی در تمایم این فیلم ها نامزد اسکار شد، ولی به آن دست نیافت. او می گوید: «من برای اسکار بازی نمی کنم، چون بازیگری عشق من است، عشقی که هرگز نمی توانم رهایش کنم».
او برای بازی در فیلم هایی چون «کرامر علیه کرامر» (۱۹۷۹)، «اینک آخرالزمان» و «متولد چهارم جولای» (۱۹۸۹) دعوت شد، ولی او این پیشنهادها را قبول نکرد. هنگامی که کاپولا برای فیلم «اینک آخرالزمان» او را دعوت کرد، پاچینو در یک جمله پاسخ منفی به او داد: «من با تو به جنگ نخواهم آمد».
دهه ی ۹۰ را باید دهه ی نوینی برای پاچینو دانست. زیرا او که پس از بازی در فیلم «انقلاب» (۱۹۸۵) مبتلا به ذات الریه شده بود و مدت چهار سال نیز از عالم سینما دور مانده بود، در فیلم «دریای عشق» (۱۹۸۹) باردیگر خوش درخشید.
«جانی» (۱۹۹۱)، «گلن گری گلن راس» (۱۹۹۲)، «راه کارلیتو» (۱۹۹۳)، «مخمصه» (۱۹۹۵)، «تالار شهر» (۱۹۹۶)، «وکیل مدافع شیطان» (۱۹۹۷) و «خودی» (۱۹۹۸) از دیگر فیلم های برجسته ی آل پاچینو هستند. اما برترین فیلم او در این دهه، «بوی خوش زن» در سال ۱۹۹۲ بود که جایزه ی اسکار را برایش به ارمغان آورد.
علاوه بر جایزه ی اسکار، جایزه ی گلدن گلوب نیز برای این فیلم ازسوی منتقدین به او اعطا شد. زمانی که نقش شیطان در فیلم «وکیل مدافع شیطان» را ایفا کرد، همه ی بزرگان، نامداران و تماشاگران سینما و مردم عادی او را یک نابغه خواندند.
او در سال ۲۰۰۲ در فیلم «بی خوابی» نقش یک کارآگاه را بازی کرد که در تعقیب یک قاتل حرفه ای است. «تاجر ونیزی» (۲۰۰۴) را باید بهترین فیلم او از سال ۲۰۰۰ به بعد دانست.
«پاچینو» در بازیگری دارای سبک ویژه ای است و به واقع سرشار از استعداد است و به خوبی می تواند ایفاگر هر نقشی باشد. نکته ی برجسته در بیشتر بازی های او این است که مخاطب را با خود همراه می سازد. صدای گرم و دلنشین او در بازی به پاچینو کمک فراوانی می کند.
کمتر بازیگری را در سینمای جهان می توان یافت که نظیر پاچینو قدرت بازی با چشم را داشته باشد. چشمان پاچینو قدرت صحبت کردن با مخاطب را دارد و می توان برق خاصی را در دیدگان وی احساس کرد.
این یکی از امتیازات منحصربه فرد اوست و فیلم «پدرخوانده ۲» اوج بازی وی با چشم هایش به شمار می رود. قدرت و تأثیر نگاه او صحنه های جاودانه ای را در تاریخ سینمای جهان خلق کرده است.
در میان ستاره های هالیوود، بازیگران انگشت شماری چون «مارلون براندو» را می توان یافت که صدایی مانند او داشته باشند. وی برای فیلم های «پدرخوانده»، «سرپیکو»، «پدرخوانده۲»، «بعدازظهر سگی» «عدالت برای همه»، «گلن گلی گلنراس»، «دیک تریسی» و «بوی خوش زن» نامزد جایزه اسکار بود که برای فیلم آخری موفق به دریافت این جایزه شد.
جایزه ی بافتا بهترین بازیگر مرد، چهار جایزه ی گلدن گلوب، بهترین بازیگر جشنواره کارلووی واری، بهترین بازیگر جشنواره سن سباستین و دریافت شیرطلای افتخاری جشنواره ونیز در سال ۱۹۹۴ بخشی از افتخارات سینمایی این بازیگر سرشناس هستند.
ایسنا
