نقد و بررسی فیلم Stone

همه ما در قبال اتفاقات خوب و بد زندگیمان تصمیمات متفاوتی می گیریم که بعضا درست و اشتباه است. اما در مواجه با وسوسه های شیطانی ، اوضاع کمی پیچیده تر می شود و اینجاست که اعتقاد  قوی و اخلاق کارایی پیدا می کند!.” استون ” فیلمی است درباره شخصیت درونی انسانها و رفتارهایشان در قبال اتفاقات اطرافشان، مقاومت در برابر وسوسه های درونی و ایستادگی در برابر آن. انسانهایی که در ظاهر شاید خیلی خونسرد و معتقد به اخلاق باشند اما با یک اشاره کوچک رفتاری را نشان می دهند که شاید هیچ زمان دیگری مانند آن را ندیده باشید!.

جک ماربری ( رابرت دنیرو ) در آستانه ی بازنشستگی از کارش است. او مامور رسیدگی به پرونده هایی است که در آن امکان دادن آزادی مشروط و یا بخشودگی یه زندانیانی که بخشی از دوران محکومیت خود را در زندان گذرانده اند وجود دارد. در آخرین هفته از کارش او باید به پرونده ی جرالد کارسون ملقب به استون ( ادوارد نورتون ) رسیدگی کند. شخصی که پدربزرگ و مادربزرگش را به قتل رسانده سپس آنها را  به همراه خانه به آتش کشده است.او در طول بررسی پرونده با نامزد لوستا ( میلا جوویچ ) آشنا می شود ، اما این آشنایی نقشه ای است که کارسون و نامزدش برای او کشیده اند تا به هر شکل ممکن امکان آزادسازی را فراهم کنند و..

متاسفانه فیلمنامه ” استون ” با اینکه پتانسیل بالایی برای ایجاد صحنه های ناب دارد اما متاسفانه ترجیح داده که از همان فرمول های همیشگی استفاده کند. اینکه لوچتا ( میلا جوویچ ) می خواهد به هر قیمتی استون را از زندان بیرون بیاورد و در این راه از جک سوء استفاده می کند یک ایده بسیار ساده اما با پتانسیل بالا برای شکل گیری اتفاقات متفاوت است اما فیلم هیچ وقت بیشتر از یک فیلم ساده پیش نمی رود و تماشاگر شاهد هیچگونه خلاقیتی در رابطه ها نیست. شخصیت های داستان ساده و قابل پیش بینی از آب درآمده اند که این برای فیلمی مانند ” استون” که بر پایه رابطه شخصیت هاست یک سم است! متاسفانه با وجود اینکه این فیلم بازیگران مطرحی را به همراه دارد اما با اینحال به آنها اجازه نداده که بیشتر از یک نقش آفرینی ساده پیش بروند. وقتی یک فیلم بازیگرانی مانند ” دنیرو ” و ” نورتون ” را در اختیار دارد بدون شک تماشاگران انتظار این را دارند که هنرنمایی این دو را در تصویر ببینند اما تنها چیزی که نصیبشان شده یک ” دنیروی ” معمولی و یک ” نورتون ” ساده تر است که البته از لحاظ ظاهری تغییراتی زیادی کرده است. برخلاف پوستر فیلم ، ” جوویچ ” اصلی ترین شخصیت فیلم است که البته در مقایسه با شخصیت های دیگر فیلم باور پذیر تر شده است. ” جوویچ ” که به آن صدای سنگین و خشن اش در سری فیلمهای ” رزیدنت اویل ” عادت کرده ایم!، این بار در یک نقش احساسی بازی خوبی از خودش به نمایش گذاشته است و به نوعی می توان گفت دیدنی ترین شخصیت فیلم نه ” دنیرو ” و نه ” نورتون ” بلکه ” جوویچ ” است.

” استون ” ایده هایی خوبی برای تبدیل شدن به یک فیلم جذاب داشت اما نتوانست از این پتانسیل استفاده کند و در نتیجه می توان گفت که تنها یک فیلم معمولی است که رفتار شخصیت هایشان به شدت قابل پیش بینی است و فیلمنامه هم به همین شکل. برای دوستانی که می خواهند بعد از مدتها ” دنیرو ” را در یک نقش خوب ببینند توصیه می کنم از این فیلم صرف نظر کنند چون نمی تواند انتظار شما را برآورده کند .