آل پاچینو بازیگر نامدار سینمای جهان در جشن تولد 74 سالگی خود به اظهار نظر درباره جنبه‌های گوناگون زندگی هنری و شخصی‌اش پرداخت.
به گزارش مووی مگ به نقل از ایسنا، این بازیگر ایتالیایی- آمریکایی که بی‌گمان یکی از محبوب‌ترین‌های تمام ادوار تاریخ سینماست، در جشن تولد 74 سالگی‌اش گفت: بسیاری از مردم گمان می‌کنند بین من و رابرت دنیرو رقابت وجود دارد، اما او دوست من است و به خوبی او را می‌شناسم، هر دوی ما مسیر یکسانی را پیموده‌ایم و عاشق فیلم‌های کمدی او هستم، او استعداد ناب است.
سخت‌ترین نقشی که آل‌پاچینو بازی کرد؟
نقش «مایکل کورلئونه» در فیلم «پدرخوانده» بی‌شک سخت‌ترین نقشی است که تاکنون بازی کرده‌ام، من او را یک تبهکار نمی‌دیدم، اما متاسفانه استودیوی فیلمسازی در ابتدا متوجه این موضوع نبود و قصد داشت من را در حالی اخراج کند که این نقش در اوایل فعالیت حرفه‌ای من در کنار مارلون براندو بزرگ و البته از سوی فرانسیس فورد کاپولا به من پیشنهاد شده بود.
چه چیزی برای این بازیگر نعمت است؟
سال‌هاست به فروشگاه یا مترو نرفتم و فرزندانم نمی‌توانند با من بیرون بیایند، مفهوم شهرت از 20 سال پیش تاکنون تغییر فراوانی کرده است و نعمت بزرگی است اگر بتوانم بدون این که مرا بشناسند بیرون بروم.
کار کردن را از پدر بزرگم – جیمز جراردی- که یک گچ‌کار بود یاد گرفتم، چرا که کار کردن لذت زندگی او بود و من را نیز همین لذت بردن از کار به جلو پیش می‌برد.
معلمم به این نتیجه رسید که به یک پدر نیاز دارم. تقریبا نوجوانی غیرقابل کنترل بودم. هنگامی که دو ساله بودم والدینم از هم جدا شدند و از آن زمان پدری در زندگی من نبوده است،اما من می‌خواستم رفتاری متفاوت با فرزندانم داشته باشم و مسوولیت آنها را کاملا برعهده بگیرم بنابراین همیشه مسافت‌های طولانی را برای دیدن آنها سفر می‌کنم.
کودکان دیدگاه من به زندگی را تغییر دادند. وقتی قدم می‌زدم در دنیای خودم بودم و به چیزی توجه نمی‌کردم. بازیگری همه چیز من بود اما با وجود فرزندانم اکنون کارم تنها بخش کوچکی از زندگی من است.
بدترین اتفاق زندگی من از دست دادن مادرم و مادربزرگم بود که با فاصله یک سال فوت کردند. در آن زمان 22 ساله بودم و دو نفر از تاثیرگذارترین آدم‌های زندگی ام را از دست دادم و این موضوع موجب سقوط من شد و دهه 70 را از دست دادم. از سال 1977 الکل را ترک کردم و تصمیم گرفتم دوباره روی کار تمرکز کردم.
ارزش و قدرت شبکه‌های اجتماعی را درک می‌کنم، گرچه معمولا خیلی به آنها نمی‌پردازم. صفحه فیسبوک من 5/4 میلیون همراه دار، اما واقعا نمی‌دانم این به چه معناست؟ البته این شبکه‌ها سکوی مناسبی برای رساندن پیام‌تان باشد.
«آلفردو جیمز پاچینو» طی پنج دهه حضور فعال در دنیای سینما در فیلم‌های ماندگاری بازی کرده است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به «پدرخوانده»، «سرپیکو»، «بعدازظهر سگی»، «عدالت برای همه»، «گشت‌زنی»، «صورت زخمی»، «بوی خوش زن»، «مخمصه»، «وکیل مدافع شیطان»، «کافه چینی»، «تاجر ونیزی»، «13 یار اوشن» و «قتل منصفانه» اشاره کرد.
وی برای فیلم‌های «پدرخوانده»، «سرپیکو»، «پدرخوانده2»، «بعدازظهر سگی» «عدالت برای همه»، «گلن گلی گلنراس»، «دیک تریسی» و «بوی خوش زن» نامزد جایزه اسکار شد که برای فیلم آخری موفق به دریافت این جایزه شد.
جایزه بافتا بهترین بازیگر مرد، چهار جایزه گلدن گلوب، بهترین بازیگر جشنواره کارلووی واری، بهترین بازیگر جشنواره سن‌سباستین و دریافت شیرطلای افتخاری جشنواره ونیز در سال 1994 بخشی از افتخارات سینمایی این بازیگر سرشناس هستند.
