« خانه دوشیزه پرگرین برای بچه های عجیب » ( در بعضی منابع این اثر با نام « بچه های عجیب و غریب یتیم خانه خانم پرگرین » هم ترجمه شده است ) یکی از کتاب های پرفروشی بود که حتی در سال 2012 توانست مدتها در صدر جدول فروش کتاب کودکان قرار بگیرد و نقدهای ستایش برانگیزی نیز بر آن منتشر شد. در ایران هم ظاهراً انتشارات پریان قرار بوده تا حق انتشار این کتاب را عهده دار شود و این داستان را با ترجمه خانم شبنم سعادت روانه بازار نماید تا خوانندگان ایرانی نیز بتوانند این داستان که در آن تصاویر جذابی هم پیدا می شود را مطالعه کرده و از خواندن آن لذت ببرند.اقتباس سینمایی این کتاب نیز توسط تیم برتون انجام شده که دنیای کتاب بیش از هرکس دیگر، به تخیلات ذهن او باز می گردد. داستان از این قرار است :
پس از اینکه زندگی جیک نوجوان ( آسا باترفیلد ) با یک تراژدی بزرگ مواجه می شود، وی مجبور می شود به ولز مسافرت کند تا در آنجا با حقایقی روبرو شود که تا امروز از آن آگاه نبوده است. جیک در این جزیره با خانمی به نام پرگرین ( اوا گرین ) آشنا می شود که در یک خانه با تعداد زیادی نوجوان غیرعادی که هرکدام ویژگی های متفاوتی دارند زندگی می کند و در عین حال زمان نیز در سال 1943 متوقف شده است. اما جیک بزودی متوجه می شود که زندگی جدید و جالبش تمام آن چیزی نیست که وجود دارد و او باید با شخصیت خبیثی به نام بارن ( ساموئل ال جکسون ) مواجه شود که…
« خانه دوشیزه پرگرین برای بچه های عجیب » ویژگی های فراوانی دارد که مخاطب را دچار شگفتی می کند. فیلم در وهله اول به معرفی خانه خانم پرگرین با ساکنین عجیبش می پردازد که هرکدام همانند اغلب داستانهای پریانی، صاحب توانایی های منحصر به فردی هستند. از دخترکی که پرواز می کند گرفته تا فردی که دندان هایی در پشت سرش قرار دارد! فیلم زمان زیادی را صرف معرفی این شخصیت های جالب می کند و تیم برتون نیز با تسلطی که همواره در تصویرسازی های پریانی از او سراغ داریم، به بهترین شکل فصل اول داستان را برای مخاطب نوجوانش به تصویر کشیده است. اما مشکل اصلی فیلم زمانی آغاز می شود که ما با شخصیت ها و قابلیت هایشان آشنا می شویم.
پس از به اتمام رسیدن فصل آشنایی، فیلم وارد فضایی قصه گو می شود تا داستان اصلی اش را روایت کند و در اینجاست که در دام کلیشه های رایج افتاده و ضعف های اثر آشکار می گردد. نخستین ضعف فیلم در این نکته قرار دارد که تمام شخصیت هایی که در نیمه ابتدایی اثر به خوبی معرفی می شوند، در نیمه دوم فرصت چندانی برای ابراز وجود پیدا نمی کنند و تنها این جیک است که می بایست قهرمان داستان باشد. این وضعیت سوال بزرگی را در ذهن مخاطب ایجاد می کند و آن اینکه چه لزومی به معرفی کامل شخصیت هایی است که قرار نیست در نیمه دوم نقش چندانی در پیشبرد داستان داشته باشند؟ البته این سوال با این استدلال که اثر احتمالاً دنباله هایی خواهد داشت قابل پاسخگویی است اما حداقل در قسمت اول همخوانی چندانی میان شخصیت ها میسر نگردیده.
همچنین تعداد بسیار زیاد اعضای کانون عجیب و غریبان خانه خانم پرگرین به عاملی مبدل شده که اجازه رسیدن عمق پیام فیلم به مخاطب نوجوان را نمی دهد. در فیلم لحظاتی وجود دارد که پیامهای اخلاقی درباره تنهایی و لزوم تلاش فرد برای جستجوی خوشبختی در عین حال که او متمایز از دیگران است، مطرح می شود اما به جهت ازدیاد شخصیت های داستان، این پیامها خیلی زود رنگ می بازد و هرگز فرصت این را پیدا نمی کند که عمیق شوند و به مخاطب نوجوان فیلم تلنگر بزنند. شاید اگر می شد کمی تعداد شخصیت های داستان را کاهش داد و آنها را به مرور وارد داستان کرد، می شد تمرکز بیشتری بر روی این بخش ایجاد نمود.شخصیت منفی داستان را هم می توان یک شکست خورده کامل معرفی نمود که بیشتر از آنکه به صورت یک موجود بد ذات به نظر برسد، یک کاریکاتور کمیک وار از واژه « خباثت » است که به قراردادی ترین شکل ممکن در فیلم حضور دارد.
با اینحال نمی توان جذابیت های بصری « خانه دوشیزه … » را انکار نمود. اثر جدید تیم برتون از بابت رنگ و لعاب یکی از خوش رنگ ترین و شادترین آثار سالهای اخیر این کارگردان به شمار می رود و مخصوصاً بعد از فیلم نه چندان موفق « سایه های سیاه » که حال و هوایی کمدی در فضایی خون آشامی داشت، از رنگ ها و موسیقی های فراوانی استفاده کرده و طنزهای دلنشینی را هم در داستان گنجانده تا حداقل بتواند اندکی مخاطب را به یاد روزهای فوق العاده برتون با فیلم « ماهی بزرگ » بیندازد؛ با این تفاوت که اینبار مخاطب در خانه ای گرفتار می شود که بسیار شلوغ است و همه چیز عجولانه رخ می دهد.
حضور اوا گرین در فیلم یک وزنه سنگین برای موفقیت اثر در بخش بازیگری محسوب می شود. گرین به خوبی توانسته در نقش خانم پرگرین پرقدرت و مدیر باشد؛ ویژگی که به نظر می رسد اغلب فیلمسازان آن را در گرین مشاهده کرده اند و نقش هایی که به او می سپارند در همین راستا است! آسا باترفیلد نوجوان هم که یکی از خوش شانس ترین چهره های نوظهور سینماست، برای مخاطب قابل پذیرش است اما در عین حال کار چندانی هم برای انجام نداشته جز اینکه اغلب بُهت زده شود! ساموئل ال جکسون هم که توفیقی در فیلم بدست نمی آورد و اصولا فیلم، فیلمِ او نیست.
« خانه دوشیزه پرگرین برای بچه های عجیب » قاب بندی های بسیار زیبایی دارد که دل هر مخاطبی را بدست خواهد آورد. اما این جذابیت ها تا نیمه اول کارکرد دارند و نیمه دوم فیلم جز توسل به کلیشه های رایج ژانر و ضعف های قصه پردازی، دستاوردی برای برتون به همراه نداشته است. شاید اگر می شد فضای فیلم را یکدست نگه داشت و به دو بخش متفاوت تبدیل نکرد، می شد فیلم جدید تیم برتون را دوست داشتنی ترین اثر او در چند سال اخیر فیلمسازی اش لقب داد. می توان امیدوار بود که چنانچه اثر قسمت های دوم و سومی هم داشته باشد، این ضعف ها از بین رفته تا قصه پریانی جدید سینما بطور کامل به دل مخاطب بنشیند.
منتقد : میثم کریمی
این مطلب بصورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می گردد.
به کانال رسمی مووی مگ در تلگرام بپیوندید
خانه دوشیزه پرگرین برای بچه های عجیب
Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children
کارگردان : Tim Burton
نویسنده : Jane Goldman
بازیگران :
Eva Green…Miss Alma LeFay Perigrine
Asa Butterfield … Jake
Samuel L. Jackson… Barron
Judi Dench … Miss Avocet
رده سنی : PG-13 ( مناسب برای افراد بالای 13 سال)
ژانر : ماجراجویی
زمان : 127 دقیقه