کارگردان مشهور فرانسوی بعد از دو دهه دوباره دست به ساختن یک فیلم علمی تخیلی گسترده با بودجه ای عظیم زده است. همانطور که می شد انتظارش را داشت، نتیجه این شده که این فیلم از نظر جلوه های تصویری حتی از جدیدترین «جنگ ستارگان» هم جلو زده است.
به گزارش مووی مگ به نقل از بانی فیلم، آخرین باری که لوک بسون یک فیلم علمی تخیلی ساخت (یعنی فیلم «عنصر پنجم» محصول سال ۱۹۹۷)، این کار ۹۰ میلیون دلار برای او هزینه داشت و او از ۲۵۰ شات جلوه های ویژه در فیلمش استفاده کرد که از جمله معروف ترین آن ها می توان به تصویر تاکسی پروازکننده معروف بروس ویلیس اشاره کرد.
حالا و با گذشت ۲۰ سال، او دو برابر این مقدار را صرف ساخت فیلم «والرین و شهر هزار سیاه» کرده، اما توانسته ۱۰ برابر آن صحنه های جذاب و خیره کننده درست کند. تعداد شات های جلوه های تصویری این فیلم ۲۳۵۵ عدد است که چیزی حدود ۶۰۰ شات بیشتر از فیلم «جنگ ستارگان: سرکش» دارد.
کارا دِلِوین ستاره این فیلم می گوید: «ما عملا هر روز داشتیم مقابل پرده آبی فیلمبرداری می کردیم. از شش ماه فیلمبرداری، تنها دو هفته آن تحت شرایط عادی بود.»
از چیزهایی که با استفاده از جلوه های تصویری در این فیلم ساخته شده می توان به یک بازار غارگونه آدم فضایی ها، یک خرچنگ هیولا به نام مگاپتور، یک ایستگاه فضایی غول آسا که با نام آلفا شناخته می شود و همچنین یک سفینه فضایی لوکس اشاره کرد که لکسوس اسکای جت نام دارد و با کمک مهندسان واقعی کمپانی لکسوس ساخته شده است. علاوه بر این، در این پروژه مجموعه ای گسترده از موجودات فضایی جدید هم به چشم می خورد که از جمله آن ها می توان از دوگان ها، بروموسارهای غول آسا و یک موجود سی جی آی انسان گونه چند متری به نام ایگور سیروس نام برد که مسئولیت صداپیشگی اش را جان گودمن بر عهده دارد.
اما این پرل ها، یک نژاد آسمانی، ظریف و باریک و نیمه شفاف هستند که نقشی حیاتی در داستان این فیلم ایفا می کنند. مارتین هیل، یکی از مسئولان جلوه های ویژه تصویری کمپانی وِتا واقع در نیوزیلند که بسیاری از جلوه های تصویری این فیلم را ساخت (کمپانی های اینداستریال لایت اند مجیک و رودئو اف اکس دیگر کمپانی های سازنده جلوه های تصویری آن بودند)، می گوید: «آن ها یک زندگی بسیار ایده آل دارند که به صورت خیلی بدی توسط یک نبرد فضایی مختل می شود.»
هیل در ادامه می گوید: «پرل ها بر پایه نقش آفرینی های انسانی ساخته شده اند، اما لوک چیزی می خواست که بیشتر آدم فضایی مانند باشد. بنابراین ما چیزهایی به آن ها اضافه کردیم. چشم های آن ها فاصله بیشتری با یکدیگر دارند و کمی کج هستند و پیشانی شان هم گود رفتگی دارد. هر چقدر که انسانیت یک موجود را کم کنید، زیبایی کمتر وابسته به طرز تفکر شخصی می شود؛ اینکه مطمئن شویم آن ها هنوز زیبایی خودشان را حفظ می کنند نکته ظریفی بود.»
دلوین اضافه می کند: «تمام کسانی که نقش پرل ها را بازی می کنند با هم دوست بودند. بسیاری از آن ها مدل هایی هستند که من در گذشته با آن ها کار کرده ام.» پرل ها همچنین به شیوه ای بسیار خاص خودشان را بیان می کنند. هیل در این باره می گوید: «لوک می خواست آن ها از شیوه های مختلف امکان بیان احساسات داشته باشند. او می خواست آن ها بتوانند رنگ عوض کنند یا الگوهای رنگی داشته باشند که روی بدن شان شکل می گیرد.»
با این حال، حداقل یک جلوه تصویری در فیلم «والرین» جدید نیست. هیل می گوید اگر این فیلم را با دقت تماشا کنید ممکن است بتوانید یک شات کوتاه از تاکسی پرنده ویلیس را هم ببینید.
