میثم کریمی – او یکی از معدود بازیگرانی بود که می شد آمیزه ای از خشم، زیبایی و غرور را چه در سینما و چه در زندگی شخصی اش در او دید.
وی از بریتانیا به هالیوود رسیده بود. بازیگر توانایی که اگرچه بسیاری او را با نقش های سینمایی اش نظیر « بر باد رفته » به خاطر می آورند، اما شکوه و عظمتی مشابه را بر روی صحنه تئاتر تجربه کرد و در آن عرصه نیز یکی از بهترین های تاریخ به شمار می رود.
با اینحال او در تئاتر همواره زیر نام سنگین همسرش، لارنس اولیور قرار گرفت و اگرچه او بی نظیر و منحصر به فرد بود، اما همیشه هنگام صحبت درباره بازی او به تاثیر اولیور بر وی اشاره می شد.
در تاریخ سینما بازیگران بسیار کم تعدادی را سراغ داریم که بتوانند ترکیب معصومیت و غرور و خشم را یکجا به تصویر بکشند اما ویوین لی دارای چنین خصوصیات ارزشمندی بود و مهمتر آنکه به درستی از این ظرفیت استفاده می کرد. اسکارلت اوهارای اشراف زاده شباهتی به بلانش دوبوای مجنون و افسار گسیخته در « اتوبوسی به نام هوس » نداشت و احتمالاً فقط لی می توانست این تضاد را اینچنین هنرمندانه به تصویر بکشد.
لی البته در بخش حقوق برابر با مردان مخصوصا در پرداخت دستمزدها، همیشه کمترین مبالغ را دریافت می کرد تنها به این جهت که یک بانو بود و می بایست به شرایطی نابرابر تن می داد. وی در کمال تعجب، از آن دسته ستارگان سینما بود که هرگز به حق خود در این صنعت دست نیافت و پس از ازدواجش با اولیور نیز بیشتر به حاشیه رانده شد.
وی در نهایت در سال 1967 زمانی که تنها 53 سال داشت، بر اثر سل از دنیا رفت در حالی که مجموعه ای از اتفاقات ناخوشایند از جمله دو بار سقط جنین و بیماریهای روحی و روانی شدید و آلزایمر او را خیلی زودتر از پای در آورده بود.
پنجم نوامبر تولد ویوین لی بود. زیبارویی که جنونی بی نهایت داشت و این جنون در زندگی شخصی اش نیز به چشم می خورد.
