برای اولین بار امسال به خاطر بازی های شگرف بازیگران زن نقش اول، بسیار مشکل است که بتوان از بین همه آن ها، پنج نامزد جایزه اسکار 2018 را انتخاب کرد.
به گزارش مووی مگ به نقل از بانی فیلم، واقعاً بازی نقش چه شخصیت هایی، از زنان یاغی گرفته تا قانون شکن ها و یا شجاع دل ها… خوبست به لیست بهترین ها در این رشته توجه کنید:
فرانسیس مک دورمند
پیشتاز همه بازیگران امسال این بازیگر باسابقه است به لحاظ بازی درخشانی که در فیلم «سه بیلبورد خارج ابینگ، میسوری» انجام داده است. به نقش «میلدرد» مادری داغدار که به خاطر قتل دخترش چنان برآشفته شده که به انتقام برمی خیزد. مک دورمند با این نقش تأثیرگذار تماشاگران را به گریه وامی دارد.
نویسنده و کارگردان مارتین مک دونا شخصیت «میلدرد» را برای این بازیگر در ذهن خود نگاشته است. مک دورمند به جهت بازی در «فارگو» در سال ۱۹۸۷ نخستین اسکار را به دست آورد.
جسیکا چستین
این بازیگر هم با تجسم شخصیتی به اسم «مالی بلوم»- که زمانی اسکی باز توانایی در المپیک بود- در فیلمی با عنوان «بازی مالی» و تحت نظر کارگردانی چون آیرن سورکین (در اولین کارش در مقام فیلمساز) توانسته بازی چشم گیری ارایه دهد.
جسیکا در این فیلم نقش قماربازی را دارد که در یک مسابقه بزرگ پوکر در لس آنجلس نفس ها را در سینه حبس می کند. ادریس البا در قالب وکیل او ظاهر می گردد.
مارگوت رابی
در فیلم «من، تونیا» به نقش اسکیت باز، شخصیتی پیچیده و بغرنج را ترسیم می سازد. او «تونیا هاردینگ» است که با یک بازی درخشان خواهد توانست برای نخستین بار خود را به جمع نامزدها برساند. رابی تا قبل از این فیلم هرگز موفقیتی دراماتیک در اجرای نقش به دست نیاورده بود (او را در تخیلی «جوخه انتحاری» دیده بودید).
اما استون
برنده اسکار بهترین بازیگر امسال (برای بازی در فیلم «لالالند») مجدداً در این فیلم مربوط به مسابقه تنیس، نقشی حساس را به عهده گرفته است. او در فیلم «نبرد جنسیت ها» در قالب بازیکن تنیس بیلی جین کینگ ظاهر می شود که ۴۴ سال پیش با بابی ریگز (استیو کرل) مسابقه ای تاریخی یک زن و مرد را به نمایش می گذاشت.
سالی هاکینز
بدون کلمه ای گفت و شنود در اثر تحیلی گیه مو دل تورو «شکل آب» گویی قلب ها را به شدت بد تپش می افکند. هاکینز نقش زن تنها و لال «الیزا» را به طرز غیرقابل باوری تکان دهنده از کار در آورده است.
سرسه رونان
دخترک سرکش در فیلم احساسی شیرین و مطبوع «لیدی برد» به درستی مخاطب را تحت تأثیر بازی خود قرار می دهد. گرتا گرویگ در این اولین اثرش موفق شده شخصیت جذابی را از طریق رونان ترسیم سازد. بازیگری که قبل از این در فیلم «بروکلین» هم نشان داده بود تا چه حد مستعد است.
آنت بنینگ
به آسانی نمی توان درباره بازی این بازیگر- که نقش ستاره محبوب دهه ۵۰ یعنی گلوریا گریهام را به عهده گرفته- اظهارنظر کرد. او که هم چنین در فیلم «زن قرن بیستم» در سال گذشته هنرنمایی کرده بود، در فیلم «ستارگان فیلم در لیورپول نمی میرند» یک بار دیگر قدرت بازی اش را به اثبات می رساند.
مریل استریپ
با سه اسکار و بیش از سیزده نامزدی، امسال هم شانسی به خاطر بازی نقش سردبیر روزنامه «واشینگتن پست» به کارگردانی استیون اسپیلبرگ در فیلم «پست» خواهد داشت.
و این ها…
جودی دنچ (برای «ویکتوریا و عبدل»)، میشل ویلیامز (برای «همه پول های دنیا»)، جنیفر لارنس (برای «مادر!») و ویکی کریپس (برای «تهدید شبح»).
در طول تاریخ جوایز اسکار ثابت شده است بیش تر برندگان مرد از بین بازیگرانی بوده که نقش آدم های واقعی را بازی کرده اند.
بنابراین به نظر می رسد اسکار ۲۰۱۸ قاعدتاً باید نصیب گری اولدمن شود با بازی نقش «چرچیل».
این ها شانس زیادتری در اسکار سال دیگر خواهند داشت:
گری اولدمن
به یقین یکی از بهترین بازی های سال را این بازیگر با استعداد و کهنه کار در فیلم «تاریک ترین ساعت» انجام داده است. از اولین ثانیه های حضور در اثر گیرای جو رایت، مخاطب را شدیداً مجذوب می سازد.
او در قالب مرد تاریخی چاق با سیگار برگ یعنی نخست وزیر مشهور انگلیس وینستون چرچیل، همه را مسحور می کند (اولدمن نقش بتهوون را هم با توانایی بازی کرده بود).
تیموتی شالامت
رقیب سرسخت اولدمن البته بازیگر ۲۱ ساله ای است که در فیلم «لیدی برد» بازی قابل توجهی ارایه داده اما نقش جوانک «الیو» از فیلم «مرا با نام خودت صدا کن» آن سوی استعداد فطری او را به نمایش می گذارد. با نقش در این فیلم در حقیقت بازیگری متولد شده است.
اگر تیموتی شالامت در این سن و سال نامزد اسکار شود، بعد از میکی رونی در سال ۱۹۳۹ (برای فیلم «بچه ها در آغوش») جوان ترین چهره سینما خواهد بود در بین نامزدها.
دانیل دی لوییس
برنده سه اسکار، هر بار که در فیلمی حضور پیدا می کند بی تردید در لیست نامزدها خواهد آمد.
او پس از «لینکلن» و چند سال دوری از سینما، اینک بار دیگر با کارگردان پل توماس آندرسن- به دنبال همکاری شان در سال ۲۰۰۷ با فیلم «خون به پا می شود»- در فیلمی با عنوان «نخ خیال» نقشی غیرمتعارف را عهده دار شده است.
کریستین بیل
بعد از بازی در فیلم هایی نه چندان قابل توجه (مثل «قول») امسال بار دیگر با کارگردان صاحب ذوق اسکات کوپر- که برای او فیلم «درون کوره» را در سال ۲۰۱۳ بازی کرده بود- نقشی در مایه های همان فیلم در «دشمنان» برعهده گرفته است.
هیو جکمن
نقش تخیلی ابرقهرمان «والورین» را در سری «ایکس من» (مردان مجهول) فراموش کنید. امسال در فیلم نمایشی «بزرگ ترین نمایشگر» بازی کرد که معلوم نیست چرا به نمایش گذاشته نشد اما او بازی گیرایی در فیلم «و در آن مورد فراموش نکن» ارایه داده و احتمال می رود پس از «بینوایان» در بین نامزدها دیده شود.
جیک جیلنهال
سرانجام شانسی به دست آورد تا یک نقش دراماتیک را در فیلم «قوی تر» به عهده گیرد. او در قالب یک شخصیت واقعی یعنی «جف بومن» ظاهر می شود که در سال ۲۰۱۳ در بمب گذاری ماراتون بوستون پاهایش را از دست داد. جیلنهال به روی صندلی چرخدار مخاطب را شدیداً به این قهرمان دلبسته می کند.
تام هنکس
بازیگری است که با دو اسکار پشت سر هم (برای «فیلادلفیا» و «فارست گامپ») و چند بار نامزد شدن، همیشه مورد تحسین است (جدیداً با فیلم «سالی») اما امسال برای اسپیلبرگ و در مقابل مریل استریپ نقش حساسی در فیلم «پست» بازی کرده که احتمال می رود موقعیتی در اسکارها داشته باشد.
و دیگران…
جیمی بل (برای «ستارگان فیلم در لیورپول نمی میرند»)، جیمز فرانکو (برای «هنرمند بد بیار»)، دنزل واشینگتن (برای «رومن. جی. اسراییل») و اندی سرکیس (برای «سیاره میمون ها»).
