نقد و بررسی فیلم سوسپریا ( Suspiria )

یک چهره تازه به نام سوزی بانیون ( داکوتا جانسون )که در یک اجتماع سرکوب گر رشد کرده اما برای فراگیری هنر رقص آزادی کامل داشته، به یک مکان معتبر در برلین آلمان به نام « کمپانی رقص مارکوس » دعوت می شود. مکانی که برای سوزی تعبیر یک رویاست و او هم می تواند در این محل اعتبار خودش را گسترش دهد و از سوی دیگر یاغی گری خودش در مقابل تربیت مذهبی اش در گذشته را ادامه دهد.

گوادانینو که سال گذشته با « مرا به نام خودت صدا کن » موفق به جلب نظر تماشاگران شده بود و جوایز فراوانی هم کسب کرده بود، اینبار به سراغ بازسازی از فیلم داریو ارجنتو رفته است. فیلم مذکور محصول سال 1977 بود و گوادانینو برای ساختن دوباره آن تغییراتی در فیلمنامه ارائه داده که مهمترین آن فصل گره گشایی در قصه است که در فیلم قبلی خیلی دیر رخ می داد اما اینجا خیلی زودتر از زمانی که انتظارش را داریم به وقوع می پیوندد. این مورد را باید به حساب تفاوت دیدگاه گوادانینو با آرجنتو گذاشت. تفاوت های آشکاری که اگر فیلم قبلی گوادانینو را دیده باشیم می توانیم ویژگی های آن را درک کنیم.

« سوسپریا » جدید سعی کرده تمرکز بیشتری بر روی شخصیت های قصه داشته باشد و به ذهن آنها وارد شود و این متفاوت از روند نسخه کلاسیک می باشد. در نسخه کلاسیک آرجنتو بیشتر مجذوب و شیدای فرم روایی داستان شده بود و ماحصل آن موسیقی متفاوت ( که می توان گفت آزار دهنده هم بود ) و فیلمبرداری و مخصوصاً بازی با طیف رنگ و نورها بود. اما نسخه جدید به این دلیل که در همان ابتدا گره گشایی مهم قصه را انجام می دهد، تصمیم می گیرد تا تمرکز خودش را بر روی ذهنیت آدمهای قصه قرار دهد و ذهن ناآرام آنها را مورد بررسی قرار دهد.

جایی که بلانک با ظاهر ترسناک و مرموزش می تواند احساس دوگانه ای در مخاطب ایجاد نماید. ما در طول داستان به ندرت می توانیم متوجه شویم که در ذهن او چه می گذرد. او خشک و در عین حال جدی است و مانند باد شدیدی است که نمی دانیم قرار است چه چیز را با خودش بیاورد یا اینکه با خود ببرد. سوزی نیز شخصیتی است که در تقابل با امروز و گذشته اش است. او قصد دارد خود را اثبات کند و در عین حال برای رسیدن به اهداف خودش همیشه نمی تواند متکی بر استعدادش باشد. او می داند که نمیتواند در این آکادمی ترسناک و مرموز که گمشده ای هم در آن حضور دارد، یک دختر ساده و با استعداد باشد و مطمئن باشد که در این حالت انتخاب اصلی است.

تیلدا سوئینتن را می توان بهترین بازیگر فیلم دانست که نبوغ بازیگری خودش را در اینجا هم به کار گرفته و مثل یک ستاره در فیلم می درخشد. داکوتا جانسون که باید خدا را شکر کنیم از فیلمهای « پنجاه طیف خاکستری » رها شده و می تواند هنرهای بازیگری اش را هم نشان دهد، در اینجا در ترسیم دوگانگی شخصیت سوزی تا حدی موفق بوده اما برای اینکه به کیفیتی مانند آنچه که ناتالی پورتمن در « قوی سیاه » به نمایش گذاشت برسد، هنوز راه بلندی در پیش دارد.

به روایت گوادانینو اما می توان ایراداتی را هم نسبت داد و آن زمان طولانی داستان است که برای به تصویر کشیدن این قصه زمان زیادی است. قصه در طول داستان به عمق مناسبی نمی رسد و در حد یک پوسته زیبا با رنگ آمیزی ها و تکنیک های فیلمبرداری مجذوب کننده باقی می ماند که قرار است با خون یک نقاشی خشونت آمیز ترسیم نماید. روایت گوادانینو از این تابلوی خونین برای تماشاگرانی که به تکنیک های سینمایی بیش از قصه و انسجام آن توجه می کنند یک موهبت محسوب می شود و به نظر می رسد که باید کاملاً خوشحال باشند چراکه تکنیک های سینمایی در « سوسپریا » ارجح تر به قصه هستند و به یکدستی نمی رسند. هرچند که در تک سکانس های تکان دهنده می توان جذابیت های سینمایی را هم یافت که می تواند تا حد زیادی راضی کننده هم باشد.

منتقد : دیوید ساندرلند

این مطلب بصورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می گردد.

به خانواده بزرگ جامعه مجازی مووی مگ بپیوندید

سوسپریا (Suspiria)