نسخه اول فیلم «The Suicide Squad» در سال 2016 یک شکست تمام‌عیار برای DC بود. فیلم مذکور نتوانست نظر مساعد تماشاگران را کسب کند و فیلمنامه آشفته آن انتقادات بسیاری را متوجه سازندگان کرد. اما حالا پس از پنج سال، یک قسمت دیگر از «جوخه انتحار» منتشر شده تا خاطره قسمت قبل را از ذهن تماشاگران پاک کند.
داستان فیلم درباره گروهی از اَبَرقهرمانان زندانی است که برای انجام مأموریتی به یک منطقه فرستاده می‌شوند. منطقه‌ای که در آن سلسله تحقیقاتی برای ساخت یک سلاح مهیب در حال انجام است که می‌تواند منجر به خلق یک بحران در جهان شود و توازن قدرت را برهم بزند. در این شرایط این اَبَرقهرمانان که هیچ تناسبی با یکدیگر ندارند، مجبور می‌شوند در کنار هم برای نجات دنیا اقدام نمایند اما …
قسمت جدید «The Suicide Squad» در تضاد با قسمت قبلی این عنوان که در سال 2016 ساخته شد است. دی سی در ساخت فیلم پرستاره‌اش که تبلیغات وسیعی هم برای آن انجام داده بود، اشتباهات فراوانی را مرتکب شد که بزرگ‌ترین آن، جدی گرفتن تمام‌عیار فیلم و در نتیجه، سردرگم شدن شخصیت‌های کمیک بوکی در طول قصه بود. اما این بار فیلم به طور کامل تغییر مسیر داده و دلیل آن هم حضور کارگردان سری فیلم‌های «نگهبانان کهکشان» در پشت دوربین است که حال و هوای مشابه آن مجموعه فیلم‌ها را به «جوخه انتحار» آورده است. «The Suicide Squad» نسخه جیمز گان، به طور کامل از جدیتی که در نسخه قبل وجود داشت خارج شده و حال و هوایی کمدی به اثر بخشیده است. ازاین‌جهت، با اثری کاملاً متفاوت روبرو هستیم. اغلب شخصیت‌های قسمت قبل به جز هارلی کوئین که به‌هرحال از قبل با حال و هوای فیلم جدید هم هماهنگ بود، حذف شده اند و شخصیت‌های جدیدی از کامیک بوک‌ها به قصه اضافه شده اند که به طور عجیبی همه شان بذله گو هستند و در هر لحظه قصد خنداندن مخاطب را دارند!
نکته قابل‌تأمل اینکه اغلب این شخصیت‌ها مانند بلوداسپرت در داستان‌های مصور پیشینه تاریکی داشته‌اند اما جیمز گان در برگردان سینمایی ترجیح داده تا هرچه که بتواند اندکی خاطر تماشاگران را نسبت به قهرمانان داستان مکدر می کند را از مسیر قصه کنار بگذارد. در نتیجه، در فیلم «The Suicide Squad» شخصیت‌ها اصولی پرداخت نشده‌اند و فیلمساز تنها 2 دقیقه به آن ها فرصت داده تا از زبان خودشان آنچه که تجربه کرده‌اند را به‌صورت نصفه و نیمه به تماشاگر انتقال دهند تا مخاطب بداند این افراد چه کسانی هستند؛ یک روش عجیب و قابل‌تأمل به سبک آثار اَبَرقهرمانی که به نظر می‌رسد در سال‌های اخیر پذیرفته شده است.
متأسفانه جزئیات قصه در «The Suicide Squad» نه بر اساس توالی و منطق، بلکه بر حسب اتفاق بنا شده است. ازاین‌جهت شما می‌توانید انتظار داشته باشید که قهرمانان داستان بنا به صلاحدید نویسندگان، در موقعیتی قرار بگیرند که تنها هدف آن ایجاد موقعیت‌های کمیک و خنده گرفتن از مخاطب باشد یا به یکباره از جایی ناخواسته چوبی به سرشان بخورد و تمام سازوکارهای سیاست خارجی ایالات متحده در لحظه تغییر کند! رویکردی که البته باتوجه‌به حال و هوای فیلم نمی‌تواند یک نکته منفی باشد اما زمانی که این روند از حد معقول فراتر می‌رود، نمی‌توان از ازدیاد آن در فیلم لذت برد.
بااین‌حال، می‌توان گفت که شخصیت‌های «The Suicide Squad» این بار برخلاف قسمت گذشته، ترکیب بهتری در کنار یکدیگر یافته‌اند. توانایی که جیمز گان پیش‌ازاین در سری فیلم‌های «نگهبانان کهکشان» نیز به‌خوبی از آن بهره گرفته بود و مجموعه‌ای از شخصیت‌های متفاوت را به بهترین شکل کنار یکدیگر قرار داده بود که ضامن موفقیت آن فیلم شد. خوشبختانه در این جا نیز ارتباط شخصیت‌ها با یکدیگر قابل‌قبول و به‌اندازه هست و فیلم به تمام شخصیت‌های اصلی‌اش به یک اندازه بها داده است. البته که سهم برخی از شخصیت‌ها مانند پیس میکر و بلوداسپرت از شخصیت‌پردازی ناچیز است و فیلم هم علاقه‌ای به ارائه جزئیات درباره آن ها ندارد اما روی‌هم‌رفته می‌توان گفت ترکیب این چند قهرمان غیرعادی در کنار هم در فیلم «The Suicide Squad» پذیرفتنی است.
خوشبختانه «The Suicide Squad» در بخش اکشن قابل‌ستایش است. برخی از سکانس‌های فیلم نظیر فرار هارلی کوئین از بازداشتگاه جذابیت‌های فراوانی برای تماشا دارد و CGIهای استفاده شده در فیلم نیز نه در حد عالی اما قابل‌قبول هستند. بااین‌حال، نکته حائز اهمیت درباره «The Suicide Squad» اینکه این اثر نیز مطابق سنت تقریباً همیشگی آثار اَبَرقهرمانی، شخصیت‌های شرور قصه را به حال خود رها کرده و اهمیتی به آن ها نداده است. در «جوخه انتحار» به طور مشخص هیچ شخصیت منفی مهمی حضور ندارد که بتواند توازن قصه را حفظ نماید. رونمایی فیلم از ستاره دریایی به‌عنوان هیولایی بزرگ که باید با آن مقابله کرده، حال و هوای کمیکی به فیلم بخشیده است. ستاره دریایی که خیلی جدی در سطح شهر راه می‌رود و علی‌رغم قدرت فراوانش، به ساده‌ترین و عجیب‌ترین شکل ممکن از پای در می‌آید تا به هر شکل، بامزگی فیلم که جیمز گان تمام‌وکمال به آن پایبند بوده حفظ شود!
در میان بازیگران، کماکان مارگو رابی بهترین بازیگر فیلم است و به‌تنهایی توانسته شخصیت هارلی کوئین را هدایت کند. ادریس البا در نقش بلوداسپرت نیز بازی خوبی دارد و مخاطب او را می‌پذیرد. حضور جان سینا در فیلم اگرچه با درخششی همراه نیست اما در مجموع، پذیرفتنی است. دنیلا ملچیور، بازیگر پرتغالی ناشناخته‌ای هم که در «The Suicide Squad» فرصت حضور یافته، به‌خوبی توانسته خود را اثبات کند و امیدوار به درخشش در هالیوود باشد. سیلوستر استالونه هم که صداپیشگی شخصیت کوسه را انجام داده، همان وظیفه‌ای را انجام داده که وین دیزل در سری فیلم‌های «نگهبانان کهکشان» در صداپیشگی به‌جای شخصیت “گروت” انجام داده بود و در مجموع، قابل‌قبول است.
«The Suicide Squad» نسبت به نسخه قبل پیشرفت قابل‌ملاحظه‌ای داشته که باتوجه‌به حضور جیمز گان در مقام کارگردان، می‌توان امید داشت که طرف‌داران ژانر اَبَرقهرمانی به‌راحتی بتوانند با نسخه جدید ارتباط برقرار کرده و از تماشای آن لذت ببرند. جیمز گان تا جایی که توان داشته سعی کرده جوک‌های مختلف را در طول قصه از زبان شخصیت‌ها بیان کند و حتی برای یک‌لحظه قصه را از حال و هوای کمیک خارج نکند. شخصیت‌های قصه و مخصوصاً آن ستاره دریایی انتهای فیلم نیز کمیک بودن قصه را دوچندان کرده‌اند و خب، همه چیز برای لذت بردن از یک اثر اَبَرقهرمانی مهیاست!
منتقد: میثم کریمی
این مطلب به‌صورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می‌گردد.
به صفحه اینستاگرام مووی مگ بپیوندید
