«رایان اونیل» بازیگر نامزد اسکار فیلم «داستان عشق» (Love Story) و فیلم‌هایی به‌یادماندنی چون «ماه کاغذی» (Paper Moon) و «بری لیندن» (Barry Lyndon) در ۸۲ سالگی درگذشت. مرگ این بازیگر را پسرش «پاتریک اونیل» در اینستاگرام تأیید کرده است.
اونیل چند دهه با بیماری‌های مختلف از جمله سرطان خون که در سال ۲۰۰۱ در او تشخیص داده شد و سرطان پروستات دست به گریبان بود.
اونیل که چندین سال یکی از درخشان‌ترین ستارگان نسل خود بود، در مقابل بازیگرانی چون «باربارا استرایسند» و «الی مک‌گرا» ظاهر شد و با فیلمسازانی چون «پیتر باگدانوویچ» و «استنلی کوبریک» همکاری کرد. اما جدایی او از «فارا فاست» جنجال‌های زیادی برانگیخت و اعتیادش به الکل و مواد مخدر دچار بیماری‌اش کرد. ازدواج اول اونیل با «جوانا مور»، ازدواج دوم او با «لی تیلور-یانگ» و رابطه او با فاست همگی طوفانی بودند و اغلب با تلخی به پایان رسیدند.
اونیل آوریل سال ۱۹۴۱ در لس‌آنجلس و از «چارلز اونیل» نویسنده و «پاریشا اوکالاگان» بازیگر زاده شد و در ابتدا به بوکس روی آورد و در سال‌های ۱۹۵۶ و ۱۹۵۷ با «دستکش‌های طلایی» مسابقه داد. او در دهه ۱۹۶۰ با یک سوپ اپرای شبانه (Peyton Place) مقابل «میا فارو» وارد تلویزیون شد و به سرعت به سینما راه پیدا کرد.
به گزارش مووی مگ به نقل از 30نما، اونیل پس از درخشش در «بری لیندن» موفقیت اوایل دهه هفتاد را تکرار نکرد و در فیلم‌هایی چون «نیکلودین» (Nickelodeon) باگدانوویچ که نامه عاشقانه‌ای به سینمای صامت بود و «داستان الیور» (Oliver’s Story) که دنباله «داستان عشق» بود ظاهر شد. او با فیلم «بسوز هالیوود بسوز» (An Alan Smithee Film: Burn Hollywood Burn) به کارگردانی «آرتور میلر» که با بودجه ۱۰ میلیون دلاری ساخته شد و فقط ۵۲ هزار دلار فروخت شکست تجاری را تجربه کرده است.
او در سال ۲۰۱۲ به «سیندی آدامز» درباره زندگی خانوادگی خود گفته بود: «ببینید، من به خودم مهلت نمی‌دهم. چهار فرزند دارم. فقط پاتریک که گوینده ورزشی است روبه‌راه است. گریفین در زندان است. ردموند که احساس گناه شدیدی می‌کند در مرکز بازپروری است. تاتوم در مرکز بازپروری است. من مشکلات خودم را دارم. همه این‌ها تقصیر من است؟ به گمانم بله.»
«باربارا استرایسند» در واکنش به درگذشت اونیل می‌نویسد: «ما دو فیلم با هم ساختیم، «چه خبر دکتر» (What’s Up, Doc) و «رویداد اصلی» (The Main Event). او شوخ و جذاب بود و فراموش نخواهد شد.»
«میا فارو» می‌نویسد: «روحت شاد رایان عزیز.»
