نقد و بررسی بازی Doom: The Dark Ages

Doom: The Dark Ages جدیدترین قسمت در سری مشهور بازی‌های id Software است. این بازی که به عنوان یک پیش‌درآمد برای ریبوت سال 2016 دوم در نظر گرفته شده، تلاش دارد علاوه بر گسترش داستان و مبارزات سری، یک سبک تازه برای “کَندن و تکه‌تکه کردن” ارائه دهد. این نسخه، که بر پایه موتور جدید id Tech 8 ساخته شده است، از نظر بصری خیره‌کننده‌ترین و طولانی‌ترین نسخه در طول 30 سال گذشته این فرانچایز محسوب می‌شود.

Doom: The Dark Ages در پس‌زمینه هجوم نیروهای جهنم به Argent D’Nur روایت می شود. شخصیت Doom Slayer وظیفه دارد جلوی شیاطین جهنم را بگیرد، تا نتوانند یک شیء ارزشمند را به چنگ آورند؛ شیئی که می‌تواند کفه ترازو را به نفع جهنم تغییر داده و به سلطه‌گری بیشتر بر سایر قلمروها کمک کند. برای طرفداران داستان این سری، Argent D’Nur مکانی است که در حین رویدادهای Doom Eternal به آن سفر کردیم و همان جایی است که Doom Slayer نیروی خداگونه خود را دریافت کرد.

در حالی که صحنه‌های فلش‌بک کوتاهی در Doom Eternal به وقایع بعد از Doom II و پیش از Doom (2016) اشاراتی داشتند، دوم: دوران تاریک اولین تجربه واقعی ما از ماجراهایی است که Doom Slayer در این دوره زمانی انجام داده است. بی‌آنکه چیزی از داستان بازی لو برود: او با پوتین‌های سایز ۱۴ و شات‌گان قدرتمند خود مشغول در هم کوبیدن شیاطین بوده است—و البته در این مسیر کاملاً حماسی به نظر می‌رسیده است.

داستان Doom: The Dark Ages درباره چیست؟

Doom: The Dark Ages غنی‌ترین روایت داستانی را نسبت به هر نسخه قبلی دوم ارائه می‌دهد. اگر چه Doom (2016) و به شکلی بیشتر، Doom Eternal موفق به گسترش دنیای دوم و ارائه داستانی محکم شدند، دوم: دوران تاریک تلاش کرده تا با استفاده از میان‌پرده‌های سینمایی و صحنه‌های درون بازی به روایت عمیق‌تر و ساختاربندی‌شده‌تری بپردازد. صداپیشگی در این بازی کیفیت بالایی دارد و به طور کلی داستان به خوبی روایت می‌شود، حتی اگر برخی نقاط داستان کمی اغراق‌آمیز به نظر برسند.

داستان بازی شامل پیچش‌های دراماتیک یا عناصر فلسفی و خوداندیشانه‌ای نیست (و از این بابت بسیار خرسندم). از نگاه یک طرفدار قدیمی سری، از دسامبر سال ۱۹۹۳، یکی از جذاب‌ترین ویژگی‌های Doomguy که بعدها به Doom Slayer تبدیل شد، اعتقاد قاطعانه و مستقیم او بود: «شر باید نابود شود.» نیازی نیست چیزی فراتر از این تحلیل شود و اگرچه سه نسخه قبلی بازی با موفقیت دنیای دوم را گسترش داده‌اند، Slayer تا به امروز وفادار به اصول اولیه طراحی‌اش مانده است.

Doom: The Dark Ages این ویژگی‌های ذاتی Slayer را تقویت می‌کند و به شکل موثری دنیای اطراف او را می‌سازد. دوم همیشه درباره قرار دادن Slayer در موقعیت‌های غیرممکن و مشاهده راه‌حل او با یک شات‌گان، اراده‌ای فولادین و نفرت از دشمنانش بوده است. این ترکیب، اوج قدرت تخیل و فانتزی است، و بهترین نتیجه زمانی ایجاد می‌شود که Slayer خودِ Slayer باقی بماند. داستان بازی این موضوع را به خوبی درک کرده و دنیایی بزرگ‌تر برای مبارزات Slayer بنا می‌کند—و این ایده به‌زیبایی عمل می‌کند.

مکانیزم مبارزات Doom: The Dark Ages:

بخش عمده‌ای از بازی به مبارزه اختصاص دارد، با یک چرخه مبارزه کاملاً جدید که مسیر متفاوتی از نسخه‌های قبلی بازی در پیش گرفته است. طبق مصاحبه‌ای با Hugo Martin در فوریه:

“در سال 2016، از شما خواستیم بدوید و شلیک کنید. در Doom Eternal، پرش کنید و شلیک کنید. و در Doom: The Dark Ages، شما باید بایستید و مبارزه کنید.”

این عبارت کاملاً ماهیت مبارزات بازی را توصیف می‌کند. مبارزه در Doom: The Dark Ages روشی کاملاً جدید برای رویارویی با شیاطین جهنمی معرفی می‌کند. اضافه شدن Shield Saw—یک اره با قابلیت استفاده به عنوان سپر—کاملاً شیوه مبارزات را تغییر داده است. برخلاف مانورهای آکروباتیک معروف Doom Eternal، The Dark Ages شما را تشویق می‌کند تا مستقیماً به سمت دشمن حمله کنید، با اسلحه در دست و سپر بالا.

اگر پیش از این هیچ‌گاه نسخه‌های اولیه دوم را بازی نکرده باشید، ممکن است کمی طول بکشد تا به این تغییر عادت کنید—که البته خیلی پیشنهاد می‌کنم سری به نسخه‌های قدیمی بزنید. مبارزه در The Dark Ages بسیار واقعی‌تر و غریزی‌تر احساس می‌شود، با تاکید بیشتر بر درگیری نزدیک و مبارزه تن‌به‌تن. البته اگر نگرانید که این ویژگی باعث کاهش تمرکز بر اسلحه‌ها شود، اصلاً این طور نیست.

سیستم اسلحه‌ها و قدرت‌ها در Doom: The Dark Ages:

بازی در نمایش تنوع و قدرت اسلحه‌ها فوق‌العاده عمل می‌کند. The Dark Ages خلاقانه‌ترین سلاح‌ها تاکنون را معرفی کرده است. در حالی که برخی از آن‌ها الهام گرفته از نسخه‌های قبلی دوم یا حتی دیگر عناوین استودیوی id Software هستند، تعدادی اسلحه کاملاً جدید نیز برای نابود کردن ارتش جهنم طراحی شده‌اند. این سیستم مبارزه جدید نسبت به نسخه‌های قبلی آزادی بیشتری در استفاده از اسلحه‌ها می‌دهد. برخلاف Doom Eternal، که گاهاً شما را مجبور می‌کرد از اسلحه‌ی خاصی برای دشمنان خاص استفاده کنید، این آزادی وجود دارد که با اسلحه‌ها و سبک بازی مورد علاقه خود مبارزات را پیش ببرید.

سرعت و روانی مبارزات در Doom: The Dark Ages:

برخی منتقدین اولیه نگران بودند که شعار جدید بازی یعنی “ایستادن و مبارزه کردن” از سرعت و هرج‌ومرج پرشور سری دوم بکاهد. اما با گذراندن بخش داستانی بازی—و البته با همان پوتین‌های سایز ۱۴ Slayer—به‌جرات می‌توانم بگویم این نگرانی بی‌مورد بوده است. مبارزه در Doom: The Dark Ages بسیار سریع و پاسخگو احساس می‌شود، با قابلیتی برای فعال کردن دویدن دائمی، که حرکت در نقشه‌ها را سریع و هموار کرده است و به شما اجازه می‌دهد به راحتی بین تیرهای دشمن جاخالی بدهید و دشمنانتان را نابود کنید.

تلفیق تنوع مبارزه‌ها—جابجا شدن بین حملات تن‌به‌تن و از راه دور، دفاع با Shield Saw و پرتاب آن در خطوط دشمن—به‌قدری لذت‌بخش است که نمی‌توان از آن دست کشید. این سیستم کاملاً بر اساس فانتزی قدرت Doom Slayer بنا شده است و ترسی که جهنم از او دارد، کاملاً موجه می‌نمایاند. شخصاً از این مبارزات بیشتر از Doom Eternal لذت برده‌ام، زیرا حس سنگینی و مقاومت Slayer در این نسخه، به مراتب نزدیک‌تر به شخصیت او به نظر می‌رسد.

یکی از عناصر جالب که به طور رسمی در تجربه بازی Doom معرفی شده، امکان شخصی‌سازی درجه سختی در منوی تنظیمات است. این امکان فراتر از انتخاب درجه‌های آسان، متوسط یا سخت می‌رود و به شما اجازه می‌دهد بسیاری از جزئیات تجربه بازی خود را تنظیم کنید. بعد از مدتی کار با تنظیمات—که حتی در حین بازی نیز قابل تغییر هستند—تحت تأثیر میزان آزادی و شخصی‌سازی‌ای که این سیستم به شما می‌دهد قرار گرفتم. این یک اضافه عالی به این فرنچایز است.

آخرین نکته درباره مبارزات به کنترل‌های مدیریت سیستم‌های مبارزاتی به‌ظاهر پیچیده در Doom: The Dark Ages مربوط می‌شود. در حالی که تماشای گیم‌پلی The Dark Ages گاهی اوقات ممکن است کمی گیج‌کننده به نظر برسد، اما تجربه بازی کردن آن کاملاً متفاوت است. مبارزات در این بازی یک زرادخانه قوی از اسلحه‌ها و روش‌های درگیری را ارائه می‌دهد، در حالی که طرح کنترل‌ها ساده باقی مانده است.

کنترل‌های پیچیده یکی دیگر از انتقادات من به Doom Eternal بود، که در Doom: The Dark Ages رفع شده است. برای روشن شدن، کنترل‌ها ساده نیستند، بلکه برای راحتی استفاده بهینه‌سازی شده‌اند. این سیستم به خوبی عمل می‌کند و به شما اجازه می‌دهد تمام توجه خود را بر روی کاری که در دست دارید متمرکز کنید—کَندن و پاره کردن تا زمانی که تمام شود.

همراه با چندین سلاح جدید، از جمله سه سلاح سرد مختلف و Shield Saw که قبلاً اشاره شد، Doom: The Dark Ages یک سیستم Rune بهبود یافته را برای تقویت تجهیزات شما معرفی می‌کند. این یک تکامل هوشمندانه از تکرارهای قبلی دیده شده در نسخه‌های اولیه است و یک طرح‌بندی بسیار روان‌تر و قابل فهم‌تر را ارائه می‌دهد.

برخی جنبه‌ها از عناوین قبلی قرض گرفته شده‌اند، مانند سیستم تسلط برای باز کردن قفل سلاح‌ها و جمع‌آوری مواد در سراسر جهان برای خرج کردن بر روی ارتقاءها، و همه آن‌ها با هم ترکیب شده‌اند تا سیستمی را ایجاد کنند که هم برای Doom: The Dark Ages منحصر به فرد است و هم برای بازیکنان بازی‌های FPS با سیستم‌های پیشرفت آشنا.

با توجه به کمپین و طراحی مراحل، دو نکته اصلی دارم. اولین مورد مربوط به طول و ریتم Doom: The Dark Ages است. id Software در چندین نوبت گفته است که این جدیدترین نسخه بزرگترین عنوان Doom است که تا به حال ساخته‌اند، و این در کمپین ۲۲ مرحله‌ای بازی مشهود است. در حالی که برای تکمیل داستان تقریباً همان زمان Doom Eternal لازم است—من حدود ۱۵ ساعت در درجه سختی معمولی بازی کردم—خود مراحل احساس مقیاس بسیار بزرگتری دارند. داستان نیز به همین ترتیب، از نظر وسعت بزرگتر احساس می‌شود و درگیری با گروه بسیار بزرگتری از شخصیت‌ها را ارائه می‌دهد.

اگرچه من به طور کلی از داستان لذت بردم، اما لحظاتی وجود داشت که ریتم بازی کند به نظر می‌رسید و برخی مراحل یا لحظات بیش از حد طولانی بودند. حتی پیمایش برخی از مراحل بزرگتر نیز گاهی اوقات طولانی‌تر از حد نیاز احساس می‌شد. راه‌های منحصر به فرد برای پیمایش برخی از این مراحل را جبران می‌کردند—به ویژه، سوار شدن بر روی پشت یک اژدها یا هدایت یک Atlan mech.

هر دو روش‌های منحصر به فردی برای ارائه مقیاسی بزرگ به جهان ارائه می‌دهند، اما بعد از بازی کردن یک یا دو مرحله با هر یک، جذابیت خود را از دست می‌دهند. این به ماهیت نسبتاً ساده کیت‌های مبارزاتی آن‌ها در مقایسه با Slayer بازمی‌گردد. این بدان معنا نیست که هر یک بد هستند؛ آن‌ها به سادگی نمی‌توانند با تجربه Slayer مقایسه شوند، و در نتیجه، احساس خارج از مسیر با بخش عمده بازی می‌کنند.

انتقاد کوچک دیگر من از ریتم داستان مربوط به چند مبارزه با باس خاص است. در حالی که برای جلوگیری از اسپویلر وارد جزئیات نمی‌شوم، چند لحظه در طول کمپین وجود داشت که درگیری با باس‌ها کمی تکراری می‌شد. به ویژه دو مبارزه با باس نزدیک به پایان وجود داشت که بسیار طولانی‌تر از حد لازم طول کشیدند، بدون اینکه مکانیک‌های مبارزاتی جدید و معنی‌داری را برای حفظ حس تازگی معرفی کنند. خوشبختانه، این فقط دو بار اتفاق افتاد، و با وجود نبردهای طولانی، پاداش حاصل از میان‌پرده‌های مربوطه به روان‌تر شدن تجربه کمک کرد.

در مورد طراحی مراحل، id Software در Doom: The Dark Ages عملکرد فوق‌العاده‌ای داشته است. در حالی که میدان‌های مبارزه بسیار بازتر و برای اکتشاف مناسب‌تر احساس می‌شوند، طراحی پیمایش است که من بیشتر از همه قدردان آن هستم. در حالی که من یک طرفدار پروپاقرص Doom Eternal هستم، با میزان زیاد پیمایش هوایی آن کمی مشکل داشتم—اغلب مجبور می‌شدم مناطق خاصی را دوباره بازی کنم زیرا پرشی را از دست می‌دادم یا فضای عمودی را اشتباه محاسبه می‌کردم. Doom: The Dark Ages به تجربه‌ای زمینی‌تر بازگشته است. این بدان معنا نیست که فضای عمودی عنصری از طراحی مراحل نیست، بلکه بدان معناست که پیمایش آن کمتر مبتنی بر مهارت است. در نتیجه، پیمایش مراحل بسیار روان‌تر و قابل دسترس‌تر احساس می‌شود، حتی برای بازیکنان جدیدتر.

در نهایت، مراحل Doom: The Dark Ages مناطق زیبا و منحصر به فردی را برای اکتشاف Slayer فراهم می‌کنند. در مورد اکتشاف، مناطق مخفی و جمع‌آوری‌ها بازگشته‌اند—به ویژه اسباب‌بازی‌ها، که به یکی از اصلی‌ترین عناصر در عناوین اخیر Doom تبدیل شده‌اند. در حالی که محل قرارگیری آن‌ها در اطراف مراحل بسیار خلاقانه و جمع‌آوری آن‌ها به اندازه Eternal سرگرم‌کننده است، کمی ناامید هستم که برخلاف پیشین خود، اتاق غنایم برای نمایش گنج‌های شما وجود ندارد. با این وجود، اگر شما یک جمع‌آورنده هستید، چیزهای زیادی برای یافتن پنهان شده در سراسر مراحل Doom: The Dark Ages وجود دارد.

Doom: The Dark Ages یک اضافه عالی به فرنچایز Doom است. این بازی به پر کردن پیش‌زمینه داستان Slayer کمک می‌کند در حالی که عناصر اصلی شخصیت او که برای ۳۰ سال پایدار بوده‌اند را حفظ می‌کند. مبارزه بسیار زمینی‌تر احساس می‌شود در حالی که ریتم غریزی پیشین خود را حفظ می‌کند، و ترکیب جدید مبارزه تن‌به‌تن و از راه دور عالی احساس می‌شود. همچنین، در حالی که چند مشکل ریتم در طول کمپین و یک یا دو مبارزه با باس وجود دارد که می‌توانستند کوتاه‌تر باشند، Doom: The Dark Ages یک عنوان سرگرم‌کننده و جذاب است و ارزش خرید را برای بازیکنان جدید و قدیمی را دارد.

نمره: 8.5 /10