داستان فیلم :
پرنسس آنا (آدری هپبورن)، پرنسس کشوری ناشناخته در یک تور اروپاگردی بسر میبرد. به سبب کار سنگین دولتی، به نزد پزشک خود میرود و وی داروی آرامبخش برایش نسخه میکند. آنا شبانه از سفارتخانه کشورش فرار میکند ولی با تاثیر دارو، روی یک نیمکت عمومی به خواب میرود.
یک خبرنگار آمریکایی به نام جو بردلی (گریگوری پک) او را بیدار میکند تا برای رفتن به خانه به او پولی بدهد، ولی چون آنا جواب درستی نمیدهد، او را به خانه خود میبرد.
فردای آنروز جو در دیدار با مدیر خود، با دیدن عکس پرنسس متوجه هویت او میشود ولی…
منبع : ویکی پدیا
کارگردان :
ویلیام وایلر : ویلیام وایلر(1981_1902) یکی دیگر از کارگردانهای خوب امریکایی بود که کار خود را با فیلمهای وسترن گروه «ب» و فیلمهای کوتاه برای عموی خود ، کارل لیمل، در کمپانی یونیورسال پیکچرز آغاز کرد. در 1935 به سمیول گلدوین پیوست و به اقتباس کننده ای متبحر شهرت یافت بویژه اقتباس از نمایشنامه ی ساعت کودکان نوشته ی لیلیان هلمن، که وایلر آن را در 1936 به نام این سه نفر به فیلم درآورد. وی همین نمایشنامه را در 1962 با نام اصلی دوباره ساخت. وایلر همچنین نمایشنامه ی بن بست (1937) نوشته ی سیدنی کینگزلی را با همکاری هلمن و فیلم روباه های کوچک (1941) ، از نمایشنامه ی لیلیان هلمن را کارگردانی ، ورمانهای دادز وُرث (1936)، بلندیهای بادگیر(1939)، خانم مینیور(1942) و وارثه (1949) ،پارامونت، برگرفته از رمان واشینگتن اسکئور اثر هنری جیمزو با بازی مونتگمری کلیفت و اُلیویا دو هاویلند و نمایشنامه های دیگری مانند جزبل (1938) و نامه (1940،هر دو برای وارنرها) رااقتباس سینمایی کرد. فیلمبردار اغلب این فیلمها گرگ تولند، فیلمبردار ممتاز امریکایی بود که پیش از همشهری کین (1941) از ارسن ولز در فیلمهای بلندیهای بادگیر و روباه های کوچک با وضوح در عمق تصویر تجربه هایی کرده بود. آخرین فیلم وایلر برای گلوین ، بهنرین سالهای زندگی ما(1946)، در سال پخش خود همچون شاهکاری تلقی شد و جوایز اسکار آن سال را جارو کرد .بهترین سالهای زندگی ما فیلمی معمولی ، اما بشدت تأثیرگذار درباره مسائل سربازان از جنگ برگشته بود که می کوشند که خودرا با شرایط پس از جنگ تطبیق دهند.
شهرتی که وایلر از فیلمهای جنگی بدست آورد به او امکان داد که بلند پروازی کند و این بلند پروازی ها با فیلمهای کشور بزرگ (1958،یونایتد آرتیستز) و بن هور (1959) به اوج خود رسید، و فیلم بن هور با کسب یازده جایزه ی اسکار ، رکورددار جایزه ی اسکار است. او در این دوره فیلمهای جالبی ساخت که غالباً در کمپانی پارامونت تهیه شدند، از جمله فیلم بدبینانه، خشن و حادثه ای ذاستان کارآگاه (1951). اقتباس های دیگری از رمان خواهرکری(کری 1952) نوشته ی تئودور درایزر. رمان ساعات ناامیدی(1955) نوشته ی جوزف هیز که درامی سنگین مربوط به دوران معاصر بود. یک کمدی رمانتیک دلپذیر به نام نعطیلات در رم(1953)و فیلمی نامتعارف (نسبت به دهه ی 1950) بنام ترغیب دوستانه (1956) داستان خانواده ی سرخ پوستی از قبیله ی کواکر، که در وسط جنگ داخلی می کوشد صلح دوستی را حفظ کند. در دهه ی 1960 فیلم کلکسیونر(1965) را از رمان جان فولز اقتباس کرد که فیلمی انتقادی و نیرومند است. فیلمهای بعدی ویلیام وایلر ، از جمله دختر مسخره(1968) و آراد شدن ل. ب. جونز(1969) اعتباری برای او به ارمغان نیاوردند، با این حال در 1975 انستیتوی فیلم امریکا جایزه ی یک عمر دستاورد هنری را به وی اهدا کرد.
ویلیام وایلر سرانجام در 27 جولای 1981 و در سن 79 سالگی بر اثر حمله قلبی دار فانی را وداع گفت.
منبع : وبلاگ سینمای کلاسیک هالیوود
بازیگران :
آدری هیپبورن : ستاره دوست داشتنی سینمای کلاسیک که تماشای لبخند و نگاه زیبایش، هرگز تماشاگران را خسته نمی کرد. هیپبورن به خاطر شکل و شمایل اش ( بسیار باریک اندام ، چشمان زیبا و لبخندهای دلنشین ) همواره به عنوان بازیگر نقشهای دختران جوان و عاشق پیشه به بازی گرفته می شد، حتی زمانی که در فیلم صبحانه در تیفانی ، از آن شکل و شمایل همیشگی کمی فاصله گرفت ، باز هم همه او را مهربان ترین دختری امروزی ( در آن زمان ) نام گذاری کردند! هیپبورن در دوران بازیگری خود توانست 4 بار کاندید دریافت اسکار بهترین بازیگر زن برای فیلمهای تنها در تاریکی ، داستان راهبه ، سابرینا و صبحانه د ر تیفانی شود و تنها یکبار آن هم برای فیلم تعطیلات رومی توانست اسکار بهترین بازیگری را دریاف کند.
هیپبورن در سال 1993 در سن 64 سالگی بر اثر ابتلا به سرطان درگذشت.
گریگوری پک : الدرد گریگوری پک در پنجم آوریل سال ۱۹۱۶ در کالیفرنیا به دنیا آمد.
در شش سالگی پدر و مادرش از هم جدا شدند و سرپرستی او را مادر بزرگش برعهده گرفت. از کالج سن دیه گو فارغ التحصیل شد و سپس به دانشگاه برکلی رفت. بعد از اتمام تحصیلات دانشگاهی راهی برادوی شد تا بخت خود را در عرصه بازیگری بیازماید.
پک اولین نقش خود را در نمایش «ستاره صبح» (۱۹۴۲) ایفا کرد و پس از آن دیوید سلزنیک او را برای بازی در فیلم روزهای افتخار (۱۹۴۳) انتخاب کرد. پک در سال ۱۹۴۴ وارد هالیوود شد و تقریباً از همان آغاز به عنوان یک ستاره درخشید. او ظرف پنج سال ۴ بار نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر شد.
پک اولین نقش مهم خود را در سینما با بازی در فیلم طلسم شده (۱۹۴۵) به کارگردانی آلفرد هیچکاک تجربه کرد. او در فیلمهای کلاسیک و به یادماندنی کشتن مرغ مقلد (۱۹۶۲)، تعطیلات در رم (۱۹۵۳)، اسب کهر را بنگر (۱۹۶۴) و برفهای کلیمانجارو (۱۹۵۲) بازی کرد. کاراکتر آتیکوس فینچ در فیلم کشتن مرغ مقلد با بازی گریگوری پک در نظرسنجی انستیتوی فیلم آمریکا بهترین و محبوبترین قهرمان در فیلمهای سینمایی تاریخ هالیوود شناخته شد. پک برای بازی در این فیلم اسکار بهترین بازیگر نقش اول را گرفت.
او از آن دست بازیگرانی بود که نمیشد نقشهای منفی را به آنها سپرد. پک دوبار آدم بد قصهها شد؛ یکی در فیلم جدال در آفتاب (۱۹۴۶) و دیگری در فیلم پ
سران برزیلی (۱۹۸۷). نقش کاپیتان در موبی دیک محصول ۱۹۵۶ به کارگردانی جان هیوستن، از نقشهای پرطرفدار پک بود.
گریگوری پک در سال ۱۹۶۸ جایزه انسان دوستی جین هرشولت را از آن خود کرد. او تقریباً آخرین بازمانده مردان بزرگ هالیوود بود که در دهه ۴۰ درخشیدند. گرینگوی پیر که در سال ۱۹۸۹ ساخته شد، آخرین هنرنمایی پک در سینما بود.
خود او در میان تمام فیلمهایش کشتن مرغ مقلد را از همه بیشتر دوست داشت.
پک در سال ۱۹۶۶ به عنوان رئیس کمیسیون بینالمللی موسسه سرطان آمریکا برگزیده شد. پس از این که آوا گاردنر (ستاره بزرگ سینمای کلاسیک آمریکا) در سال ۱۹۹۰ فوت کرد، یک خدمتکار و سگ او را به ارث برد. در راهپیماییهای مارتین لوترکینگ با او همراه میشد و پس از ترور لوترکینگ در سال ۱۹۶۸، یک پیشنهاد داد تا مراسم اسکار بعد از مراسم ختم او برگزار شود. در ماه میسال ۲۰۰۳ و تنها دو هفته قبل از مرگش، انستیتوی فیلم آمریکا نقش او، آتیکوس فینج در فیلم کشتن مرغ مقلد را به عنوان «برترین قهرمان پردههای سینما در همه دوران» برگزید. ایندیانا جونز در رتبه دوم قرار گرفت و پس از آن جیمز باند سوم شد. به همراه عدهای از دوستانش در شهر «اجولا (شهری در آنجا به دنیا آمد) تماشاخانهای ساخت و هر وقت که برنامه کاری اش به او اجازه میداد، نمایشش را به روی صحنه میبرد تا عطش کار کردن در تئاتر را در خود سیراب کند. در روزهای جوانی، قبل از این که ستاره سینما شود، از طریق «راهنمای سالن کنسرت» و «مدل لباس مجلهها» امرار معاش میکرد. او و چارلتون هستون که در فیلم کشور بزرگ با هم همبازی بودند، هر دو نقش منفی دکتر جوزف منگل (افسر ستمگر ارتش آلمان نازی) را بازی کردند. پک در فیلم پسران برزیلی و هستون در فیلم پدرم، روا آلگوئم. قرار بود در فیلم چارل
ی و کارخانه شکلات سازی نقش «پدربزرگ جو» را بازی کند، اما قبل از آغاز پروژه درگذشت.
نکاتی که درباره « تعطیلات در رم » نمی دانید :
گفته شده که هنگام نوشتن داستان، نویسنده کری گرانت را در ذهن داشته است.
گرانت به دلیل اینکه احساس می کرد برای همبازی شدن با هیپبورن در یک فیلم عاشقانه ، زیادی پیر است، از بازی در این فیلم انصراف داد.
یکی از دلایلی که باعث شد تا ویلیام وایلر ، تمام مدت فیلم را در ایتالیا فیلمبرداری کند، به دلیل نامه های تهدید آمیزی بود که از جانب کمیته حقیقت یاب به وایلر به دلیل لیبرال بودن ارسال می شد!
پس از اتمام فیلمبرداری ، گریگوری پک به سراغ تهیه کنندگان رفت و به آنها اعلام کرد که هیپبورن حتما برای بازی در این فیلم برنده اسکار خواهد شد. تهیه کنندگان هم نام او را برجسته تر در پوسترهای فیلم قرار دادند و در نهایت هیپبورن برنده اسکار هم شد.
ویلیام وایلر ابتدا در نظر داشت تا از جین سیمونز در نقش ” آن ” استفاده کند. حتی گفته می شود که قرار بود این پروژه به دلیل انصراف سیمونز از بازی در فیلم ، کنسل شود!
پیش از آنکه ویلیام وایلر به عنوان کارگردان این فیلم انتخاب شود، قرار بود تا پروژه را فرانک کاپرا کارگردانی کند و از کری گرانت و الیزابت تیلور در نقش های اصلی استفاده کند.
« تعطیلات در رم » از طرف انجمن فیلم آمریکا به عنوان چهارمین فیلم ( از ده ) فیلم رمانتیک برتر تاریخ سینما شناخته شده است.
کمپانی پارامونت تاکید داشت تا فیلم در هالیوود فیلمبرداری شود اما پس از اصرار وایلر به فیلمبرداری در ایتالیا، کمپانی قید کرد که در اینصورت بودجه فیلم محدود خواهد بود و خبری هم از رنگی بودن فیلم نیست!
فرانز پلانر که فیلمبرداری فیلم را برعهده داشت، در طول ساخت فیلم دچار بیماری شد و هنری آلکان جایگزینش شد.
بودجه فیلم تنها 1.5 میلیون دلار بود !
اولین فیلم آمریکایی بود که بطور کامل در ایتالیا ساخته شد.
گریگوری پک زمانی که در صحنه فیلمبرداری « تعطیلات در رم » حاضر شد، به دلیل جدایی اش از همسرش به شدت افسرده بود. اما در جریان فیلمبرداری با زنی فرانسوی به نام ورونیکه آشنا شد و با وی ازدواج کرد. این دو تا آخر عمرشان در کنار یکدیگر زندگی کردند.
دیالوگ های فراموش نشدنی :
شاهزاده : اینجا آسانسور هست؟
جوئی برادلی : اینجا اتاق منه! 
تعطیلات در رم : Roman Holiday
کارگردان : ویلیام وایلر
نویسنده : ایان مک للان هانتر، جان دایتون
بازیگران :
گریگوری پک / جوئی برادلی
آدری هیپبورن / شاهزاده آن
ادلی آلبرت / اروینگ رادویچ
آکیم تامیروف / پابلو
محصول 1953
جوایز : برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن برای آدری هیپبورن ، برنده اسکار بهترین طراحی لباس در حال سیاه و سفید
کاندید دریافت اسکار در رشته های بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای ادی آلبرت، بهترین کارگردانی هنری در حالت سیاه و سفید ، بهترین فیلمبرداری، بهترین کارگردانی، بهترین تدوین، بهترین فیلم و بهترین فیلمنامه
امیر گلسفیدی
این مطلب بصورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگیرد قانونی می شود.
