نقد و بررسی فیلم Tower Heist

« سرقت برج » دقیقاً زمانی به اکران عمومی درآمده که مردم در گوشه و کنار آمریکا در تظاهراتشان خواستار تجدید نظر در سیاست های مالی دولت شده اند. اگرچه « سرقت برج » اصولاً از لحاظ داستانی ارتباطی با ” وال استریت ” ندارد ( هرچند کلاهبردار فیلم یک ” وال استریت “ی است!) اما به وضوح فاصله طبقاتی بسیاری را که در یک مجتمع تجاری وجود دارد به تصویر می کشد. البته « سرقت برج » به هیچ عنوان قصد واکاوی مسائل مربوط به بازنشستگی یا چگونگی بالا کشیدن پول را ندارد و تنها هدفش این است که یک موقعیت ناخوشایند را در شرایطی طنز به تصویر بکشد تا تماشاگر به بدبختی هایش بخندد! و همینطور هم شده.

هتل برج (Tower Hotel ) مکانی است که در آن کارگران زیادی مشغول بکار هستند و از این راه زندگی ساده و بی تکلفی برای خود ساخته اند. مدیر این عمارت جاش کواس ( بن استیلر ) نام دارد. جاش مدیری بسیار کارآمد و دلسوز است که سعی می کند به هر نحوی که هست رضایت مشتریان و البته کارگرانش را برآورده کند. همچنین در این هتل مردی همه کاره! به نام آرتور شاو ( آلن آلدا ) حضور دارد که علاوه بر اینکه بر تمام مسائل هتل برج احاطه کامل دارد، مسائل مربوط به حقوق بازنشستگی کارگران نیز از زیر دست او رد می شود. بزودی مشخص می شود که آرتور شاو تمام حق و حقوق بازنشستگی کارگران را بالا کشیده و حالا پلیس در پی کشف میزان کلاهبرداری و متعاقباً مجازات آرتور شاو است. اما در این بین وضعیت کارگران بلاتکلیف است و کسی به آنها جواب قانع کننده ایی نمی دهد ، به همین خاطر جاش تصمیم می گیرد تا گروهی متشکل از افراد قابل اعتمادی که به آنها کار می کرده را جمع آوری کند و با طرح یک نقشه، آرتور شاو را بدزد تا شاید بتواند از این طریق ضرر و زیانی که نصیب کارگران شده را با زور از او بستاند!. جاش برای اینکار فردی به نام اسلاید ( ادی مورفی ) که یک خلافکار و سابقه دار است را استخدام می کند تا از تجربه های او در این راه استفاده کند و…

« سرقت برج » قابل پیش بینی است و از این لحاظ نمی تواند کمدی فاخری به حساب آید اما به دلیل شوخی های ریز و هوشمندانه ایی که در خود دارد، فیلمی قابل تحسین و تماشایی است. در « سرقت برج » شخصیت ها دور هم جمع می شوند و قصد دارند تا آدم پولداره داستان را به پایین بکشند، همه ما می دانیم که امر به نحوی قرار است شکل بگیرد اما دلیلی که باعث می شود تا یک فیلم با داستانی قابل پیش بینی موفق عمل کند، شوخی هایی است که در جریان اصلی فیلم شکل می گیرد و « سرقت برج » در این رابطه بسیار هوشمندانه عمل کرده. این فیلم اگرچه از درونمایه ایی طنز برخوردار است اما شما به وضوح می توانید نابسمانی هایی اجتماعی و اختلافات فاحش طبقاتی را بیابید که با زبانی طنز ( و البته تلخ ) به تماشاگر یادآوری می شود. شخصیت آرتور شاو که یک ” وال استریت ” ی کامل است و زندگی بسیار لوکس و مرفهی برای خودش بهم زده، نماد کامل سیاست مالی نادرست آمریکاست و البته منم منم هایش هم باعث می شود تا بیشتر شبیه یک ” وال استریت ” ی باشد. گروهی هم که قصد دارند تا حقشان را از شاو دریافت کنند ، هرکدام نماینده ایی از قشرهای مختلف جامعه آمریکا هستند. جاش به عنوان مدیر گروه و کسی که همواره عاشق کارش بوده، ملموس ترین شخصیت فیلم برای یک آمریکایی است.

اما اگر بخواهیم از این نمادپردازی ها خارج شویم ( خودم بیشتر مایلم تا پرداخت کمدی را بررسی کنم تا اینکه این فیلم را به سیاست یا چیزی در این مایه ها سوق بدهم!) باید بگویم که فیلم لحظات کمدی بسیاری دارد که می تواند لحظات مفرحی را برای شما به ارمغان بیاورد. اصلی ترین این سکانس ها مربوط به آموزش خلافکاری توسط اسلاید به اعضای گروه است. به عنوان مثال می توانم سکانسی را نام ببرم که در آن اسلاید بعد از آموزش های فراوان ، اعضای گروه را جهت دزدی به مرکز خرید می برد و هر کدام از آنها در این مکان مشکلاتی را بوجود می آورند. خوشبختانه پرداخت این دست از صحنه ها در « سرقت برج » به هیچ عنوان اغراق آمیز نبوده و شما می توانید به راحتی از آنها لذت ببرید.

به نظرم مهمترین عامل موفقیت فیلم کارگردانی دقیق « برت راتنر » بوده است. « راتنر » همان کسی است که توانست سری فیلمهای « ساعت شلوغی » را با آنکه مدام از لحاظ محتوا در حال تنزل بودند، سرپا نگه دارد و تماشاگر را برای دیدن این فیلم به سالن های سینما بکشاند. « راتنر » در این فیلم هم به خوبی این موضوع را درک کرده که نمی توان با دیالوگ های بی ادبانه تماشاگر را از تماشای این فیلم راضی کرد، به همین جهت تصمیم گرفت تا با ایجاد کمدی موقعیت به سراغ ساخت این فیلم برود که به نظرم بسیار هم موفق بوده.

بهترین شخصیت فیلم بدون شک اسلاید ( با بازی ادی مورفی ) است. « ادی مورفی » چند سالی است که در فیلمهای هالیوودی یا نقش زنان چاق را ایفا می کند و یا اینکه در حال صحبت با حیوانات! است اما در « سرقت برج » ، وی به روزهای خوبش در دهه ی 90 میلادی بازگشته و ایفاگر شخصیتی است که تکه کلامها و نحوه اجرای شوخی هایش تماشاگران زیادی را به خنده وا خواهد داشت. « بن استیلر » دیگر بازیگر موفق فیلم است. شخصاً « استیلر » را هرگز جزو بهترین کمدین های هالیوود نمی دانم ولی معتقدم که او موقعیت کمدی را به خوبی می شناسد و به راحتی توانایی پرداخت بی نقص آن را دارد. در « سرقت برج » هم « استیلر » حضور موثری دارد و قرار گرفتن او در کنار « مورفی » سبب ایجاد صحنه هایی تماشایی شده ؛ ظاهراً « استیلر » در این فیلم علاوه بر بازیگری، به نوعی مشاور کارگردان هم بوده. « مایکل پنا » هم یکی دیگر از بازیگران فیلم است که مطابق معمول نقش شخصیتی را ایفا می کند که با سرعتی مثال زدنی صحبت می کند!، حضور « کیسی افلک » در این فیلم در نوع خودش جالب است چراکه تقریباً عادت کرده بودیم که او را در نقشهای انسانهای مشکل دارد ببینیم ( نظیر فیلم « قاتل درون من » ) با اینحال « افلک » در این فیلم نشان داد که برخلاف برادرش – که کاملاً برای بازی در نقشهای کمدی بی استعداد است – بازیگری است که توانایی بازی در همه نوع نقشی را دارد.

« سرقت برج » فیلمی است که شما را می خنداند اما انتظار نداشته باشید که با تماشای آن از خنده رودبر شوید. فیلم در پرداخت شوخی هایش سعی کرده تا حفظ ادب را همواره به خاطر داشته باشد و البته چندتایی هم حرف سیاسی ملایم بزند که همگی اینها روی هم رفته باعث شده تا « سرقت برج » کمدی متوسطی باشد که ارزش یکبار نگاه کردن را داشته باشد.