«Poor Things» برخلاف ساخته پیشین لانتیموس یعنی «سوگلی» که بیشتر مولفه‌های موردعلاقه هالیوود را یدک می‌کشید، بیشتر با سبک و سیاق آثار لانتیموس نزدیک شده است. اثری که در آن فرم نقش بسزایی دارد و روایت داستان با پیچیدگی‌های روایی و با ارجاعات تاریخی و فرهنگی فراوان همراه هستند.
داستان فیلم درباره دختربچه‌ای (اما استون) به نام بلا است. بلا توسط خالقش (ویلیام دافو) به دنیا آمده است و اگرچه جثه یک انسان بالغ را دارد؛ اما از لحاظ ذهنی، کودکی است که به طور مداوم در حال یادگیری و شناخت دنیاست. شناختی که باعث می‌شود تجربیات گوناگونی کسب کند و…
«بیچارگان» به‌خوبی با بهره‌گیری از زبان تصویر، در طول فیلم، سوژه و شخصیت‌های خود را پرورش می‌دهد و ازاین‌حیث می‌توان گفت که به‌طورقطع، یکی از هنرمندانه‌ترین آثار سال به شمار می‌رود. بااین‌حال، اگرچه «Poor Things» از لحاظ فرم، اثری برجسته و شایسته ستایش است، اما در بخش محتوا رویکردهایی دارد که می‌توان به آن انتقاداتی وارد دانست. «بیچارگان» به طور مشخص، به دنیای مدرن انتقاد دارد و سازوکاری فمینیستی در پیش می‌گیرد تا دنیا را از دیدگاه یک کودک (با جثه‌ای بزرگسال) ببیند. کودکی که هیچ درکی از قواعد دنیای مردانه و زندانی که در این دنیا برای زنان ساخته شده ندارد.
بلا در طول قصه از طریق ارتباط با مردان و جامعه، متوجه چارچوب‌هایی می‌شود که از سوی مردان برای زنان ساخته شده است. چارچوبی که چنانچه زنان از آن‌ها تبعیت نکنند، به‌عنوان یک انسان سطح پایین از آن‌ها یاد خواهد شد. بااین‌حال، در این مسیر بلا به طور کامل خود را از این قوانین مستثنی می‌کند و به همین جهت، مردان هم شیفته او می‌شوند. مردانی که تا پیش‌ازاین با زنان فراوانی ارتباط داشتند؛ اما ناگهان خود را درگیر کسی می‌بینند که نتوانسته‌اند بر او چیره شوند و به همین جهت، دلباخته او می‌شوند.
بااین‌حال، نگاه لانتیموس به جامعه زنان در بخش میانی فیلم دچار چالش می‌شود. جایی که علاوه بر توضیح طولانی فیلمساز، تأکید بر جنسیت و روابط جنسی، بیش از آنچه که نیاز است، به تصویر کشیده شده و این در حالی است که مسائل سیاسی از جمله “ظهور سوسیالیسم” نیز به داستان وارد می‌شود. شاید بهتر می‌بود که به‌جای تأکید مکرر بر ارتباط جنسی بلا با افراد مختلف، فیلم بیشتر به شخصیت‌های مکمل از جمله همسر سابق می‌پرداخت تا فرصت بیشتری برای شناخت و متعاقباً نتیجه‌گیری نهایی فیلم مهیا میشد.
(این پاراگراف پایان فیلم را لو می‌دهد) اما پایان‌بندی فیلم نیز تا حدودی بحث‌برانگیز است. جایی که بلا، درحالی‌که به نظر می‌رسد بر دنیا و سازوکارش چیره شده، گوشه‌ای نشسته و در حال کتاب‌خواندن است و در آن سو، همان مردانی که قوانین محدودکننده برای زنان ترسیم کرده‌اند، در قامت یک گوسفند مجدداً متولد می‌شوند! پایان‌بندی که احتمالاً موردپسند گروه‌های فمینیستی خواهد بود؛ اما برای یک اثر به کارگردانی لانتیموس، یک عقب‌گرد آشکار محسوب می‌شود.
نقد ویدئویی فیلم «Poor Things» را در ادامه ببینید:
«Poor Things» اما از لحاظ بازیگری قطعاً در رده بهترین‌های سال قرار می‌گیرد. اِما استون، ستاره بی‌چون و چرای فیلم است و بازی او به‌طورقطع یکی از درخشان‌ترین بازی‌های سال سینمایی که گذشت لقب می‌گیرد. دیگر بازیگران فیلم از جمله مارک رافالو نیز عملکرد فوق‌العاده‌ای در مقابل دوربین داشته‌اند و در مجموع می‌توان گفت که «بیچارگان» در بخش بازیگری، یکی از درخشان‌ترین آثار سال به شمار می‌رود.
«Poor Things» مانند اکثر آثار لانتیموس، در بخش فرم اثری درخشان به شمار می‌رود. فیلمی که جزئیات فنی آن از موسیقی گرفته تا فیلم‌برداری و رنگ‌آمیزی در بالاترین سطح قرار دارند و می‌تواند توجه هر علاقه‌مندی به سینما را به خود جذب کنند. بااین‌حال، رویکرد محتوایی فیلم قابل‌بحث است و احتمالاً نظرات متفاوتی را در بین علاقه‌مندان به سینما رقم خواهد زد. فیلمی که به طور آشکارا در جهت حمایت از جامعه زنان ساخته شده اما در دقایقی، مسیری شعاری را پیش می‌گیرد و فراموش می‌کند که هنر سینما نه شعار، بلکه ارائه زبان تصویر برای انتقال مفهوم است؛ مفهومی که حداقل از لانتیموس انتظار داشتیم آن را به بهترین و بی‌نقص‌ترین شکل ممکن ارائه نماید.
نمره: 7/10
منتقد: میثم کریمی
واقعا برام سواله چطوربازیگرا چنین صحنه های کثیف و وقیحی بازی میکنن و بعد به راحتی بین مردم میگردن!!! این دیگه کلا یه فیلم مستهجن بود
صحنه های جنسیش بیخودی زیاد بود دلیلی نداشت اینهمه سکانس س*س نشون مخاطب بده
صد رحمت به اوپنهایمر!
با این همه سر و صدا انتظار بیشتری داشتم، فیلم چندش آور و طولانی بود و ظرف متن و محتواش سرریز میکرد که اغلب چیز بدی نیست برای اینکه جای گفت و گو درمورد فیلم رو باز میذاره ولی تو این مورد بخصوص به نفع فیلم تموم نشده چون کلا یکی دوتا تعبیر و تفسیر بیشتر نمیشه ازش کرد که همونا هم سرنخشون مستقیم میخوره به سوژه و کلمه مورد علاقه ملت غیور: «فمنیسم»!
تصویربرداری و بازی بازیگران البته قابل تحسین هستند.
از نظر مفهومی میشه گفت همون گفتمان باربِی گرتا گرویگ منتها خیلی اکستریم تر! شباهت های خیلی زیاد و عجیبی به فیلم کالت و بدون ادعای frankenhooker 1990 هم داشت البته!!!
سالهای قبل از این مدل فیلم های غیرمتعارف اغلب محصول همین استودیو سرچ لایت یا A24 و focus (که قدیما بیشتر فعال بود) بیشتر استقبال میکردم ولی به شخصه الان تو یه فازی از زندگیم هستم که فیلم هایی مثل این حتی ماهی یه دونه اش هم زیاده واسم و دیگه بیشتر دنبال آثار فان هستم که این… خب این از اونها نیست! اما در دوره ای که انتخاب های سینمایی همه افراد محدود شده و این مسئله حتی به جاهای بالاتری هم رفته طوریکه فیلمی مثل این که سالهای دور فقط در جشنواره های اروپایی یا آمریکایی مستقل دیده میشد، الان نامزد یازده تا اسکار شده؛ و اکثریت قریب به اتفاق هم قید حداقل یه نوع ژانر و گفتمان سینمایی رو زدن، فقط میتونم بگم که مبارک طرفداراش، فیلم برای من نبود!
فیلم فقط lighthouse با این که در نگاه اول ارتسی و خیلی گنگ ممکنه به نظر بیاد ولی به خاطر بازی های فوق العاده دو بازیگر نقش اصلی حتی چیزی هم از فیلم نفهمی فوق العاده فیلم فانی هست.
موافقم
آقا میثم فرم رو از محتوا جدا ندون
از شما بعیده با این ادبیات له فیلم بپردازی
فیلم در فرم خوب و در محتوا بد
اگر در فرم خوبه حتما می تونه تا اندازه‌ای محتوا رو القا کنه
البته آشکار است شما فرم رو چگونگی در نظر نگرفتید بلکه به عنوان ساختار در این متن حسابش کردید
بله فیلم موسیقی و بازی درخشانی داره. استون عالیه
گاهی نماهای عالی داره
اما داستان اصلا پیچیدگی نداره
شخصیت استون با تجربه رابطه های مختلف اونم رابطه هایی که جز اون مردی که دو تا پسرش رو میاره پیچیدگی و ظرافت داستانی کمی داره نمی تونه باعث چنین دگرگونی بشه
این شخص در چه دوره ای از رشد هست که با لمس خود چنین دستخوش شهوت می شه
این شخص چطور از این رابطه ها که گاهی خشونت امیزند ترسی به دل راه نمی دهد
این که ایده زنی بزرگسال با ذهن کودک را داشته باشیم خوب است اما پرداخت هر دارایی چه فکری و جسمی باعث افزودگی در آن می شه
اما آیا ارزش تولید شده ان با ادعای آن هم‌پایه است؟
نگاه به مردان در پایان فیلم به نظر من نسبت با آن مردانی که در فیلم دیدیم درست است.
اما نگاه ، نگاه پیچیده ای نیست
از این شیادی های شخصیت روفالو زیاد دیده ایم. این که چنین فاسدی غیرتی شود و زن را ابزار بداند باید به گونه ای که خاص فیلم است پرداخته شود نه کلیشه ای.
شخصیت همکار پدر بهتر است . و نمایشی تر شده.
شخصیت دافو هم همینطور
صحنه تیر اندازی به پا و پاشیدن لیوان هم خوب است
زن سیاهپوستی که دوست استون است در روسپی خانه هم تا حدی درک شدنیست
ضمنا فیلم زنان شیاد و سواستفاده گر هم داره و فقط به مرد نمی کوبد
نیاز است بار دیگر ببینم .
اما نگاه به س*س.جنسیت. و نگاه ابزاری با دیالوگ‌های نه چندان قدرتمند و تصویر نه چندان نو
عقب‌گردی آشکار برای لانتیموس است
با این سخنتان موافقم
نقد جالبی بود آقای کریمی البته مشخص بود با دست نوازش به سر این فیلم داشتید نقدش میکردید اما بازم خوب بود.
اما من برام سواله چرا تو کشور هایی مثل کره جنوبی و ژاپن که سالیان سال درگیر مرد سالاری بودن و الان به برابری رسیدن و رسانه هاشون هم آزاده چرا بر عکس هالیوود،سینمای اروپا یا حتی سینمای خاورمیانه، صنعت فیلم و سریالشون چرا پر نشده از تولیدات فمنیسم افراطی؟ یعنی فمنیسم،فمنیسم افراطی و تفکر مرد ستیزی دیگه تقریباً تو تمام آثار هالییوودی دیده میشه و تبلیغات هرزگی و روابط آزاد و ترویج خیانت رو تو اکثریت فیلم های پرفروش میبینم
اما کره جنوبی و ژاپن چرا با اینکه میتونن اما فیلم و سریال فمنیسمی نمیسازن یا اگه هم می‌سازن طوری هست که مردان هم خوششون میاد؟ دلم میخواد بدونم مگه مردای آمریکایی چقدر تو گذشته و حال با زناشون وحشتناک رفتار میکردن که الان انقدر فمنیسم تو کشورشون میفروشه
موافقم 👌
مگه تو سینمای ژاپن. کره رو چقدر دنبال میکنی؟
ژاپن تاریخش آکنده از مردسالاریه
من موندم تو به غرب میگی هرزه و بی بند و بار
به کشور خودمون که سینماشون ده ها سال افتضاحه و فیلمای پرفروشش مبتذلن چی میگی
از همه مهمتر به سینمایی که فساد مالیش وحشتناکه چی میگی
واقعا فکر نمی کنی این همه پولشویی این همه ساختن با بیت المال و برنگشتن پول کار آدماییه که از عامل های روسپی گری و خیانت و… فکر میکنی ککشون میگزه که به بچه‌های کار تجاوز می شه
تفکرهای قانونی و و غیرقانونی که باعث اختلاس می شه اصلا مهمه براش ؟
دست کم سینمای اونجا داره این چیزا رو میگه
به کشور خودت چی میگی که فیلم فاجعه ای مث فسیل پرفروش تاریخشه
سینمای قبل انقلاب با همه کاستی ها ضعف ها و ابتذالش حرکت رو به جلویی داشت( اصلا هم سلطنت طلب نیستم لعنت هم به پسر شاه که بیرون از کشور واسه خودش حال می کنه و دو تا جمله عقلی و علمی و تحلیلی که بوی ایران توش باشه نمی ده(
اما مثل شماها که رقص و مشروب خوردن در فیلم رو بی بند و باری می دونستن نابود کردن
و سینمایی تحویل دادن که واقعا غیرانسانیه غیر دینیه غیر هنریه
حاالا تو رو نمی گم و بزرگتر تو که از این شعارا می دن زیاد دیدم از یه طرف می شینین تو خلوتتون گرگ وال استریت و همین فیلم و امریکن پای می بینید
از یه طرف تو جمع شعار اخلاق وا نجابتا می دید
نه تنها اخلاق که دین را هم نابود کردید با این جلوه گری
سنی هم نداریا اما عین مردم یا مسافران زمان که از قاجار پریدن چهل و پنج سال پیش حرف می زنی
از هر دری سخن گفتی،
عاوَرین عاوَرین.
سینمای بالیوود هم پر از ابتذال و رفتارهای غیر اخلاقی هست
کلا پشت پرده سینماهای جهان چیز خوبی نیست
آقای رامین بزار اینطور بهت بگم:اثبات شی نفی ماعدا نمی کند.
اینکه من میگم سینمای غرب در این فاز جدید دچار تباهی شده به معنی نیست که من سینمای ایران رو یک صنعت و هنر پاک و خالص و معصوم میدونم یا میگم همه چی تو این مملکت گل و بلبله.
هالییوود یک فیلم فمنیسمی افراطی ساخته ( از نظر من) و بنده هم دارم نظر خودم رو در مورد این فیلم و فمنیسم افراطی میگم،نقد من از این اثر به معنی تایید آثار مخالفش نیست جناب
این بستگی داره چطور اثبات کنی
شما شبحی از استدلال را داشتی
چون ادبیات بکار رفته و حکم‌دهی شما
چیزی غیر از ادعاتون رو ثابت می کنه