ژانر وحشت در سینمای بین الملل سالهاست که جایگاه ویژه ای نزد تماشاگران یافته و از محبوبیت بسزایی برخوردار است. طی چند دهه گذشته آثار مختلفی در سینمای وحشت از « هالووین » گرفته تا « احضار » موفق به جلب نظر تماشاگران شده اند و به فروش بسیار خوبی نیز دست یافته اند. اما این ژانر در سینمای ایران جز در موارد معدود، هرگز نتوانست جایگاه خود را بیابد و فیلمسازان بزرگ هم تمایلی به ورود به این عرصه از خود نشان ندادند. اما با رونق شبکه نمایش خانگی و سریالهایی که در آن ساخته می شود، تهیه کنندگان تصمیم گرفتند تا با توجه به محبوبیت بالای ژانر « وحشت » در میان ایرانیان،سریالی ترسناک را روانه بازار نمایند.
این سریال ترسناک « احضار » نام دارد که در نگاه نخست ما را به یاد سری فیلمهای « احضار » به تهیه کنندگانی و کارگردانی جیمز وان می اندازد. داستان سریال درباره مردی است که همسرش گیسو را از دست داده است. او پس از این اتفاق، با دوست صمیمی همسرش ازدواج می کند. اما زندگی خوش آنها با توهم حضور همسر سابق مرد به مشکلاتی بر می خورد. زنی که پیش از مرگ بصورت شوخی یا جدی، عنوان کرده بود که اگر شوهرش با زن جدیدی رابطه برقرار کند به سراغش خواهد آمد!
یکی از الزامات ساخت آثار سینمای وحشت، فضاسازی مناسب برای القای ترس به مخاطب است. در این ژانر، مخاطب بیش از آنکه از سوژه های داستان بترسد، از اتمسفری که بر قصه حاکم است دچار اضطراب می شود و سپس توسط سوژه ها دچار ترس و وحشت می شود. اتفاقی که در سریال « احضار » ابداً اهمیتی به آن داده نشده و طراحی صحنه در ابتدایی ترین شکل ممکن و متناسب با یک سریال درام ساخته شده است و فصاسازی هوشمندانه ای برای خلق وحشت ایجاد نمی کند. این اشتباه را می توان خشت اشتباه اول نامگذاری کرد چراکه عناصر بعدی ژانر وحشت به آن وابسته هستند و اگر در این مرحله اشتباهی صورت بگیرد، عناصر بعدی نیز با مشکل مواجه خواهند شد.
متاسفانه فیلمنامه و روایت، دیگر ضعف سریال را تشکیل می دهد بطوریکه در اکثر مواقع مخاطب در نقطه مقابل وحشت قرار می گیرد و خنده را جایگزین استرس می بیند! از ضعف های آشکار سریال می توان به عدم درک موقعیت و همچینن شخصیت پردازی اشاره کرد. ضعف های دیالوگ نویسی به حدی در سریال « احضار » مشهود است که ما حتی در سریال لحظه ای را می بینیم که روح تمام انگیزه ها و تصمیمات و آنچه که می خواهد انجام دهد را به زبان می آورد و به نوعی قصه را برای تماشاگر شرح داده و باقی دقایق سریال به تصویرسازی همان موقعیت ها خلاصه می شود! ضعف های فراوان در دیالوگ نویسی، یکی از اشکلات عمده سریال به شمار می رود.
اما در اصلی ترین بخش سریال یعنی ایجاد وحشت، سریال بیشترین ضعف ممکن را دارد. جایی که سازندگان سریال تمام عناصر وحشت را از سینمای وحشت یک دهه اخیر هالیوود کپی کرده اند و در اینجا با زبان فارسی به مخاطب عرضه کرده اند. آنها به این نکته توجهی نداشته اند که سینمای وحشت طی دهه ها در غرب با فرمت کنونی شکل گرفت و به مخاطب عرضه شد و برای ساخت یک اثر ترسناک ایرانی نیاز هست تا از المان های بومی استفاده شود تا برای تماشاگر آشنا و ملموس باشد و بتواند ترس عمیقی را تجربه نماید. متاسفانه ترس های لحظه ای در سریال « احضار » به حدی ساده و پیش پا افتاده هستند که به سختی بتواند مخاطب حرفه ای را به سمت خود جلب نماید.
بازی گرفتن بد کارگردان از بازیگرانش نیز وضعیت بد سریال را دوچندان کرده است. در سریال « احضار » خوشبختانه بازیگر مشهوری وجود ندارد و این یک ویژگی مثبت برای سریال قلمداد می شود. اما اتفاقی که این مزیت را به حاشیه می راند این است که در مقابل دوربین بازیگرانی قرار گرفته اند که ضعف های بازی در آنها فراوان است و اجرای ضعیف شان باعث عقب ماندن سریال شده است. تاکید بر شیطانی نشان دادن دختربچه در صورتی که کودک سریال ابداً ارتباطی با فضایی که در آن قرار دارد برقرار نکرده، نتیجه معکوسی به همراه داشته است.
در نهایت باید گفت که سریال ترسناک « احضار » با انبوهی از ضعف های ابتدایی و ساختاری به شبکه نمایش خانگی آمده و شاید باید امیدوار بود که این ضعف ها در ادامه راه کمتر شده و یا سازندگان غافلگیری بزرگی برای تماشاگران داشته باشند. اما با وضعیت کنونی، سریال « احضار » نه تنها نمی تواند باعث ترس مخاطب ایرانی شود بلکه نتیجه ای معکوس به همراه خواهد داشت.
منتقد : محمدرضا قاری
این مطلب بصورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می گردد.
به خانواده بزرگ جامعه مجازی مووی مگ بپیوندید
