نقد و بررسی فیلم The Five-Year Engagement ( نامزدی پنج ساله )

« نامزدی پنج ساله/ The Five-Year Engagement » براساس ایده ای مشترک از نیکلاس استولر و جیسون سیگل ساخته شده است. در ارتباط با این موضوع استولر عنوان کرده کهقبل از نوشتن فیلمنامه به تماشای فیلم « آنی هال / Annie Hall » نشسته تا بتواند به فضایی کمدی که در این فیلم بوده دست پیدا کند و نمونه مدرن آن را در فیلم جدیدش بکار بگیرد. ظاهراً آنچه که استولر قصد داشته از فیلم جدیدش ارائه دهد، داستانی رمانتیک و پرکشش با غافلگیری های متعدد بوده که در مدت زمانی نسبتاً طولانی 2 ساعت موجب خستگی مخاطبش نشود. او برای اینکار به سراغ دوست صمیمی اش جیسون سیگل رفت و با کمک او توانست فیلمنامه را تکمیل کند و خودِ سیگل را هم در نقش اصلی قرار داد چراکه معتقد بود سیگل به جهت کمک در نگارش فیلمنامه بهتر از هرکسی به فضای داستان آشنایی دارد و می تواند به خوبی از عهده این نقش بربیاید. شاید آنچه که این دو فکر می کردند این بود که « نامزدی پنج ساله » خواهد توانست موفقیت های خوب فیلم « فراموش کردن سارا مارشال/ Forgetting Sarah Marshall » را بار دیگر تکرار کند اما فیلم جدید استولر ضعف های مهمی دارد که باعث می شود نتوانیم صفت این فیلم را ” موفق ” عنوان کنیم.

داستان این فیلم از جایی آغاز می شود که اکثر فیلمهای رمانتیک در آن پایان می پذیرند. تام سالامون ( جیسون سیگل ) سرآشپز یک رستوران در شهر سان فرانسیسکو است. او در یک لحظه فوق رمانتیک از عشق اش وایولت ( امیلی بلانت ) خواستگاری می کند و حلقه معروف ازدواج را به او اهدا می کند. وایولت هم که بسیار از این اتفاق خوشحال شده به این پشنهاد جواب مثبت می دهد، اما داستان اصلی فیلم بعد از این اتفاق آغاز می شود! تام و وایولت که قبول کرده اند با یکدیگر ازدواج کنند به دلیل مشکلات شخصی که بر سر راهشان قرار دارد، هر بار این ازدواج را به تعویق انداخته اند. در تازه ترین مورد، وایولت به تام اعلام می کند که برای تحصیل و تدریس در دانشگاه میشیگان انتخاب شده است و می بایستی 2 سال در آنجا زندگی کند!

اما تام برای اینکه از وایولت به دور نباشد تصمیم می گیرد کسب و کارش را در سان فرانسیسکو رها کند و به همراه وایولت به میشیگان سفر کند تا آینده را با کمک یکدیگر بسازند. اما ورود این دو به شهر جدید اتفاقات عجیبی را برایشان به همراه دارد. تام که در سان فرانسیسکو یک سرآشپز بوده در شهر جدید به مشکل پیدا کردن کار بر می خورد تا اینکه در نهایت موفق می شود در یک ساندویچی شغلی برای خودش دست و پا کند اما…

فیلمهای کمدی – عاشقانه معمولاً از یک فرمول ثابت استفاده می کنند : پسری با دختری آشنا می شود، این دو بسیار به هم علاقه مند می شوند، پسر یک حرکت عجیب و غریب انجام می دهد که باعث رنجش دختر و متعاقباً ترک کردن اش شود، اما در نهایت پسر در یک موقعیت عمومی ( معمولاً در یک کافه یا جایی که جمعیتی جمع باشند! ) دخترک را پیدا می کند و پس از ایراد یک سخنرانی حماسی و احساسی، راهی به جز بازگشت دختر به دوستی مشترکشان بر جای نمی گذارد و تمام! این فرمول سالهاست که در فیلمهای عاشقانه هالیوود استفاده می شود و « نامزدی پنج ساله » هم از آن بی بهره نیست. هسته اصلی داستان فیلم رابطه یک زن و مرد است که نمی توانند مانند مردم عادی زمانی را برای آغاز زندگی مشترکشان تعیین کند و مدام به دلیل سهل انگاری این موضوع به تعویق می افتد. همه ما می دانیم که در نهایت قرار هست چه اتفاقی میان این دو رخ دهد و حتی می توانیم پیش بینی کنیم که در اواسط فیلم رابطه این دو به چه جاهایی کشیده می شود، باید بگویم که در این ارتباط « نامزدی پنج ساله » هیچ نکته ی غافلگیر کننده ای برای مخاطبش ندارد و خیلی آرام و پیوسته فرمولی که در بالا عنوان کردن را در داستانش بکار گرفته است.

اما خوشبختانه استولر در اواسط فیلم شخصیت های جدیدی را وارد داستان یکنواخت فیلم می کند که باعث می شود « نامزدی پنج ساله » باعث به خواب رفتن مخاطبش نشود! یکی از این شخصیت ها ” تارکین » ( با بازی برایان پوسن ) می باشد که در رستوران ” هیپی ” مانند شهر ، همکار تام است. ترکین از آن دسته شخصیت های بامزه ای است که معمولاً به عنوان مکمل در فیلمهای رمانتیک – کمدی استفاده می شوند تا بتوانند به اصطلاح یخ فیلم را آب کنند. خوشبختانه این شخصیت به اندازه کافی حرکات عجیب و غریب و دیالوگ های بامزه برای گفتن دارد که بتوانید بعد از پایان فیلم هم او را از یاد نبرید. دیگر شخصیت مکمل فیلم آلکس ( با بازی کریس پرات ) می باشد که این یکی در تمام لحظات مشترکش با بازیگران اصلی فیلم ، صحنه ها را می رباید و اجازه خودنمایی به دیگران نمی دهد. پرات در این فیلم نقش دوست تام و شوهر خواهر وایولت را بازی می کند که در زندگی مشترکش با همسرش سوزی ( آلیسون بری ) صاحب دو فرزند شده و این در حالی است که تام و وایولت هنوز اندر خم برنامه ریزی برای یک جشن ساده ازدواج هستند. بازی پرات در این فیلم خیره کننده است و فکر می کنم این بازیگر پتانسیل این را داشته باشد که در آینده ای نزدیک به عنوان نقش اصلی در فیلم هنرنمایی کند.

اما همانطور که گفتم داستان اصلی فیلم که حول محور رابطه تام و وایولت می چرخد، کشش لازم را به همراه ندارد. مهمترین مشکل در ارتباط با این دو شخصیت این است که فیلم از ما می خواهد باور کنیم که ازدواج نکردن آنها سبب ایجاد مشکلات فراوانی شده است. اما آنچه که در داستان می بینیم این است که این دو در عمل در حال زندگی کردن با یکدیگر هستند و هیچ مشکل خاصی هم در رابطه آنها مشاهده نمی شود. این دو در یک خانه زندگی می کنند و یک زندگی زناشویی کامل را می گذرانند و شاید تنها مشکلی کوچکی که بر سر راهشان قرار دارد این است که بروند و این زندگی مشترک را رسمی ثبت کنند! به همین جهت باید عنوان کنم که تماشای « نامزدی پنج ساله » با تاکید بر زندگی نامزدی طولانی دو شخصیت اصلی داستان ( البته فرق نامزدی با ازدواج در این فیلم مشخص نیست! ) فاقد جذابیت و منطق درست و حسابی هست و نمی توان به راحتی با آن ارتباط برقرار کرد.

البته خوشخبتانه شیمی خوبی که بین جیسون سیگل و امیلی بلانت وجود دارد در لحظاتی باعث می شود تا مشکلات فیلم کمرنگ تر بشوند. شیمی موفق سیگل و بلانت از همان سکانس غافلگیر کننده آغازین به خوبی شکل می گیرد و در اواخر فیلم هم به اوج خود می رسد. سیگل یک کمدین سرشناس است و در سالهای اخیر در هر نقشی که بوده موفق شده تا رضایت مخاطبین را به همراه داشته باشد. حضور او در « نامزدی پنج ساله » اگرچه به درخشندگی « فراموش کردن سارا مارشال » نیست اما با اینحال فرم تعجب کردن و اخم های معروفش کماکان جواب می دهد. اما شاید پیش از اکران فیلم بیشترین تردیدها درباره بازی بلانت در این فیلم بود چراکه وی کمتر در فیلمهای کمدی – عاشقانه بکار گرفته می شود و چهره مصمم و جدی اش هم بدجوری تماشاگر را نا امید می کند! اما همگی بر این ادعا که بلانت بازیگر بسیار با استعدادی است صحه گذاشتند و حالا در فیلم می بینیم که او به راحتی مکمل سیگل شده و در تمام صحنه ها دوش به دوش او جلو رفته است. در مجموع باید بگویم که شیمی برقرار شده بین این دو راضی کننده است و « نامزدی پنج ساله » از این بابت مشکلی برای تماشاگر بوجود نمی آورد و ما شاهد بازی خوب و یکدست بلانت و سیگل در این فیلم هستیم.

شاید اگر هر مشکل دیگری به غیر نامزدی طولانی مدت تام و وایولت را جایگزین سوژه اصلی فیلم می کردند، می توانستیم از یک فیلم کمدی – رمانتیک ناب بهره ببریم اما سوژه اصلی مشکلات زیادی دارد که باعث می شود حواسمان به شخصیت های مکمل معطوف شود و با کمک آنها از فیلم لذت ببریم.