خلاصه داستان:
این فیلم داستان دختر جوانی (پردیس احمدیه) را روایت می کند که قصد دارد به نوازندگی بپردازد اما مشکلات بسیاری سر راه اوست و…
کارگردان:
داریوش مهرجویی: یکی از مهم ترین فیلمسازان تاریخ سینمای ایران که آثار ماندگاری همچون «گاو» و «مهمان مامان» را در کارنامه هنری اش ثبت کرده است. آخرین فیلم داریوش مهرجویی «اشباح» نام داشت که در سال 1392 اکران شده بود.
نقد فیلم «لامینور»:
داریوش مهرجویی بخش مهمی از تاریخ سینمای ایران محسوب می شود. فیلمسازی که می توان از او به عنوان جریان ساز سینما در سال های قبل از انقلاب یاد کرد که درخشش او پس از انقلاب نیز تا مقطعی ادامه داشت. با این حال، مهرجویی نیز رفته رفته همانند دیگر فیلمساز برجسته ایرانی یعنی مسعود کیمیایی، نتوانست با تغییرات سینما کنار بیاید و در نتیجه کم کار شد و حتی آخرین آثارش نیز با انتقادات شدیدی از سوی مخاطب مواجه شده است. بازگشت مهرجویی به فیلمسازی پس از سال ها این سوال را در ذهن مخاطبین قدیمی سینما ایجاد کرد که آیا این بازگشت به معنای بازگشت مهرجویی به دوران اوج خواهد بود یا می بایست انتظارها از او کمتر شود؟ متاسفانه «لامینور» در دسته دوم قرار می گیرد.
«لامینور» را می توان نتیجه سقوط فیلمسازی دانست که نتوانسته خود را با شرایط جدید سینما وفق دهد. فیلمی که تمام اجزای آن کهنه و نم پس داده است. نکته عجیب این جاست که مهرجویی حتی نتوانسته یک شخصیت قابل تحمل در طول فیلم خلق کند. مجموعه آدم هایی که در «لامینور» حضور دارند تیپ های کلیشه ای هستند که دیالوگ هایشان تماماً شعاری است به طوری که تحمل آن به شدت سخت و طاقت فرساست. به طور مشخص هدف مهرجویی از ساخت «لامینور» مواجه با یک محدودیت قدیمی در ایران بوده است. دغدغه مند بودن مهرجویی ارزشمند است و این ارزش زمانی بیشتر به چشم می آید که بدانیم دیگر فیلم مطرح او یعنی «دایره مینا» حتی تاثیر مستقیمی در افتتاح سازمان انتقال خون داشته است. اما زمانی که این دغدغه به زبان سینما بیان نشود، راه به جایی نمی برد.
کافی است نگاهی به شخصیت های «لامینور» داشته باشیم. پدری که تحت هیچ شرایطی نمی تواند تبدیل به شخصیت شود و لابلای سنت و مدرنتیه درگیر است. تکلیف دختر هم مشخص نیست و سرگردان است. در این میان، مهم ترین عنصر فیلم یعنی موسیقی گم است. نه آن قدر قدرتمند است که بتواند تماشاگر را تحت تاثیر قرار دهد و نه به حدی در داستان حضور دارد که تبدیل به دغدغه تماشاگر هم شود! جنس رویدادها نیز تناسبی با شرایط امروز ندارد و حتی می توان از آن به عنوان سورئال یاد کرد! اغلب معضلات دختر در تناقض با طبقه اجتماعی اوست. شاید در سال های دور (همان دورانی که مهرجویی متعلق به آن است) می شد افرادی را یافت که از گیر و بند تعصب و سنت ها رها نشده باشند اما در دنیای امروز، یافتن اینچنین معضلاتی در طبقه مرفه جامعه نادر است! حضور آن پلیس که قاعدتاً جز برچیدن جشن وظیفه ای ندارد، در جشن پدربزرگ و سفره پهن شدن هم در راستای همان سیاست همیشگی مهرجویی در آشتی جویی است که وضعیت فیلم را بغرنج تر کرده است!
به همه مشکلات فوق باید ایرادات ساختاری را هم اضافه کرد. بازی بسیار بد تمام بازیگران فیلم به خصوص سیامک انصاری، کاوه آفاق و پردیس احمدیه، بیش از پیش فضای قصه را به سوی کمیک شدن هدایت کرده است. کلوزاپ های عجیب و غریب فیلمساز از قاشق و چنگال هم در نوع خودش عجیب است. در این بین حتی تدوین هم با ایرادات ریز و درشت همراه بوده که که در مجموع، «لامینور» را ابداً شبیه به یک فیلم سینمایی حرفه ای نمی کند.
شاید بهتر می بود که مهرجویی به دوران بازنشستگی ادامه می داد و به عنوان سخنران و فیلمساز پیشکسوت در محافل مختلف حضور می یافت. این که غم نان بوده که مهرجویی را مجاب به ساخت «لامینور» کرده یا خیر را جز خود فیلمساز نمی داند، اما آنچه که به اکران درآمده یک فاجعه سینمایی است که کوچک ترین نشانی از نبوغ مهرجویی در عرصه فیلمسازی ندارد. فیلمی که در آن فیلمنامه از مرز فاجعه عبور می کند، بازی بازیگران شبیه به آیتم های طنز است و منطق داستان هم چیزی مابین سورئال و واقعیت قرار دارد. «لامینور» از آن دسته آثاری است که به تنهایی می تواند به کارنامه یک فیلمساز آماتور هم گند بزند؛ چه برسد به داریوش مهرجویی!
منتقد: میثم کریمی
این مطلب به‌صورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می‌گردد.
به صفحه اینستاگرام مووی مگ بپیوندید
نام فیلم: لامینور
کارگردان: داریوش مهرجویی
فیلمنامه: داریوش مهرجویی، وحیده محمدی‌فر
تهیه‌کننده: رضا درمیشیان
مدیر فیلم‌برداری: بهرام بدخشانی
بازیگران:
پردیس احمدیه
علی نصیریان
سیامک انصاری
علی مصفا
