مجید سرسنگی، مدرس و مترجم تئاتر ایران، پژوهشگر و استاد دانشگاه، پس از تماشای نمایش پروین به نویسندگی و کارگردانی حسین کیانی و تهیه کنندگی داود نامور، در سالن اصلی تئاتر شهر تهران، گفت: اگر بخواهم یک جمله بگویم این است که همه باید کار پر ریسک «حسین کیانی» را ببینند.
به گزارش روابط عمومی مطبوعات و رسانه ی نمایش پروین، مجید سرسنگی اظهار کرد: در وهله ی اول باید از حسین کیانی و گروه خیلی خوبی که برای نمایش پروین زحمت فوق العاده ای کشیده اند، تشکر کنم.
من با لذت، سالن را ترک می کنم به این دلیل که احساس می کنم چیزی به من افزوده شده و این احساس خوبی برای تماشاگر است و فکر می کنم سایر تماشاگران هم همین نظر را داشته اند.
کار کردن در حوزه ی شخصیت های تاریخی کار سختی است. زمانی شما شخصیتی را خلق می کنید که وجود و مابه ازای خارجی ندارند، طبیعتا تماشاگر هم، ذهنیت و توقعی نسبت به آن ها ندارد. اما زمانی که شما به سمت بازتولید و بازخلق شخصیت های تاریخی روی صحنه می روید، وظیفه ای سنگین بر دوش شماست از این جهت که تماشاگر از قبل، شخصیت را می شناسد، توقعات و انتظاراتی دارد و شما باید به گونه ای آن شخصیت و واقعه ی تاریخی را روی صحنه اجرا کنید که تماشاگر بپذیرد و آن را نسبت به واقعه ی اصلی، کمتر نشمارد.
من فکر می کنم ویژگی کارپروین این بود که نه تنها از شخصیت و واقعه ی تاریخی اصلی چیزی نکاست، بلکه به آن چیزی هم اضافه کرد و تماشاگر خود را یک بار دیگر و از زاویه های خیلی هنرمندانه و زیرکانه با شخصیت بزرگ تاریخ ادبیات ما یعنی پروین، آشنا کرد.
به گفته سرسنگی، بازی ها خوب بودند و انسجام خوبی در ترکیب صحنه دیده می شد. من پیش از این هم گفته ام که علاقه مند کارهای آقای کیانی هستم و کارهای ایشان را دنبال می کنم و خوشحالم که این شانس را داشتم که جزو تماشاگران پروین بودم.
سرسنگی در مورد مدت زمان کار و اینکه کسانی که نمایش را هنوز ندیده اند، ممکن است انتقاداتی به مدت زمان دو ساعته کار داشته باشند، گفت: اولا زمان طولانی چیز غریب و بعیدی در تئاتر نیست. در دوره ی مدرن هم که خیلی ها اعتقاد دارند که حوصله ی تماشاگر، بیشتر از ۹۰ دقیقه نیست، ما تئاترهایی را در دنیا داریم که یک شبانه روز به طول می انجامند. به هر حال باید بپذیریم که تئاتر حرفه ای و پرداختن به یک چنین موضوعی، اقتضائات زمانی خاص خود را دارد حالا امکان دارد که یک تماشاگری کم حوصله تر باشد و دوست داشته باشد در زمان کوتاهتری کاری را ببیند اما به عنوان یک تجربه ی شخصی، زمان اجرای نمایش پروین من را اذیت نکرد. شاید اگر کار کوتاهتر بود آن وقت نمی شد به این زیبایی و به این جامعیت نسبت به این شخصیت مهم تاریخ ادبیات ما صحبت کرد.
به هر حال بحث زمان یک بحث سلیقه ای و بسته به نوع کار، متفاوت است. من فکر می کنم هر کارگردان دیگری هم بود و می خواست این شخصیت را برای کار کردن انتخاب کند، شاید نمی توانست کمتر از این دقایق را به خدمت بگیرد.
اما چه کسانی باید بیایند و پروین را ببینند؟
مجید سرسنگی، در ادامه اظهارات خود افزود: همه و از جمله نسل جوان باید بیایند و پروین را روی صحنه سالن اصلی تئاتر شهر تهران ببینند. کاش پروین در فصلی اجرا می شد که دانش آموزان هم به تماشای آن می آمدند. کسانی که چنین آثاری را ندیده اند و لازم است که این فرهنگ به آن ها منتقل شود.
به نظرم رفتن به سمت داستان پروین، خیلی کاری پر ریسکی بود از آقای کیانی؛ یک مقدار هم جنسش با کارهای دیگر او متفاوت است. به این دلیل که امکان دارد یک چنین کارهایی همه پسند نباشد. اما به هر حال در بحث انتقال فرهنگ، ما چاره ای نداریم جز اینکه از گذشته های تاریخی و فرهنگی خود غفلت نکنیم و یکی از لذت هایی که من بردم، حتی پیش از اینکه بیایم و کار را ببینم این بود که یک هنرمند خوبی مثل حسین کیانی، به یک چنین موضوعی پرداخته. امیدوارم این کار برای سایر هنرمندانی که در حوزه های بصری و پرفرمنس و اجرا چه به صورت زنده و چه به صورت تکنیکال، فعال هستند، الگو شود و آن ها هم به چنین موضوعاتی بپردازند و از طرف دیگر فکر می کنم که سیستم های حمایتی فرهنگی در کشور باید از چنین کارهایی حمایت کنند و بدانند که رفتن گروه هایی به سمت کارهایی مثل پروین مثل کارهای دیگر نیست که شاید در بدو امر، جاذبه ی عمومی ایجاد کند. لذا این کارها باید بیشتر حمایت شوند تا در سطح وسیع دیده شود.
امیدوارم که افراد بیشتری این شانس را پیدا کنند که این کار را ببینند و امیدوارم نمونه ی این کارها باز هم از حسین کیانی بیشتر تکرار شود.
