شوخی زشت امینم با آلک بالدوین در آلبوم جدیدش خبرساز شد

حالا من نمیخوام دفاع کنم ازش، با اینکه امینم رو یکی از بااستعداد ترین (شاید بااستعداد ترین در تاریخ) رپرها می‌دونم؛ بقول پیرس مورگان یه moral quandary با من هست در این مورد! از زمانی که سنم بالا رفته مخصوصا، خیلی فکر میکنم به این موضوعات. جوون تر که بودم، وقتی شاهین نجفی اومد انتقاد کرد ازش گفت این ضدزنه و فلان، کلی به شاهین تو فضای مجازی فحش دادم ولی الان میگم که واقعاً آیا این مدل شوخی ها یه خورده غیرمسئولانه نبوده و نیست؟ یا اگه اوکی هست، وقتی همچین شخصیتی که اینقدر شوخی میکنه، میاد یه آهنگ جدی سیاسی و انتقادی میخونه باید جدی گرفتش؟

تاریخچه رپ میگه که اصلاً این تو ذات این ژانر هست. رپ یعنی زدن حرف دل با ریتم و قافیه، بیان اعتراضات و خشم و امیال آنارشی گرایانه و گفتن از فقر مالی و فرهنگی با الفاظ رکیک و این چیزها! شخصیت ها تو رپ یا ضد قهرمان هستند یا تبهکار؛ همین اسلیم شیدی که یکی از کاراکترهای اصلی امینم هست که بیش از بقیه منحرف هست و فحاشی میکنه، یه جورایی مثل جوکر می‌مونه!!
استند آپ کمدین هایی مثل جرج کارلین فقید یا همین دیو شپل هم به نوعی در هنر و مدیوم خودشون، از همین جنس بودن.

دعوا از دهه ۸۰ میلادی (و حتی قبل تر با جریان لری فلینت و مجله اش که البته تو حوزه دیگری، نامرتبط به موزیک فعالیت می‌کرد) این بوده که آیا حق آزادی بیان از این اینها محافظت میکنه یا نه و آیا ادعای افراد سنتی که می‌گفتن این چیزها باید ممنوع و جمع بشه، ارجحیت داره به حق مصرف کننده ای که میخواد حق انتخاب داشته باشه که از این چیزها بهره‌مند بشه یا نه؟
دوتا فیلم People vs Larry Flynt و Straight outta Compton رو توصیه میکنم ببینید برای آگاه شدن از سیر تحول این وقایع در تاریخ آمریکا.

برگردم به موضوع امینم؛ قضیه اینه که دهه نود این محافظه کاران مذهبی (که الان مدعی آزادی بیان شدن) بدجوری افتاده بودن به جون رسانه های سرگرمیِ از فیلم و بازی گرفته تا موزیک برای این که بگن هر خشونتی تو جامعه اتفاق میفته، تقصیر این رسانه هاست و رسانه رو کرده بودن بز طلیعه و تقش والدین، مدرسه، خود سیاستمدارا، این حقیقت که خشونت و فساد قبل رسانه وجود داشته و حتی شدیدتر و… همه کشک!
توی موزیک دوتا ژانر هدف حمله بودن که یکی متال بود (و البته شاخه های آلترناتیو هارد راک) که می‌گفتن ترویج شیطان پرستیه و یکی رپ که فحش و بد و بیراه زیاد داشت و از بین آرتیست های اینها، یکی مرلین منسون و یکی امینم چون خیلی به محبوبیت رسیدن با اینکه محتوای آثارشون خیلی هنجارشکنانه بود، به شدت مورد حمله و انتقاد رسانه های راست و چپ قرار گرفتن (البته هنرمند های خیلی اکستریم تر و *اردکور تر با محتوای خیلی زننده تر هم هم‌دوره اینها بودن ولی چون محبوبیتشون به پای اینا نمی‌رسید زیاد هجمه بهشون وارد نمی‌شد‌) و اینها هم پاسخشون این بود که یاغی تر و تندتر شدن و تسلیم این حمله و هجمه ها نشدن و درمورد امینم، این شوخی ها حداقل اون موقع میشه گفت بخشی از همین نوع واکنش بود؛ الان احتمالا صرفاً فقط می‌خواد ثابت کنه که هنوز همون آدمه!

حسن ختام اینکه دوراهی اخلاقیه در ذهنم هست اما هنوز معتقدم اولا ذات بشر رو به همراه تمام امیال خوب و بدش نمیشه نادیده گرفت و طبیعتاً نمیشه کاملاً مهندسیش کرد مگه اینکه به دیکتاتوری رو آورد که خودش مملو از فساد و خشونتیه که فیلم و موزیک هارو از روش ساختن و تو تاریخ هم دیدیم که کافیه فقط یه مک دونالد بیاد تو خاکش تا از بیخ شکست بخوره! دوما این چیزها بهتره در رسانه باشن تا اینکه بخوان در واقعیت باشن. مسئولیت پذیری آرتیست و ناشر و جامعه اونجاست که اینها رو در دسترس افرادی قرار نده که تمایز بین فانتزی و واقعیت قائل نیستند یا نمیتونند باشند. کودکان مثلاً بهتر هست که تا جای ممکن از دسترسشون خارج باشه این چیزها؛ هرچند که خیلی از اونها هم که به هر شکل در معرض این رسانه ها قرار میگیرند باز واکنش عادی ای دارن و واکنش غیر عادیه برمیگرده به بچه هایی با محیط و مدرسه و خانواده داغون و خشن!