خلاصه داستان بی بدن:
پس از مفقود شدن دختر، مادر و پدر او (الناز شاکردوست و سروش صحت) به دنبال پیدا کردن دخترشان هستند تا این که…
کارگردان:
مرتضی علیزاده که پیش‌ازاین به‌عنوان کارگردان فیلم کوتاه شناخته می‌شد و جوایزی هم دریافت کرده است. «بی بدن» نخستین فیلم بلند سینمایی این کارگردان به شمار می‌رود.
نقد فیلم «بی بدن»:
فیلم «بی بدن» بر اساس پرونده جنایی معروف قتل “غزاله شکور” ساخته شده است. سازندگان این فیلم البته شباهت اثرشان به پرونده مذکور را رد و صرفاً اثرشان را ماحصل ترکیب چند پرونده مختلف دانسته‌اند بااین‌حال، جزئیات فیلم به حدی به ماجرای قتل پرونده مذکور شباهت دارد که به‌راحتی می‌توان این ادعا را زیر سؤال برد!
در پرونده قتل “غزاله شکور” که در دهه 90 شمسی رخ داد، هرگز جسدی یافت نشد. متهم این پرونده یعنی آرمان عبدالعالی علی رغم این که در ابتدای مدت زمان بازداشت به قتل غزاله اعتراف کرده بود، اما بعدها آن را رد کرد و در چند سال آینده نیز هرگز این اتهام را نپذیرفت. با توجه به ابهامات فراوان این پرونده، به سرانجام رساندن آن سال‌ها طول کشید تا این که در سال 1400، حکم قصاص آرمان عبدالعالی اجرا شد و البته، هرگز جسد غزاله هم یافت نشد. در فیلم «بی بدن» نیز تمام اتفاقات مذکور تکرار شده است.
فیلم «بی بدن»، مملو از شخصیت‌های زائد است که نه‌تنها تأثیری در پیشبرد داستان ندارند؛ بلکه حتی خرده‌روایت‌هایشان باعث شده اثر از تب‌وتاب بیفتد. شخصیت بازپرس که یکی از شخصیت‌های اصلی فیلم به شمار می‌رود، بیشتر از آن که شخصیتی یاغی و جویای حقیقت باشد، به شخصیتی بزن‌بهادر شباهت دارد که ناگهان رگ غیرتش باد می‌کند؛ اما فیلم بعد از عزل او از پرونده، وی را به حال خود رها می‌کند و علناً تبدیل به شخصیتی بی‌خاصیت می‌شود!
به مشکلات فیلم باید شخصیت پدر را هم اضافه کرد که حضورش در فیلم نیز تأثیری در قصه ندارد. شخصیتی که در میانه‌های داستان تصمیم می‌گیرد راه نفوذ به پرونده قضایی به‌منظور رهایی پسرش از اعدام را پیش بگیرد، خرده روایتی که به دلیل حساسیت‌های موجود، ابداً به مرحله پرداخت نمی‌رسد و صرفاً در حد مطرح‌شدن باقی می‌ماند تا زمان مفید فیلم کاهش پیدا کند!
به همه این مشکلات باید تلاش سازندگان برای برانگیختن احساسات تماشاگر را هم اضافه کرد که در نوع خود عجیب است. در فیلم «بی بدن» موقعیت‌های زیادی وجود دارد که اثر، مانند آثار مناسبتی در ایام شهادت، متوسل به ضجه‌زدن می‌شود و در تمام این سکانس‌ها نیز نوای ویولن، وضعیت سکانس را دراماتیک‌تر می‌کند. سکانس‌هایی که تنها هدف آن، برانگیختن احساس تماشاگر بوده و کارکرد دیگری ندارد. در سکانسی عجیب‌وغریب، مادر مقتول در میان انبوه زباله‌های بیرون شهر به دنبال فرزند خود می‌گردد که این سکانس بیش از این که تأثیرگذار باشد، مضحک از آب درآمده!
نقد و بررسی فیلم «بی بدن» را در ادامه ببینید:
در مجموع، می‌توان گفت که «بی بدن» مانند بسیاری از آثار سال‌های اخیر سینمای ایران با محوریت “قصاص”، اثری ضعیف به شمار می‌رود که جز برانگیختن احساسات تماشاگر به مبتذل‌ترین شکل ممکن، به دستاورد جدیدی نمی‌رسد. فیلمی که در آن شخصیتی ساخته نمی‌شود، اطلاعات تماشاگر نسبت به آنچه که پیش‌ازاین خوانده بود، گسترش پیدا نمی‌کند و در نهایت حتی بازی‌های خوبی هم دیده نمی‌شود که باعث ماندگاری اثر شود؛ «بی بدن» قبل از کشیده‌شدن طناب دار به پایان می‌رسد.
نمره: 3/10
منتقد: میثم کریمی
بد ترین و مزخرف ترین بازی سروش صحت بود
تا به حال بازیگری به این مفلوکی ندیده بودم
تو کل فیلم ما اصلا مقتول رو ندیدیم که بخوایم به روابط دختری و پدریشون پی ببریم
و همون چهارتا دیالوگ جسته گریخته و توضیحی رو هم صحت به بدترین شکل ممکن ایفا کرده بود
پژمان جمشیدی هم که دیگه شده مهران غفوریان برنامه های تلویزیونی
آرزو به دل موندم یه فیلمی ببینم پژمان جمشیدی داخلش نباشه
ایراد این فیلم این بود که به جای پرداخت اصل پرونده یا هر چیز دیگری بیشتر درگیری های بیرون پرونده رو به میان میکشه
جدا از کیفیت بسیار بد فیلمنامه و کارگردانی انتخاب بازیگران هم به بدترین شکل انجام شده هنوزم استفاده از پژمان جمشیدی در فیلمهای غیر طنز برام نامفهومه چون واقعا افتضاح بازی میکنه
نویسنده فیلم هم کارگردان و نویسنده فیلم
بسیار بد علفزاره
توی لون فیلمم نه محکومیت متجاوزا رو میبینیم در حالیکه فیلم ادعای اینو داره نه کنش درستی از اونا از لحاظ روانشناسی می بینیم
نه فروپاشی روانی تجاوزشده ها رو می بینیم که انگار نه انگار دست درازی بهشون شده
فقط فیلم درباره آبروست
اینجاست که میگیم فیلمساز خودی حکومتی که البته از خودی ها هم ضربه خورد و فیلم بی بدن به مسابقه نرفت
نه دغدغه داره نه مسئله داره
یه ایده ای به سرش خورده چهارتا پرونده خونده و چهار تا محاکمه دیده (اگر دیده باشه)
جذبش کرده و ساخته
فیلم بسیار بدی بود
کدوم پدری اینجوریه کدوم مادر و پدر مقتولی اینجوری اند
فیلم حرف دهن خودشم نمی دونه
بازی شاکردوست و گلاره عباسی و جمشیدی استفراغ آورند.
مادره کادوهای پسره رو جای دختره میگرفت میگفت فکر میکردم دوسش داره اونوقت بر چه اساسی فکر میکردی ؟فیلمم که درست و حسابی توضیح نداده.
مادره قضیه عکسا و بعد قتل هم توضیح نداد به پدره این دیگه واقعا افتضاحه
معرفی شخصیت بازپرس با توجه به ویژگی فن بیانشون که دیگه افتضاح تمامه
پسره حتی لحظه ای به تردید نمی افته باباشو لو بده و چقدر دیالوگ نویسی و بازی مخصوصا لحظه عای آهر بده
و البته مووی مگ یه جا نوشتی فقط دراماتیک تر کرده
اینجا باید می نوشتی سانتی مانتال کرده این واژه رو درست بکار نبردی
وقتی یه پرونده ای که چند سال تو جریان بوده رو میخوای تو دوساعت جمعش کنی خوب معلومه نمیشه
زودیاک: سلام
از طریق یکی از دوستان که با مادر غزاله شکور دوست بود ٫ از موضوع بیشتر از مردم خبر داشتم . پدر قاتل بارها با رشوه حکم رو عقب انداخت . از پسرش خواسته بود درس بخونه توی زندان ٫ تا به نحوی بیارتش بیرون و‌بفرستتش خارج . وکیل قاتل بهش یاد داده بود بزنه زیر حرفاش .دو جلسه قصاص برگزار شد که لحضه اخر کنسل شد . پدر مادر قاتل حتی برای خواهش و التماس جلو نمیومدن. هزار دستان بود و ابر دست ….
غافل که دست خداست بالاترین دست
الان اگه یکی اومد گفت دوست پدر آرمانم از بیشتر مردم بیشتر می دونم و حرفاتو رد کرد باید قبول کنیم
یاد بگیرید با دلیل حرف بزنید
قصد ندارم دفاعی کنم
اما اینجور روایت بافی های مث شما در همه حوزه ها ویروسی شده
چه جالب پس منم غزاله ام از تورنتو کانادا:)
فیلمهای ایرانی فحش به بشریتن.