مجمع کاردینال‌ها (Conclave) از لحاط ساختار روایی، از روش فیلمنامه نویسی کلاسیک تبعیت می‌کند که براساس آن، شخصیت‌ها چندان جنبه خاکستری ندارند و مخاطب در مواجهه با آنان به‌راحتی می‌تواند شخصیتشان را ارزیابی کرده و حرکت بعدی آن‌ها را در فیلمنامه پیش‌بینی کند.
البته که این رویکرد نقطه‌ضعفی برای اثر به شمار نمی‌رود و بسیاری از آثار ماندگار تاریخ سینما (حتی می‌توان گفت بخش غالب تاریخ سینما) با اتخاذ چنین روشی در ذهن تماشاگران ماندگار شده‌اند. جایی که فیلمساز شخصیت‌های سیاه‌وسفید را به داستان اضافه می‌کند و در نهایت نتیجه‌گیری نهایی را با استناد به رفتار آنان بیان می‌کند و پیام اخلاقی به مخاطب ارائه می‌دهد.
«Conclave» از لحاظ تسلط بر دکوپاژ در جایگاه بالایی قرار می‌گیرد. ادوارد برگر به‌خوبی می‌دانسته که قرار است در روایت قصه انتخاب پاپ، به تضادهای آشکار میان دنیای معنوی مذهبی‌ها و جهان پیرامون بپردازد و این پرداخت با به‌تصویرکشیدن سکانس‌های تضاد سبک زندگی‌شان انجام شده است.
«Conclave» از لحاظ فیلم‌برداری و دیالوگ‌نویسی در رده آثار برتر سال قرار می‌گیرد. فیلمی که می‌توان در آن قاب‌های جذابی را تماشا کرد و دیالوگ‌های کوتاه اما نافذی را شنید. موسیقی جذاب و اضطراب‌آور فیلم نیز به کمک فضای ناامن مراسم انتخاب پاپ آمده تا همه چیز از لحاظ خلق اتمسفر در فیلم در بهترین حالت قرار بگیرد.
بااین‌حال، مشکل اصلی که فیلم با آن مواجهه شده، یک‌سوم پایانی آن است. (ادامه این متن، پایان فیلم را لو می‌دهد). به نظر می‌رسد که فیلمساز برای پایان‌بندی فیلم به‌جای تمرکز بر جنبه‌های روان‌شناختی قصه‌اش، به تبعیت از الگوهای رایج در شبکه‌های اجتماعی روی آورده و با انتخاب شعارهای گل درشت، پایانی عجیب‌وغریب را برای فیلم رقم زده است.
این پایان‌بندی شعاری در حالی رخ می‌دهد که شخصیت‌های داستان در دو سوم ابتدایی فیلم، عقاید سرسخت راست و چپی دارند؛ اما ناگهان با یک سخنرانی دودقیقه‌ای، متحول شده و تصمیم می‌گیرند از منش‌های انسانی پیروی کنند و بدتر از همه این که به‌زور و اجبار، در فیلم بیان می‌شود که پاپِ مورد اشاره از لحاظ جنسی نیز وضعیت متفاوتی دارد. این رویکرد عجیب فیلمساز، دو سوم ابتدایی فیلم را بی‌ارزش جلوه می‌دهد.
بااین‌حال، نباید از ارزش‌های فیلم «Conclave» غافل شد. بازی رالف فاینس در نقش اصلی یکی از نکات مثبت فیلم به شمار می‌رود که قطعاً در فصل جوایز به چشم خواهد آمد؛ اما بعید است که به نتیجه خوشی برای وی منجر شود. همان‌طور که ذکر شد، فیلم از لحاظ دیالوگ‌ها (حداقل در دو سوم ابتدایی!) و فیلم‌برداری نیز وضعیت مناسبی دارد؛ اما همان یک‌سوم پایانی، کار را حسابی خراب کرده است.
نقد ویدئویی فیلم مجمع کاردینال ها (Conclave) را در ادامه ببینید:
در نهایت باید گفت که مجمع کاردینال‌ها (Conclave) رویکردی شعاری به مقوله مذهب، انسانیت و حتی انتخاب پاپ دارد. از آن دست شعارهایی که نمونه آن را تنها می‌توان در شبکه‌های اجتماعی پر تناقض امروز جستجو کرد که هر روز امکان دارد عقل و منطق جایگاهش را به احساسات متناقض دهد. این که دنیا قطعاً باید به‌جای بهتری برای زیستن تبدیل شود شکی نیست؛ اما این که «پوپولیست» بودن بتواند آن را تضمین کند، حقیقتی است که حداقل ما در این جغرافیا می‌دانیم امکان آن هرگز وجود ندارد!
نمره: 5/10
منتقد: میثم کریمی
امان از زورچپونی
اتفاقا با ظرافت به مسایل مختلفی اعم از زن-سیاست-قدرت-پول-ایمان-شک و اقلیت های جنسی پرداخت و علی رغم بسیاری از آثار هالیوود یک قصه ی درست درمون برای اقلیت های جنسی ساخت و به نوعی حتی زیرپوستی داشت مطرح میکرد که چرا پاپ باید حتما مرد باشه و حتی به دیندارانی که با اقلیت های جنسی مشکل دارن پاتک میزد که من همونی ام که خدا منو آفریده فیلم پتانسیل اینو داشت که خیلی داغون و کلیشه ای بشه اما کارگردان با ظرافت از پس کار اومده
در مقابل شاهکاری همچو کفشهای ماهیگیر این فیلم همچو پان پسر هرمس است در مقایسه با خدای خدایان زئوس
بابا این همه خدای قدرتمندچسبیدی به یه خدای دغلکار و خشمگین
میترا از زئوس قوی تر بود که تونست اروپا رو بگیره
منتها مسیح هم از اون ولی خب خیلی از میترا وام گرفت
بعد مدت ها این فیلم منو برد به دوران طلایی دهه ۹۰ که از هر ده تا فیلم ۹ تاش خوب بود ، فیلم برداری فوق العاده و داستان گیرا ولی همچنان زور چپون کردن همجنس باز و دوجنسه حتی توی کلیسا و پاپ و کاردینال دیگه داره میکشه سینما رو .
اقا ببینید و دو ساعت لذت ببرید